Mijn kruis

Schreeuwde ik gisteren nog dat ik the Zenmaster herself was, vanmorgen is de paniek in alle hevigheid toegeslagen. WAT ALS HET NOU WEER NIET LUKT???????????? Dan blijf ik mijn leven lang kinderloos. Dan zal ik nooit zwanger zijn, geen namen mogen kiezen, geen geboortekaartjes uitzoeken, geen totaal nieuwe (positiekleren)garderobe kopen, geen bevalling meemaken, geen poepbroeken verschonen, geen eerste schooldagjes, geen kinderverjaardagen vieren, geen kinderkleertjes maken, niet lekker knutselen met m'n kind, geen vriendjes/vriendinnetjes over de vloer, geen oma worden, geen niks. Nul. Nada. Rien. Alles voor niks geweest.

En toen flipte ik even toen ik dat allemaal bedacht. Niet dat ik dat nooit eerder had bedacht hoor; integendeel, al triljoen keer. Maar nu het ècht ècht ècht de allerlaatste poging is, komt alles ineens heel angstig dichtbij.

Ik wil niet kinderloos blijven. Echt niet. Ik wil al kinderen zolang ik me kan herinneren. Ik was zo'n meisje dat moedertje speelde over haar poppen en al een naam had bedacht voor haar toekomstige dochter toen ze 4 was (Dieuwertje. How ugly is that?!? Dieuwertje Blok, remember? Vond ik toen leuk blijkbaar. Vond hè. Vond!).

En nu gaat dat waarschijnlijk allemaal niet gebeuren. Ik kan u niet vertellen hoe verschrikkelijk dat voelt. Hoe oneindig machteloos ik me voel dat ik zelf niks kan doèn. Dat ons lot volledig in handen ligt van dokters en de medische wetenschap. Dat ze tegenwoordig zoveel kunnen maar òns blijkbaar niet kunnen helpen. Hoe leeg ik me (nu al) voel. Hoe tegenstrijdig ook. Aan de ene kant ben ik blij dat we straks ein-de-lijk van alle IVF-miserie af zijn, maar aan de andere kant kan en wìl ik niet stoppen. Want stoppen betekent onverbiddelijk: geen kinderen.

Ik zou zo graag weer onbezorgd leven en het vrolijke meisje van vroeger terug worden. Ok, ik ben nog steeds blij en op het eerste gezicht is er niks aan de hand (zoals mijn collega vorige week zei "maar je zièt helemaal niks aan jou, jij bent altijd vrolijk") maar ik heb wel mijn dipjes en donkere dagen. Momenten dat ik liever niet mijn bed uitkom en heel ver weg wil kruipen en pas weer wakker wil worden als alles opgelost is. Maar zo werkt het niet. Zo zit het leven niet in elkaar. Elk huisje heeft zijn kruisje zeggen mensen tegen me (een uitspraak waar ik van moet kotsen!) maar dit kruis is zo ontzettend zwaar om te dragen.