De Grote Appel

U zit inmiddels op het puntje van uw stoel. Te wachten op dat NYC-logje van me. Dat weet ik wel. En is begrijpelijk ook. Nou, dat treft! Want ik ging het net schrijven. Ja. Das telepathie.

's Morgens voor dag en dauw opstaan gaat me nooit goed af. En dit was zo'n beetje midden in de nacht. 154x wakker geworden en 154x gezien dat het nog geen tijd was om op te staan. Maar ein-de-lijk mocht ik dan en toen kon ik er niet uit. Heb de wekker nog 10 minuutjes verzet en das dan zooo lekker hè, nog even 10 minuutjes stelen. Gevaarlijk maar lekker.

We reden eerst naar Husby's werk in de buurt van Brussel want zijn secretaresse ging ons verder brengen naar Za.ventem. Heb ik meteen even zijn spiksplinternieuwe kantoor bekeken want ik was nog niet in het spiksplinternieuwe gebouw geweest. Nice.
Mooi mannetje, mooi kantoor. Of course.

We vlogen voor de 2e keer met J.et Air.ways. Eén van de beste maatschappijen ter wereld. Vind ik. Veel beenruimte, superlekker eten en lieve Indische stewardessen. Die ons toch geen upgrade wilden geven. Ku.tlui eigenlijk. Ook al flashte ik nonchalant met mijn nog-steeds-geldige airline-kaart en wees ik even veelbetekenend naar mijn buik en zei "five months". De stewardessen wilden wel maar de piloot niet. Maar ze gingen very good care taken of me, zeiden ze. And so they did! Ik kreeg 2x als eerste mijn bordje voorgeschoteld. Ze vroegen om de 10 minuten of ik misschien nog iets bliefde te drinken nee mens ik lig te slapen! Ze mime-den "are you ok?" vanuit de andere gang, toen ik even een poosje recht ging staan, en we kregen ook nog eens 2 grote flessen rode wijn mee. "For later, in the hotel."

Maar mijn bagage hadden ze dan weer niet meegenomen. Die stond nog in Brussel. Hmm. Dat zijn minpuntjes Je.t Ai.rways! Ik had de dag tevoren nog tegen mijn Husby gezegd (maar meer dan het zeggen had ik niet gedaan) dat we de bagage moesten verdelen. Hij een beetje van mij en ik een beetje van hem. Das wel zo gezellig. Hij nam alleen een klein trolleytje handbagage mee en ik deed het grove werk. Een lekkere grote koffer vol met mijn allerleukste kleren. En schoenen. En onderbroeken. En het cadeautje voor Cisca dat ik voor haar gemaakt had voor haar cadeautjesactie en dat we in NY gingen versturen. En onze gsm- en fototoestelopladers. En allebei onze toiletspullen. Waaronder mijn pincet. En ik had net een hardnekkige ongewilde gezichtshaar ontdekt op de vlucht. En die MOEST weg. NU! Ooit al eens een gezichtshaar proberen uit te trekken met je nagels? Das om gek van te worden. Na 73x pulken en trekken is het enige wat je bereikt hebt een rode vlek in je gezicht en kramp in je vingers.

De 2 flessen wijn hebben we aan de lost-luggage-boys gegeven met de mededeling "find my luggage". En ik zei ook nog "please". Want ik was dan wel bagageloos, maar ik blijf altijd beleefd. Zeker als je iets gedaan wilt krijgen, blijf je beleefd. Aldus de wijze raad van mijn moesje vroeger. En ik wou dus héél graag mijn koffer terug.
We kregen een nightkit mee met toiletspulletjes, een pyama en pantoffeltjes, en off we went.

We namen de Airtrain, de gewone train en de subway tot ons hotel en checkten in op de 10e etage. Lower floor or higher floor? had het incheckmeisje gevraagd. Higher floor zei ik en zag in gedachten al het weidse zicht over Lower Manhattan dat we zouden krijgen. Not. We keken op een kantoorgebouw aan de overkant. Maar dat mocht de pret niet drukken. Ons hotelletje lag in een geweldige buurt op wandelafstand van al het leuks 's avonds, dus mij hoor je niet klagen. En we kregen bovendien onze 2e plattegrond (de eerste kregen we toen we een 7daagse metrokaart kochten). Het is dat we het rode huisje niet hebben kunnen vinden, anders had ik een plattegrondje in je brievenbus gestopt Louise!

De eerste avond gingen we hier eten. Eén van de bekendste (en lekkerste!) pizzaplaces van New York. En daarna ging mijn lichtje uit. Om 9 uur lagen wij al fijn te ronken.



Gelukkig had ik nog 1 inlegkruisje in de krochten van mijn handtas gevonden, dus dag 2 ging dezelfde onderbroek weer aan maar met een schoon inlegkruisje in. Keurig meisje ben ik. De stijve zweetsokken gingen wel weer zonder inlegkruisje terug aan. Heb 's ochtends maar meteen 4 nieuwe onderbroeken gekocht (maatje large!!! MAATJE LARGE!!! Oh my God ik heb maatje large nu!!!) want wie weet wanneer mijn koffer weer gevonden ging worden. Maar we hadden geluk want hij werd op dag 2 al netjes nagestuurd. En das maar goed ook, want halverwege dag 2 was de batterij van mijn fototoestel leeg. En de oplader zat dus in de koffer. En het zou toch héél jammer geweest zijn als ik u deze foto had moeten onthouden:



Een olifant in een Jet-pyama! ("An XXL is all we have left m'ame")

's Avonds wilde mijn mannetje hier naartoe maar na het verplichte 1-uur-slaapje dat ik elke avond voor het eten van hem moest doen, kwamen we ons bed niet meer uit en is Husby een vettige Mac gaan halen die we heerlijk in bed hebben opgesmikkeld.

Die Blues club hebben we de 3e dag wel gedaan. En hoe! Het was meteen 3 uur 's nachts eer we in bed lagen. Michael Powers met zijn band kwam optreden en wàt een goede show gaven ze! We raakten aan de praat met Ed (hé een naamgenoot) en Jimmy uit Louisiana, die aan het tafeltje naast ons zaten. We hebben ze alle Belgische bieren van de kaart laten proeven en ze vonden ze allemaal great en wonderful. Weet niet of ze de laatste biertjes nog zo heel erg goed geproeft hebben (Jimmy had toen al een klein slaapje gedaan met zijn hoofd tegen de muur), maar gezellig was het wel. Er werd uitgebreid gehugd bij het afscheid en we kregen adres en telefoonnummer met de mededeling dat we zeker een keer naar het Jazzfestival in New Orleans moesten komen. Foto's van onze new best friends ontbreken helaas want mijn toestelletje lag nog in het hotel.

Omdat we 2 jaar geleden al veel highlights in NYC gedaan hadden, hebben we nu voornamelijk rondgelopen in buurten die we nog niet gezien hadden en hebben dingen gedaan die je op je eerste NY-tripje niet zo snel doet. Zo zijn we in Chelsea op artgallery-tocht geweest. We houden allebei heel erg van kunst (vooral abstracte schilderijen) en deze galleries waren geweldig! Echt een lust voor het oog. Jammer dat we geen $8000 bij hadden, anders had ik een fantastisch schilderij laten verschepen voor in onze stulp. Niet deze trouwens, maar deze had ik ook best aangenomen als ik hem gekregen had:



In Chelsea kwamen we dezelfde man tegen die ons daags tevoren, met een snottebel aan zijn neus, allerlei tips had gegeven over waar we het best konden gaan eten en wat we zeker niet moesten bezoeken (Chelsea dus). Small world. Hij was een beetje teleurgesteld dat we al zijn adviezen in de wind hadden geslagen en dat we niet gegeten hadden wat hij had voorgesteld. Uhm ja. Maybe tomorrow.

Over eten gesproken. Dit aten we dagelijks:





For breakfast. Geen wonder dat ik 20 jaar geleden tijdens mijn Highschool-jaartje in California 8 kilo ben bijgekomen. Toen was dit dagelijkse kost. Een heel jaar lang.

De voorlaatste avond hebben we trànen met tuiten gelachen in de Comedy Cellar. 2 jaar geleden waren we hier ook geweest en deze keer was het zo mogelijk nog geweldigerder. Ik raad echt iedereen aan die naar New York gaat, om hierheen te gaan. Hi-la-risch!
Een vriendin van ons was toevallig ook in NY dat weekend en we zijn na de show samen een hamburgertje gaan eten. De 3e die week.

Vieze wc's hebben ze trouwens niet alleen in Bombay:





Maar when a girl's gotta go, a girl's gotta go, dus ik heb me weer fijn boven dit viezige ding laten hangen.

Ergens onderweg kwamen we eekhoorntjes tegen. Die normaalgesproken heel schuw waren, hoorden we van een voorbijganger, maar nu heel tam omdat er brood te halen viel. Arme beestjes, ze hadden zo'n honger en er was niks te vinden door de sneeuw. De sneeuw die er trouwens al lag van voor onze komst. Tijdens ons verblijf is het alleen maar goed weer geweest. Koud maar zonnig. De week voor onze komst is er veel sneeuw gevallen en nu is er weer een sneeuwstorm aan de gang. Er zijn al honderden vluchten afgelast, dus wij hebben echt wel geluk gehad!



En kijk! It's superman! my Husby!

De laatste dag kwamen we in China Town deze optocht tegen. Voor het Chinese Nieuwjaar. Dat toen vreemd genoeg al een week voorbij was.





Enthousiast dat de oudjes in de optocht liepen! Met veel confetti en slingers natuurlijk, zoals het een goed Chinees feest betaamd.

Net voor we NY alweer moesten verlaten hebben we een manicure, pedicure en massage laten doen in een Chinese beauty salon en dat was heeeeerlijk aan ons vermoeide lijf!

Maar al het bovenstaande wilt u natuurlijk helemaal niet weten. Het enige waar u echt in geïnteresseerd bent en waar u massaal op zit te wachten, is wat hebben wij allemaal gekocht? Ja. Nou. Hoe zal ik het zeggen? We hebben bijna niks gekocht. Ik heb alleen een skinny en een 't shirt gekocht. En een notebook. Ons kind heeft niks gekregen. Behalve een tricot slen. Mijn Husby heeft helemaal niets gekocht. Alleen een Gretsch tas. En daar baalde hij verschrikkelijk van. En ik ook eigenlijk, want ik wilde zoooveel kopen. Maar ik ben een moeilijke shopper. Ik vind weinig leuk genoeg om te kopen. Voor mezelf, maar dus ook voor mijn kind. In België heb ik daar eigenlijk nooit problemen mee, want ik vind de meeste kinderkleertjes leuk en schattig en lief, maar hier vond ik alles tuttig. Het enige wat ik echt leuk vond was een spijkerbroekje van True Religion, maar $150 voor 1 klein broekje waar onze prins/es na 2 maanden weer uitgegroeid is, vond ik nèt iets te veel.

Laarzen wilde ik ook hebben. En met laarzen werd je werkelijk doodgegooid in New York. Met UGGs. Aan ie-der-een zijn voeten en in al-le winkels stonden UGGs. En laat ik UGGs nou net de meest lillike dingen vinden die ooit gemaakt zijn. Uggs staan, ex aequo met Teva sandalen, Birkies en Crocs op nummer 1 van mijn MUSE-lijstje. De Meest UGGly Schoenen Ever. No offence ladies die ze wel hebben. Maar geen haar op mijn kin hoofd die eraan denkt om met van die schapenvachten te gaan rondlopen. Dus geen laarzen.

Ik heb Husby voorgesteld om dan maar een massage met happy ending bij de Chineesjes te laten doen, als compensatie voor het niks kopen, maar dat wilde hij niet. Gelukkig.