Voor het grappigste no.nnetje dat ik ken

Ok, ze is ook meteen het énige no.nnetje dat ik ken.

2.5 jaar geleden gingen wij een maand naar B.olivia en Peru. Die landen stonden al heel lang op mijn vakantiewensenlijstje en meneer Ettepet liet zich maar wat graag meesleuren naar Zuid-Amerika, dus de plannen waren snel gemaakt. En met plannen bedoel ik alleen 2 L.onely Pla.nets kopen en min of meer een route uitstippelen (waar we onderweg altijd weer van afwijken), maar meer niet. Wij houden namelijk van vrijheid blijheid. Als het ergens leuk is willen we blijven en als er geen ruk aan is, willen we verder.

Ik werkte toen nog bij een airline en zoals elke keer waren we ook nu weer stand-by op de vlucht. Altijd weer spannend, en zeker als je 2 of 3 vluchten moet nemen voor je op de plaats van bestemming bent, want is het vliegtuig vol, dan blijf je staan, en zijn er plaatsen over, dan kun je mee. Maar dat maakt het leuk! Gelukkig hadden we connecties op Sch.iphol die heel toevallig ook onze check-in deden, dus we kregen de laatste 2 plaatsen richting Miami.

Van Miami tot San.ta Cr.uz zaten we zelfs business class. En dat allemaal voor nog geen 100 Euri. Those were the days my friends!

De zus van de buuf van mijn moesje, is een mi.ssiezuster die al 35 jaar in B.olivia werkt. Ik had haar in mijn prille jeugd weleens gezien bij de buurvrouw, maar voor de rest kende ik haar niet. Mijn moeder stuurt wel al jaren dozen met verzamelde kleding richting B.olivia, dus er is altijd wel min of meer contact geweest met Zuster Mi.rjam, zoals het no.nnetje heet.

Op eerdere reizen hoorden we altijd verhalen van mensen die 1 of 2 jaar op reis waren en tussendoor vrijwilligerswerk deden in arme landen. Dat vonden we altijd geweldig en deep down wilden we dat ooit ook zelf gaan doen. Een schooltje schilderen in Afrika, in een weeshuis werken in Azië, straatkinderen opleiden tot kok of ober in Zuid-Amerika; we hebben het allemaal gezien en vonden het fantastisch.

Langzaam maar zeker ontstond bij ons ook het plan om onze vakantie te combineren met “iets goeds doen”. We bleven te kort om vrijwilligerswerk te doen, maar we konden vast wel iets anders leuks verzinnen. We mailden naar Zr. Mi.rjam (jaja het is een vliegende mailende non!) en nodigden onszelf uit om langs te komen. Met een missie welliswaar. We waren van harte welkom. In 35 jaar tijd had ze maar 1x bezoek uit Nederland gekregen, dus ze vond het helemaal te gek. We mailden naar vrienden en familie en bedelden om geld en 2e hands kleding. Iedereen gaf heel erg gul en was dolenthousiast over onze aktie. We hebben in totaal meer dan € 1000 opgehaald en zo was onze reis ook meteen betaald 50 kilo kleding bij elkaar gesprokkeld! We namen 20 kg kleding mee en de rest werd opgestuurd.

Na 2 dagen acclimatiseren in S.anta Cr.uz werden we opgehaald door Zr. Mir.jam op het centrale plein voor de kerk. Uiteraard. Voor de kerk.

"Hoe herkennen we elkaar?", had ik in een mailtje gevraagd. "Dat zal geen probleem zijn" zei ze "ik zie er nogal uit als een nonnetje". En dat was ook zo. Compleet met witte jurk en wit kapje. We werden met 3 dikke kussen verwelkomd en het was meteen heel gezellig. In de auto vertelde ze honderduit over het leven in B.olivia. Vaak ging ze ineens over in het Spaans, en als wij dan zeiden "Zr. Mi.rjam we verstaan je niet", zei ze het opnieuw. Wéér in het Spaans. Om dan keihard te moeten lachen om zichzelf.

Ze werkte in het enige lepra-ziekenhuis van heel B.oliva, waar mensen vanuit alle uithoeken van het land naartoe kwamen. Vaak zonder geld en met alleen de kleren die ze aanhadden. En intussen volledig verminkt want voordat ze de reis naar S.anta Cr.uz konden betalen moesten ze soms jaren sparen.

Een ziekenhuiskamer in het lepraziekenhuis:


Het ziekenhuis werd gerund door no.nnetjes van over de hele wereld, en kon alleen blijven bestaan door de giften van hun familie en vrienden.

Ik moet zeggen dat ik me een heel andere voorstelling van die non.netjes had gemaakt. Ik heb ooit, toen de aarde nog plat was, een oud tante no.nnetje gehad en het enige wat ik me daarvan nog kan herinneren is dat ze speelgoedpoezen voor ons breidde en in een klooster woonde. En saai was. Maar dat er wel leuke kloostertuinen waren, waar mijn zussen en ik in mochten spelen. Maar deze Zr. Mi.rjam en haar no.nnetjes in het ziekenhuis waren something else. Die waren vrolijk, grappig en die stonden hun mannetje! We hebben wat afgelachen daar. We zijn 3 dagen onder de hoede van de no.nnetjes gebleven en sliepen in het gastenverblijf.

Van een gedeelte van het opgehaalde geld hebben we samen met Zr. Mi.rjam schoolspulletjes gekocht, want dat was het hardste nodig volgens de no.nnetjes. Schoolspullen waren duur en voor de meesten niet te betalen. Gepakt en gezakt trokken we de binnenlanden in om kleding en schoolspullen uit te delen aan de allerarmsten. We hebben al veel armoede gezien op onze reizen, maar dit was nog een graadje erger. Mensen die met een gezin van 6 in een hutje (nou ja, afdak is een betere benaming) op de hei woonden. Mensen die niets, maar dan ook echt helemaal niets hadden. Een lichamelijk en geestelijk gehandicapte jongen die stinkend en goor alleen maar in bed kon liggen en min of meer verzorgd werd door zijn bejaarde moeder. Kindertjes die op blote voeten rondliepen in de drek en viezigheid. Toen onze meegebrachte spullen tevoorschijn kwamen, kwamen de mensen ook ineens overal vandaan en vlogen op de tassen als vliegen op een stront. Wat was het heerlijk om die mensen iets te kunnen geven! En weten dat het niet beter terecht had kunnen komen dan hier, in the middle of nowhere, bij mensen die niks hebben!

Een klasje in de bergen:


Zr. Mi.rjam aan het shoppen voor schoolspullen:


Hutje in de binnenlanden:


We hebben een aantal schooltjes en dorpen diep in de bergen bezocht voor ons projectje en dat heeft hele diepe indruk op ons gemaakt. Natuurlijk hebben we ook spullen gekocht voor het ziekenhuis. Een tweedehands rolstoel, scharen, verbanden, lakens, dekens, enz. We voelden ons Sinterklaas. En dat waren we voor die mensen waarschijnlijk ook. Na 3 dagen namen we afscheid van de nonnetjes en trokken verder via o.a. Sa.maipata, Su.cre, Po.tosi, Uy.uni en la Pa.z naar de Peruviaanse grens. Uiteindelijk zijn we 3 weken in B.olivia gebleven en hebben in Peru alleen de Macchu Picchu en Lima bezocht. Maar dat was niet erg. B.olivia was prachtig en onze 3 weken meer dan waard.

Bo.liviaanse kindjes:




Onderweg hebben we heel hoog in de bergen op 5000m (koud!!!) nog een nieuw te bouwen schooltje gesponsord en in la P.az zijn we via een pastoor bij een meisjesweeshuis terecht gekomen waar we gingen vragen wat ze het hardst nodig hadden. Ook schoolspullen. Samen met één van de leidsters kochten we onze laatste Boliviano's op en kwamen terug met een auto vol schriften, pennen, potloden, ballen, wereldbollen, enz. We zijn de hele middag in het weeshuis gebleven en ik wou alle meisjes stuk voor stuk mee naar huis nemen. Wat een schatjes. We hebben ze Nederlandse liedjes geleerd, met ze gespeeld en samen geschommeld. Ze klampten zich letterlijk aan ons vast toen we weggingen. Zo erg dat velen tot hun 18e in het weeshuis moeten blijven omdat niemand ze wil of mag adopteren. Adoptie vanuit B.olivia schijnt namelijk heel moeilijk te zijn. En waarom? Die kinderen hebben zoveel liefde nodig en ook zelf te geven!

Weesmeisje:


Na onze reis bleven we contact houden met Zr. Mi.rjam en de no.nnetjes in Sa.nta Cr.uz. Regelmatig stuurden we geld en pakketten kleding op.

Een half jaar geleden was ze in Nederland en hebben we haar bij mijn oude buurvrouw gezien. Ondanks haar leeftijd (ze was dik in de 70) was ze nog even levenslustig en grappig als altijd.

2 weken geleden kregen we het bericht dat "ons" no.nnetje zomaar ineens een hersenbloeding had gekregen en met spoed naar Nederland was overgevlogen (onder begeleiding want ze was voor de helft verlamd en kon niet meer praten) om hier in een ziekenhuis verzorgd te worden.

Vorige week is ze gestorven en begraven.
R.I.P. Zuster Mi.rjam. Je was een n.onnetje uit duizenden!

******

En om niet helemaal in mineur af te sluiten, hieronder nog een paar fotookes van onze prachtige reis door Bolivia. Een aanrader voor iedereen die niet persé luxe op vakantie nodig heeft!!

Zoutvlakte in het Zuiden van Bo.livia (we hebben 1200 km per jeep gereden in 4 dagen). Praaaachtig!


Er groeien schitterende cactussen op de zoutvlaktes:


Een treinenkerkhof onderweg:


The green lake (en zo was er ook een blue en een red lake):


We zijn een tijdje rondgereisd met 3 Amerikanen, een Nederlandse, een Duitse en 2 Fransen (wie van de 9 zijn wij???):


Een flamingofamilie:


Lama's:


De zilvermijn in Potosí. Dood- en doodeng! Kijk hier voor een filmpje hoe eng. Daar heb ik dus ook gekropen! Niet voor claustrofobiemenskes!


Hand in hand de mijn in:




Macchu Picchu in Peru: