Verloting!!

Een mens zou het zomaar vergeten.
Dat ik ooit eens beloofd had om teen en tander te verloten na de bevalling.
Nou beste lezers slash lezeressen, de verlotingstijd is aangebroken!

Zoals u allen weet, heb ik een adorable meisje gekregen, dat ooit als ze wat groter is (want het is voor een wel hele dikke grote baby gemaakt zie ik nu. Ja man, wist ik veel hoe groot een pasgeboren baby is), in dit slaapzakje gaat slapen:



Maar ik had een meisjes- èn een jongensversie gemaakt, dus deze:



geef ik weg aan de hoogste bieder!

Nou is het natuurlijk eigenlijk een jongensslaapzak. En u hebt misschien nou net geen jongetje. Geen nood! U kunt het autootje er heel gemakkelijk afknippen. Maar dat zou eeuwig zonde zijn van mijn vlijtige handenarbeid, dat begrijpt u. En meisjes rijden ook auto, dus ik stel voor dat u het autootje gewoon laat zitten als u een meisje hebt (en als u ook nog eens het onvoorstelbare geluk hebt om dit pronkstuk te winnen). Want kijk nou hoe schattig:



Ook zonder kind mag u meedoen. Het is namelijk ook heel goed te gebruiken als stofdoek.

Volgende week maandag ga ik een naampje trekken!

Papa

Vandaag zou je jarig geweest zijn.
De 27ste keer sinds je dood bent.
En deze keer is het extra moeilijk.
Moeilijk omdat het een kroonjaar zou zijn geweest.
Moeilijk omdat ik je nog veel meer mis sinds ik zelf moeder ben.
Moeilijk omdat ik je zó graag je kleindochter had laten zien.
Moeilijk omdat mijn kind haar opa nooit zal kennen.

Wat zou je een leuke opa geweest zijn.
In gedachten zie ik jullie samen.
Zij op jouw voeten staand en jij dansend, zoals je vroeger met ons deed.
Ik hoop dat je vanaf je plekje in de hemel ziet hoe gelukkig ik nu ben en wat voor een mooie dochter ik heb gekregen.
En ik hoop dat ze op jou lijkt.

Ik mis je.

Zoek de verschillen!

Er is veel gebeurd te huize Ettepet de afgelopen 3 weken. Het ene is gegroeid en het andere is gekrompen. Thank God. Kijkt u mee naar de 'voor' en 'na' pictures?


Mijn buikske net voor de bevalling. +18.5 kilo schoon aan de haak:



3 weken na de bevalling draag ik nog +4 kilo vet extra met me mee. Das een kleine zak aardappelen. Ik zal er nog eens wat gaan schillen de komende weken! Maar ik kan weer in mijn favo spijkerbroek. Yay!



3 weken geleden zagen mijn poten voeten er nog zo uit. En noemden mensen me Fiona. En vroegen waarom ik blauwe nagellak op had en geen groene.....boehoeee!!



Nu zijn ze nog steeds niet helemaal back to normal maar het Fiona-gehalte is eraf. Toch?



De eerste ontmoeting van Julian en Lola in het ziekenhuis:



En ook de tweede ontmoeting na 3 weken eindigde meteen liggend op de bank. Tsss die jeugd van tegenwoordig...:



Onze prinses net na de geboorte:



En ons Lola'tje na 3 weken. Met onderkin, dikke wangetjes en dik buikske. Ze is zoooo lief en mooi! Ik hou elke dag meer van haar. Wat vandaag bijna onmogelijk lijkt omdat ik al op het toppunt van houden-van zit. Ik heb letterlijk vlindertjes in mijn buik van verliefdheid.




Oortest: helemaal goedgekeurd!






Mijn stekkertje zat dus in mijn computertas. Waar het hoort te zitten. En ik had nou net overal gezocht behalve daar. Na zwangerschapsdementie en post-zwangerschapsdementie ben ik nu ook post-zwangerschaps-seniel. Aaarrggghhh!

Bevallingsverhalen - deel II

Nou ben ik natuurlijk een heel stoer wijf. En ben ik niet bang van een bietje pijn. Maar bevallen had ik nog nooit gedaan en ik wist dan ook totaal niet wat me te wachten stond. Wel hoorde ik van anderen dat inleiden op zijn zachtst gezegd niet echt lekker was. Dat je de eerste fase van 'langzaam op gang komen' gewoon overslaat en meteen heftige weeën krijgt. En dat was, verhaaltechnisch gezien, natuurlijk ook wel het spannendste geweest om hier te vertellen.

Maar ik moet u teleurstellen. Ik vond het namelijk allemaal wel meevallen!

Om 7 uur des woensdagochtends kreeg ik nog maar eens een gelletje opgespoten, wat wederom geen bal uitvoerde. Alles bleef lekker dicht down under en er was nada wat op gang kwam. Om 8 uur kwamen ze dan maar met het zwaardere werk aandragen. Een infuus met het weeënopwekkende spulletje. Elk kwartier kwam de vroedvrouw de dosis opdrijven. Dat werkte wel. Ik kreeg meteen weeën maar vond het allemaal nog peanuts. Nou heb ik natuurlijk door de jaren heen al heel wat in me laten porren en prikken met al die IVF's dus misschien was ik al wat gewend aan pijn 'in die regionen'? I don't know. In ieder geval was het allemaal goed te doen.

Ik lag aan allerlei toeters en bellen om mijn bloeddruk en ons beebje haar harttoontjes in de gaten te houden. Maar met die harttoontjes ging het niet goed. Elke keer als ik een wee kreeg, reageerde haar hartje daar slecht op. Ze was al wat verzwakt door de zwangerschapsvergiftiging en de weeën kon ze niet aan. Om 11 uur werd besloten om een keizersnede te doen omdat het te gevaarlijk voor ons kindje werd.

De anesthesist kwam. Aardige man, maar wat heeft die me pijn gedaan zeg! Mijn mannetje heeft al tig keer een epidurale verdoving gehad (en ik natuurlijk nog nooit want was zelfs nog maagd op ziekenhuisgebied) en hij zei dat je even een prikje voelt en dat het daarna een beetje 'raar' voelt als de vloeistof ingespoten wordt. Maar OH-MY-GOD wat deed me dat een pijn zeg! Net toen ik toch wel heel erg aan mijn hoge pijngrens ging twijfelen, kneep de vroedvrouw in mijn been en zei "je doet het goed hoor", waarop de anesthesist zei "ja jij wel, maar ik niet". Zat hij dus gewoon te klungelen in mijn rug! Auw auw auw!

Eenmaal in de operatiezaal werd de verdoving verhoogd want ik voelde nog steeds alles. En nog een keer verhoogd want ik bleef het voelen. En nog eens verhoogd. Tot we aan de maximale dosis zaten en ik het nog steeds voelde. Ik was intussen helemaal van de wereld door al dat verdovingsspul en hoorde mezelf in sloooow moooootion allerlei gekke dingen zeggen. En ik bleef maar "filmen hè schatje!!" roepen. Wat schatje ook mooi deed. De verpleging vond dat hij beter op een stoel kon gaan zitten want hij zou vast flauw vallen als ze het mes in mijn buik zetten, maar mijn held heeft alles gefilmd. En das maar goed ook, want toen de epidurale dus niet werkte werd er een Raggie (Raggy? Ik kan het woord niet vinden als ik erop Google) gestoken en daarvan werd ik pas echt helemaal groggy. Heb dus niet veel van de keizersnee meegekregen en bijna heel de tijd geslapen. Maar ik heb mijn fillumpie om terug te zien!

Een Raggie is ook een ruggeprik, maar dan hoger in de rug dan een epidurale, en tot in het ruggemerg. De anesthesist in de operatiezaal (een andere dan die van de epidurale) wilde de epidurale verdoving niet uit mijn rug halen, omdat hij zo slecht gestoken was. Hij eiste dat de 1e anesthesist dit kwam doen want hij wilde er niet verantwoordelijk voor zijn als het mis liep. Lekker. Gelukkig was ik toen al volledig buiten westen en heb ik dat allemaal niet gehoord. Misgaan? Niet verantwoordelijk? En ik had het al niet zo op al dat gepruts in m'n rug...De 1e anesthesist kwam en heeft echt keihard aan de naald moeten rukken en trekken voor hij uit mijn rug was. Yuk.

De Raggie werd zonder problemen gestoken en om 12.38 uur werd het mooiste meisje van de hele wereld uit mijn lijf gehaald. Ik werd wakker gemaakt en kreeg haar 1 minuut te zien, er werd gezegd dat alles super was (Apgarscore 9 en 10) en toen waren zij en ook mijn Husby weg. Er werd nog eens hard op mijn buik geduwd om al het overtollige bloed weg te krijgen en toen werd het hele boeltje gehecht en werd ik only the lonely op de recovery gezet. Voor een heel fucking uur! En dat vond ik vreselijk! Ik had mijn kind maar 1 minuut mogen zien. Husby en ik hebben de tijd niet gehad om onze emoties met elkaar te delen en ik moest verdomme een heel uur wachten om onze dochter vast te houden terwijl ik me meteen alweer heel goed voelde! Ik was in staat om uit dat verrekte bed te klimmen en zelf naar mijn kamer te klauteren als ze me niet heel snel brachten! Voor Man was het wel een hele speciale ervaring, want normaal leggen ze het kindje op de moeders' borst. Nu mocht Lola dat eerste uur op de ontblote borst van haar vader liggen. Ik heb dat eerste uur in de recovery alleen maar gehuild. Van alle emoties. Van het verlangen naar mijn kindje. Van het toch nog moeder mogen worden na al die jaren. Van dankbaarheid. Van verliefdheid. Maar vooral van geluk.

Het lekkere cocoonen met ons drietjes hebben we ruimschoots ingehaald toen ik dan ein-de-lijk weer wel terug naar de kamer mocht. Wat heerlijk! Wat was (en is!) onze dochter mooi! Wat heeft ze een lange vingertjes en teentjes. En lange beentjes. En die zachte haartjes. Dat mooi gevormde mondje. Die donkere oogjes. Dat zachte velletje. Dat kleine warme lijfje. Haar lekkere geurtje. Ik kan nog steeds niet ophouden met uren naar haar te staren. Wat voel je meteen veel liefde voor zo'n klein hummeltje. Het was zo overweldigend.

Ik ben echt de gelukkigste vrouw van de wereld! En omstreken.


En nu wou ik hier een fotootje van onze prinses zetten, maar ik kan het stekkertje niet vinden....

Bevallingsverhalen - deel I

Ja hey zeg. Komt de 3e logbaby al met een bevallingslog! En ik was de eerste en ik puf nog steeds uit! Dat kan natuurlijk niet. Maar menschen menschen toch, bevallen is geen kattepis. En dan heb ik nog niet eens 26 uur weeën en meer van dat soort onzinnigs gedaan. Gewoon een kwartiertje keizersnee en huppetee, hello baby! Maar ik ben me d'r een partij moe van! Poehee zeg!

Dus we gingen bevallen. Of nee dat gingen we eigenlijk niet. Eigenlijk gingen we gewoon op controle bij de gynaecoloog, maar die zei toen "hiiiiier blijven jij, je gaat bevallen!".

Wat ik nog niet verteld had, was dat ik die zondagochtend dat ik in allerijl naar het ziekenhuis ging omdat ik een hele nacht hoofdpijn had gehad eigenlijk die dag al ingeleid moest worden van de gynaecoloog van wacht. Maar ik had uitgerekend die ochtend een verjaardagsbrunch georganiseerd voor mijn verjaardag (die al een maand geleden was, maar dat mocht de pret niet drukken). Ik ging met mijn vriendinnetjes eten in de stad. En alle 11 die vriendinnen kwamen naar ons thuis. Om 10 uur 's ochtends. En om 7 uur was ik in het ziekenhuis. Denkend dat ik om 10 uur al lang en breed terug thuis was. Maar toen moest ik maar liefst 1.5 uur aan de monitor. En was het al half 9. Als ik al geen hoge bloeddruk had, dan kreeg ik het wel van het idee dat mijn feestje straks in het water zou vallen, en dat al die meiden die van heinde en ver kwamen, voor niks voor mijn deur stonden. Want ik was in de haast ook nog mijn telefoon vergeten op mijn nachtkastje dus ik kon niemand bellen. Het werd half 10. En ik zat nog steeds te wachten op de gynaecoloog die *echt* zo zou komen om één en ander te beoordelen. Ik stuurde Man alvast naar huis om de meiden te verwelkomen en in te lichten. Na een eeuwigheid kwam de gyn dan ein-de-lijk opdagen. In haar zomerjurk. Kon je niet wat sneller van je strandstoel komen?!? En ze vond dat ik moest blijven. En ik vond dat ik naar een feestje moest. Uiteindelijk mocht ik dan toch gaan, met de belofte dat ik diezelfde avond terug zou komen om nog eens aan de monitor te gaan hangen en dan zou ze beslissen of 'mijn toestand' tot dinsdag zou kunnen wachten, tot mijn eigen gyn terug was. Ik heb me naar huis gespoed alwaar mijn trouwe honden vriendinnen al op me zaten te wachten. De brunch voelde een beetje als het laatste avondmaal en stilte voor de storm enzo. Want het zou zomaar eens kunnen dat ik de volgende dag moeder zou worden!!!

Diezelfde vriendinnen hadden trouwens een paar dagen later, op woensdagavond, 3 weken voor mijn uitgerekende datum en de dag van mijn uiteindelijke bevalling, samen met mijn geniepige husband, een babyshower bij ons thuis georganiseerd. Maar die ging dus niet door want toen lag ik al met het mooiste prinsesje van de wereld in mijn armen in het ziekenhuis. Das dan weer jammer. Dat van die babyshower hè, niet dat van dat prinsesje. Alle babyshowerspelletjes en versiering waren al gemaakt en gekocht en de taart was besteld. Die laatste hebben we na de bevalling dan maar opgegeten. Jammer. Maar mijn brunch heb ik dan toch lekker wel gehad!

Op zondagavond mochten we het dan toch rekken tot dinsdagochtend. Tot onze eigen gyn terug was. Die dindagochtend had ik eigenlijk een afspraak met haar. We lazen al zo lang bij elkaar, woonden allebei in Antwerpen als Hollander zijnde, waren allebei zwanger en uitgerekend voor dezelfde periode en gingen in hetzelfde ziekenhuis bevallen, maar we hadden elkaar nog nooit gezien. Dat kon natuurlijk niet! Dus hadden we eindelijk afgesproken. Maar ik moest dus ineens naar de gyn en belde onze date af. Bij de gyn ging ik weer fijn aan de monitor liggen en werd bloed, bloeddruk en urine gecheckt en een afspraak voor diezelfde avond gemaakt om de uitslagen te bespreken.
Om 9 uur 's avonds konden we bij de gyn terecht (lang leve de spreekuren van de doktoren in België !!!) en prompt werden we om 10 uur terug verwacht. Met koffertje. Want we gingen à la minute inleiden.

De kamers waren alweer allemaal bezet. Zowel de 1-persoons als de 2-persoons. Dus bracht ik de nacht door in de verloskamer. Hoe gek is dat?!? Er werd een gelletje opgespoten (dubbele dosis want er was nog totaal geen actie down under en mijn baarmoederhals was nog helemaal niets verstreken en het zou sowieso een 'hard labeur' bevalling worden werd me al even ingefluisterd. Fijn. Kon ik daar nog even lekker over dromen die nacht) en de volgende ochtend zou het infuus met het inleidingsspullie gestoken worden.

's Ochtends had het gelletje totaal niks gedaan. En werd het infuus meteen op standje volle bak ingebracht.......


Wordt vervolgd............

Mijn mooie meisje.....

Het mooiste meisje van het ziekenhuis. En van Antwerpen. En van de wereld. En helemaal van mij!




Aaaaaahhhhh....




Voor het eerst in bad




Lola met het mooiste jongetje van het ziekenhuis




De hapkes voor de visitors




De doopsuikertjes




En natuurlijk de slinger met eindelijk de naam erin



Zo. En nu ga ik kak-scheppen. Doei!