LOLA

* geboren op 26 mei 2010
* keizersneetje
* 2450 gram
* 47,5 cm
* slaapt de hele dag
* het mooiste meisje van de heeeeeeele universe

Later meer. Ben nu effe te verliefd om te schrijven......

Edje gaat vreemd!

Hey! Weet u waar ik ben? In the hospital!
Ja man, ik dacht laat ik 's effe een nachtje vreemdgaan. En dat is dus een primeur voor mij hè, want het is de allereerste keer dat ik op een ander slaap dat ik in een ziekenhuis lig!

Ik had afgelopen nacht knallende koppijn en omdat dat een symptoom van verergerde zwangerschapsvergiftiging kan zijn, gingen we in het holst van de nacht 's ochtends om 7 uur weer maar eens richting Spoed. Moest 1.5 uur aan de monitor gaan hangen (normaal is dat maar een half uurtje) en mocht toen wel naar huis maar moest vanavond terugkomen om nog eens bloeddruk en harttonen te laten meten. Vanmorgen was alles al te hoog, maar vanavond was het onverantwoord hoog en vond de dienstdoende gyn (jouw gyn Astrid!) dat ik lekker moest blijven overnachten.

Ben vanavond fijn vol (andere) bloeddrukverlagende pillen gepompt en morgenochtend gaan we nog eens aan de monitor en hopelijk mag ik dan toch terug naar huis. Ik zou het graag nog een paar dagen willen rekken. Ten eerste om mijn bevalling bij mijn eigen gynaecoloog te kunnen doen (die is dinsdag weer terug) maar ook om de 37 weken te halen. Ik weet wel dat het geen kwaad kan als ons prins/esje nu geboren zou worden, maar toch. Hoe langer inside, hoe beter.

De éénpersoonskamers waren allemaal vol, dus ik lig nu bij een Mongools madammeke op de kamer dat niks anders spreekt dan Mongools en ik spreek die taal nou ook niet echt vloeiend zeg maar, dus het is hier lachen geblazen, dat begrijpt u. En dan is ook de tv nog kapot. Dus ik heb fijn veel aanspraak. Gezellig.

En nu ga ik mijn slaappilletje eten en een slaapje doen. Vannacht heb ik bijna niks geslapen en ben een beetje moooooooe.

Ik hoop dat die Mongool niet snurkt.

Truste!

Terwijl u op een logje wacht, lig ik in de zon

Ja joh ik heb toch hélemaal geen tijd om te loggen!
Ik moet delegeren. En slapen. En vriendinnen ontvangen. Want die komen ineens allemaal langs en ze nemen mijn huishouden over. Hoe fijn is dat?! Ik mag niet eens koffie zetten. "Zeg maar waar alles staat en ik doe dat wel. Jij moet alleen maar mooi zitten zijn". Of nog zo'n heerlijke zin: "Heb je nog strijk? Doe ik wel even."

Ik hou het zo nog wel een tijdje uit hoor. Voel me nog steeds kiplekker en de babystuff is bijna allemaal gedaan. Ik slaap lekker een beetje uit, doe wat in en om tha house en kruip 's middags op mijn tuinstoel. In het zonnetje. En ik word me toch een partij bruin! Van nature ben ik een melkfles (witte melk dus hè, geen chocomel) maar nu met al die raging hormones bruin ik ineens supersnel. Life's not so bad!

De gyn was wel een beetje boos dinsdag omdat mijn bloeddruk weer een stuk te hoog was. Ik moest meer rusten. Ook mijn liefste was daarna boos omdat ik beter naar de doc moest luisteren. Mocht ik al niet veel uitvreten, nu mag ik zo goed als niks meer doen als meneer thuis is. En als hij niet thuis is trouwens ook niet.
En dus lummel ik maar een beetje aan. Koffietje drinken, boekje lezen, slaapje doen, beetje knutselen, beetje hangen, beetje bellen, dat soort dingen.
Als alles goed blijft gaan, gaan ze de bevalling dus op 38 weken inleiden. Maar of dat precies op 2 juni is, weten we nog niet. Man hoopt op 4 juni, want hij heeft op 2 en 3 juni een aantal belangrijke vergaderingen. WTF?!?! Mannen.....

Dat borstvoedingsklasje waar iedereen zo nieuwsgierig naar is, was echt wel een giller. Eerst had mevrouw de vroedvrouw de sleutel van het lokaaltje niet bij. Toen we eenmaal in het lokaal waren, moesten we verkassen want het was de verkeerde zaal. Toen wist ze niet hoe de beamer werkte en daarna kende ze het password niet.
Uiteindelijk hebben we het dus zonder beamer moeten doen en heeft ze haar verhaaltje zo verteld. Op zich wel een leerzaam verhaaltje maar de mannen hadden er echt weinig aan. En mijn mannetje heeft het natuurlijk ook allemaal al 2x gezien bij zijn kids, dus hij zat er weinig te doen. Ik ben wel blij dat ik geweest ben, maar ik zal toch nog wat les moeten hebben met een echte tiet en baby in plaats van een kussen met een tepel op en een pop.

Nee, dan onze laatste zwangerschapsyogales (Scrabble!). Die was leuk! Het was de massageles. Heeeeeeeeeeerlijk! En de mannen maar werken. Nou waren er een heleboel houdingen bij waarin de aanstaande moeders in kniezit (is dat een woord?) moesten gaan zitten en dat kan ik sowieso niet meer met al dat vocht. Mijn benen staan zo ontzettend strak gespannen dat ik amper door mijn benen in hurkzit kan gaan. Dus dat was niet echt ontspannend pour moi. Maar ik weet zeker dat Man wel heel goed mijn rug kan masseren voor 18 3 uur en dat ik dat dan ook heel lekker ga vinden. En ontspannend. Gedeelde smart is halve smart niewaar? Ik pijn, hij pijn.

Nou dag dan hè! Tot morgen misschien wel. Of overmorgen. Of tot na de bevalling.

Meldplicht

Oh nee dat had ik niet door Joeltje ;-)

HIERBIJ MELD IK ME !!

Maar alles gaat nog helemaal lekker in huize Ettepet hoor. De lady of tha house slaapt er een partij op los en voor de rest keutelt ze een beetje rond. Maar veel belangrijker: tha beeb doet het ook nog hartstikke goed!

We hebben wel al op de spoed gezeten om half 2 's nachts omdat ik helemaal freakte.
Ik ging vrijdag om 11 uur naar bed en normaalgesproken begint ons Jefke C.B. dan pas goed te trappelen. Overdag voel ik 'm weinig. Maar nu deed hij dus niks. NIKS!!! Ik heb een tijdje in bed zitten voelen aan mijn buik en werd intussen steeds stressier. IK VOELDE NIKS. Toen begon ik als een zot mijn buik te kneden en te porren en nog steeds niks. Uit bed. Man zoeken. Die zat nog op de bank en het bleek al 1 uur 's nachts te zijn. Ik had onze beeb dus al 2 uur niet gevoeld!

Naar de spoed gereden en een half uur aan de monitor gehangen. Gelukkig zat het allemaal tussen mijn oren en lag ons beebke gewoon te slapen maar My God wat heb ik een doodsangsten uitgestaan! Dat was niet grappig Jefke!!

Intussen heb ik een bloeddrukmeter geleend en meet ik 2x per dag mijn bloeddruk (die is bijna altijd prima nu!). Dat zorgt ook al voor wat meer rust. En ja, rust dus inderdaad. Ik slaap wat af. Ben ook wel heel moe trouwens, maar ik denk dat dat meer te maken heeft met het 'op het eindje lopen' dan met de zwangerschapsvergiftiging. Vorige week ging ik nog even een luiertas kopen en onderweg had ik me toch een slaap! Op het parkeerterrein deed ik heel effies mijn ogen dicht en werd pas een half uur later wakker. Hoe genant is dat?! Heb gewoon zitten maffen op een parkeerterrein!

Maar voor de rest dus alles onder controle!

Tot morgen dan maar hè?! Morgenmiddag hebben we weer een date met de monitor en daarna met de gyn. En 's avonds moeten we naar het borstvoedingsklasje. Waarom Man daarbij moet zijn is me een raadsel, maar dat horen we morgen dan wel!

Als een hond van zijn stront...

En toen had ik plotsklaps zwangerschapsvergiftiging. Zomaar. Ineens.

Nou ja, ineens, er waren wel wat verontrustende voortekenen, zoals de 6 kilo die ik ineens aangekomen was in 2 weken tijd, en al dat vocht dat maar in mijn lijf bleef zitten. Maar zolang mijn bloeddruk ok was, was er niks aan de hand. En die was altijd meer dan perfect. Tot afgelopen dinsdag. Naar aanleiding van die 6 kg ging ik op controle bij de vroedvrouw in het ziekenhuis en toen was mijn bloeddruk ineens skyhigh. En van mijn dikke vochtpootjes was ze ook al niet gecharmeerd. Hmm. Gek. Ik vond ze juist zo sexy. Half uurtje aan de monitor gehangen en mijn bloeddruk daalde wel iets maar bleef hoog. Ik heb ook een paar keer een voorwee gehad, zagen we op de scan, maar daar heb ik zelf niks van gevoeld. Hoe gek is dat?!

Ik mocht dinsdag niet meer terug gaan werken en moest veeeel rusten (en dat is moeeeeeeeilijk! Want ik voel me dus nog steeds kiplekker). En ik moet bloeddrukverlagende pillen slikken. Gisteravond gingen we naar de gynaecoloog om de bloeduitslagen te bespreken. Gelukkig is het (nu nog) maar een lichte zwangerschapsvergiftiging en is met mijn lever en nieren nog alles ok, maar zwangerschapsvergiftiging stopt alleen als je bevalt, en het wordt bijna altijd erger. Ik moet dus goed letten op signalen als hoofdpijn, sterretjes zien, misselijkheid e.d. en dan meteen naar de spoed gaan en waarschijnlijk wordt dan de bevalling ingeleid.

Van de gynaecoloog mag ik helemaal niet meer gaan werken tot de bevalling en dat is heel raar. Ik loop daar weg als een hond van zijn stront! Pats, boem, thuisblijven. Zo voelt het toch. Heb niet eens de kans gehad om dingen over te dragen. Daarom ga ik morgen nog wel even werken om de belangrijkste zaken door te geven en om een afscheidstaartje te trakteren.

We gaan voor nog minimaal 1 weekje erbij (dan ben ik 36 weken) zodat onze Jefke Cherry Blossom niet meer in de couveuse hoeft. En wie weet verbaas ik iedereen en kunnen we het wel nog 3 weken rekken. Maar de 40 weken zullen we heel waarschijnlijk niet halen. Als alles goed blijft gaan, zal ik denk ik op 38 weken ingeleid worden. En das maar goed ook, want we zijn er toch flink van geschrokken. Als je, zoals ik gedaan heb natuurlijk, Googled op wat er allemaal kan gebeuren bij zwangerschapsvergiftiging, nou, daar word je niet echt vrolijk van zeg maar....

Maar alles hangt af van hoe het de komende dagen en weken gaat.

En zo zal ik toch heel waarschijnlijk de eerste logster zijn die een juni (of zelfs nog mei!!) baby werpt! Klein Kikkertje, Astrid, Cisca, Nienuh, Esje (ben ik nog iemand vergeten??) ik steek jullie voorbij!

En nu moet ik als een gek die laatste babydingen nog even gaan klaarmaken!!

Voor het grappigste no.nnetje dat ik ken

Ok, ze is ook meteen het énige no.nnetje dat ik ken.

2.5 jaar geleden gingen wij een maand naar B.olivia en Peru. Die landen stonden al heel lang op mijn vakantiewensenlijstje en meneer Ettepet liet zich maar wat graag meesleuren naar Zuid-Amerika, dus de plannen waren snel gemaakt. En met plannen bedoel ik alleen 2 L.onely Pla.nets kopen en min of meer een route uitstippelen (waar we onderweg altijd weer van afwijken), maar meer niet. Wij houden namelijk van vrijheid blijheid. Als het ergens leuk is willen we blijven en als er geen ruk aan is, willen we verder.

Ik werkte toen nog bij een airline en zoals elke keer waren we ook nu weer stand-by op de vlucht. Altijd weer spannend, en zeker als je 2 of 3 vluchten moet nemen voor je op de plaats van bestemming bent, want is het vliegtuig vol, dan blijf je staan, en zijn er plaatsen over, dan kun je mee. Maar dat maakt het leuk! Gelukkig hadden we connecties op Sch.iphol die heel toevallig ook onze check-in deden, dus we kregen de laatste 2 plaatsen richting Miami.

Van Miami tot San.ta Cr.uz zaten we zelfs business class. En dat allemaal voor nog geen 100 Euri. Those were the days my friends!

De zus van de buuf van mijn moesje, is een mi.ssiezuster die al 35 jaar in B.olivia werkt. Ik had haar in mijn prille jeugd weleens gezien bij de buurvrouw, maar voor de rest kende ik haar niet. Mijn moeder stuurt wel al jaren dozen met verzamelde kleding richting B.olivia, dus er is altijd wel min of meer contact geweest met Zuster Mi.rjam, zoals het no.nnetje heet.

Op eerdere reizen hoorden we altijd verhalen van mensen die 1 of 2 jaar op reis waren en tussendoor vrijwilligerswerk deden in arme landen. Dat vonden we altijd geweldig en deep down wilden we dat ooit ook zelf gaan doen. Een schooltje schilderen in Afrika, in een weeshuis werken in Azië, straatkinderen opleiden tot kok of ober in Zuid-Amerika; we hebben het allemaal gezien en vonden het fantastisch.

Langzaam maar zeker ontstond bij ons ook het plan om onze vakantie te combineren met “iets goeds doen”. We bleven te kort om vrijwilligerswerk te doen, maar we konden vast wel iets anders leuks verzinnen. We mailden naar Zr. Mi.rjam (jaja het is een vliegende mailende non!) en nodigden onszelf uit om langs te komen. Met een missie welliswaar. We waren van harte welkom. In 35 jaar tijd had ze maar 1x bezoek uit Nederland gekregen, dus ze vond het helemaal te gek. We mailden naar vrienden en familie en bedelden om geld en 2e hands kleding. Iedereen gaf heel erg gul en was dolenthousiast over onze aktie. We hebben in totaal meer dan € 1000 opgehaald en zo was onze reis ook meteen betaald 50 kilo kleding bij elkaar gesprokkeld! We namen 20 kg kleding mee en de rest werd opgestuurd.

Na 2 dagen acclimatiseren in S.anta Cr.uz werden we opgehaald door Zr. Mir.jam op het centrale plein voor de kerk. Uiteraard. Voor de kerk.

"Hoe herkennen we elkaar?", had ik in een mailtje gevraagd. "Dat zal geen probleem zijn" zei ze "ik zie er nogal uit als een nonnetje". En dat was ook zo. Compleet met witte jurk en wit kapje. We werden met 3 dikke kussen verwelkomd en het was meteen heel gezellig. In de auto vertelde ze honderduit over het leven in B.olivia. Vaak ging ze ineens over in het Spaans, en als wij dan zeiden "Zr. Mi.rjam we verstaan je niet", zei ze het opnieuw. Wéér in het Spaans. Om dan keihard te moeten lachen om zichzelf.

Ze werkte in het enige lepra-ziekenhuis van heel B.oliva, waar mensen vanuit alle uithoeken van het land naartoe kwamen. Vaak zonder geld en met alleen de kleren die ze aanhadden. En intussen volledig verminkt want voordat ze de reis naar S.anta Cr.uz konden betalen moesten ze soms jaren sparen.

Een ziekenhuiskamer in het lepraziekenhuis:


Het ziekenhuis werd gerund door no.nnetjes van over de hele wereld, en kon alleen blijven bestaan door de giften van hun familie en vrienden.

Ik moet zeggen dat ik me een heel andere voorstelling van die non.netjes had gemaakt. Ik heb ooit, toen de aarde nog plat was, een oud tante no.nnetje gehad en het enige wat ik me daarvan nog kan herinneren is dat ze speelgoedpoezen voor ons breidde en in een klooster woonde. En saai was. Maar dat er wel leuke kloostertuinen waren, waar mijn zussen en ik in mochten spelen. Maar deze Zr. Mi.rjam en haar no.nnetjes in het ziekenhuis waren something else. Die waren vrolijk, grappig en die stonden hun mannetje! We hebben wat afgelachen daar. We zijn 3 dagen onder de hoede van de no.nnetjes gebleven en sliepen in het gastenverblijf.

Van een gedeelte van het opgehaalde geld hebben we samen met Zr. Mi.rjam schoolspulletjes gekocht, want dat was het hardste nodig volgens de no.nnetjes. Schoolspullen waren duur en voor de meesten niet te betalen. Gepakt en gezakt trokken we de binnenlanden in om kleding en schoolspullen uit te delen aan de allerarmsten. We hebben al veel armoede gezien op onze reizen, maar dit was nog een graadje erger. Mensen die met een gezin van 6 in een hutje (nou ja, afdak is een betere benaming) op de hei woonden. Mensen die niets, maar dan ook echt helemaal niets hadden. Een lichamelijk en geestelijk gehandicapte jongen die stinkend en goor alleen maar in bed kon liggen en min of meer verzorgd werd door zijn bejaarde moeder. Kindertjes die op blote voeten rondliepen in de drek en viezigheid. Toen onze meegebrachte spullen tevoorschijn kwamen, kwamen de mensen ook ineens overal vandaan en vlogen op de tassen als vliegen op een stront. Wat was het heerlijk om die mensen iets te kunnen geven! En weten dat het niet beter terecht had kunnen komen dan hier, in the middle of nowhere, bij mensen die niks hebben!

Een klasje in de bergen:


Zr. Mi.rjam aan het shoppen voor schoolspullen:


Hutje in de binnenlanden:


We hebben een aantal schooltjes en dorpen diep in de bergen bezocht voor ons projectje en dat heeft hele diepe indruk op ons gemaakt. Natuurlijk hebben we ook spullen gekocht voor het ziekenhuis. Een tweedehands rolstoel, scharen, verbanden, lakens, dekens, enz. We voelden ons Sinterklaas. En dat waren we voor die mensen waarschijnlijk ook. Na 3 dagen namen we afscheid van de nonnetjes en trokken verder via o.a. Sa.maipata, Su.cre, Po.tosi, Uy.uni en la Pa.z naar de Peruviaanse grens. Uiteindelijk zijn we 3 weken in B.olivia gebleven en hebben in Peru alleen de Macchu Picchu en Lima bezocht. Maar dat was niet erg. B.olivia was prachtig en onze 3 weken meer dan waard.

Bo.liviaanse kindjes:




Onderweg hebben we heel hoog in de bergen op 5000m (koud!!!) nog een nieuw te bouwen schooltje gesponsord en in la P.az zijn we via een pastoor bij een meisjesweeshuis terecht gekomen waar we gingen vragen wat ze het hardst nodig hadden. Ook schoolspullen. Samen met één van de leidsters kochten we onze laatste Boliviano's op en kwamen terug met een auto vol schriften, pennen, potloden, ballen, wereldbollen, enz. We zijn de hele middag in het weeshuis gebleven en ik wou alle meisjes stuk voor stuk mee naar huis nemen. Wat een schatjes. We hebben ze Nederlandse liedjes geleerd, met ze gespeeld en samen geschommeld. Ze klampten zich letterlijk aan ons vast toen we weggingen. Zo erg dat velen tot hun 18e in het weeshuis moeten blijven omdat niemand ze wil of mag adopteren. Adoptie vanuit B.olivia schijnt namelijk heel moeilijk te zijn. En waarom? Die kinderen hebben zoveel liefde nodig en ook zelf te geven!

Weesmeisje:


Na onze reis bleven we contact houden met Zr. Mi.rjam en de no.nnetjes in Sa.nta Cr.uz. Regelmatig stuurden we geld en pakketten kleding op.

Een half jaar geleden was ze in Nederland en hebben we haar bij mijn oude buurvrouw gezien. Ondanks haar leeftijd (ze was dik in de 70) was ze nog even levenslustig en grappig als altijd.

2 weken geleden kregen we het bericht dat "ons" no.nnetje zomaar ineens een hersenbloeding had gekregen en met spoed naar Nederland was overgevlogen (onder begeleiding want ze was voor de helft verlamd en kon niet meer praten) om hier in een ziekenhuis verzorgd te worden.

Vorige week is ze gestorven en begraven.
R.I.P. Zuster Mi.rjam. Je was een n.onnetje uit duizenden!

******

En om niet helemaal in mineur af te sluiten, hieronder nog een paar fotookes van onze prachtige reis door Bolivia. Een aanrader voor iedereen die niet persé luxe op vakantie nodig heeft!!

Zoutvlakte in het Zuiden van Bo.livia (we hebben 1200 km per jeep gereden in 4 dagen). Praaaachtig!


Er groeien schitterende cactussen op de zoutvlaktes:


Een treinenkerkhof onderweg:


The green lake (en zo was er ook een blue en een red lake):


We zijn een tijdje rondgereisd met 3 Amerikanen, een Nederlandse, een Duitse en 2 Fransen (wie van de 9 zijn wij???):


Een flamingofamilie:


Lama's:


De zilvermijn in Potosí. Dood- en doodeng! Kijk hier voor een filmpje hoe eng. Daar heb ik dus ook gekropen! Niet voor claustrofobiemenskes!


Hand in hand de mijn in:




Macchu Picchu in Peru:

Een grote ramp voor zwangere vrouwen!

Dit kreeg ik doorgestuurd van een collega:

"Drop is gevaarlijk voor zwangere vrouwen

Zwangere vrouwen mogen niet te veel drop eten. Het zou gevolgen kunnen hebben voor hun baby.

Zwangere vrouwen mogen per week maximum 250 milligram glycyrrhizinezuur eten, een stof die voorkomt in zoethout en 50 keer zoeter is dan suiker, schrijft Bodytalk.

De vermelde hoeveelheid komt ruw geschat overeen met 5 gram zoethoutstokjes, 125 gram drop of 2 liter kruidenthee met zoethout per week. Het sap van de wortel van de zoethoutplant vormt al sinds 1731 de basis voor drop.

Bodytalk baseert zich op een recente studie bij 321 Finse kinderen. Op achtjarige leeftijd hadden de kinderen van moeders die tijdens de zwangerschap meer dan 500 mg glycyrrhizine per week gebruikten minder verbale en visueel-ruimtelijke capaciteiten, een slechter geheugen en meer aandachts- en gedragsproblemen.

Aan zoethout worden nochtans al duizenden jaren gezondheidsbevorderende krachten toegeschreven. Volgens professor Geert Vansant van de Afdeling Voeding en Preventieve Geneeskunde van de K.U.Leuven is het echter weinig zinvol zoethout als medicijn of gezondheidsbevorderend product te adviseren. Er bestaan immers voldoende en efficiëntere alternatieven voor de behandeling van klachten waarvoor zoethout wordt aangeraden. Bovendien houdt de consumptie van zoethout risico's in voor de bloeddruk."

Door: Liselotte Ampe
Bron: Belga - 23-04-2010

******

Tis toch niet waar zeker??!! Na rauwmelkse kaasjes en filet Americain mag ik nu ook geen drop meer?? Dat is een kleine catastrofe vind ik. Voor mij, maar eigenlijk voor de gehele zwangere mensheid, als je het mij vraagt.

Mijn kind heeft dan waarschijnlijk al op 4-jarige leeftijd minder verbale en visueel-ruimtelijke capaciteiten, een slechter geheugen en meer aandachts- en gedragsproblemen, gezien de hoeveelheden drop die ik al geconsumeerd heb tijdens mijn zwangerschap.
125 gram per week?? Haha. Hahahahhaa. Try 125 gram per kwartier.

En eigenlijk hè, geloof ik er ook geen bal van. Dan zouden er toch héél veel minder verbaal en visueel-ruimtelijk beperkte kinderen met een slecht geheugen rondlopen in Nederland? Of is dit struisvogelpolitiek?

Hebben jullie dit afschuwelijke bericht ook al gehoord, Nederlandse medebloggers/lezers?