Harry en de tasjes

We hebben Harry overleefd. Of Harry heeft ons overleeft, eigenlijk. Zijn 12 bijzonder luidruchtige buurmeisjes. We hebben heerlijk gegeten in een restaurantje waar ik anders echt nooit naar binnen zou gaan. Man en ik hebben er zelfs een paar weken geleden nog voor gestaan en "wie gaat hièr nou eten?" tegen elkaar gezegd. Piepklein huisje, ouderwetse gordijntjes en San Severia's voor de ramen die al maanden (jaren?) niet gepoetst waren. Maar de binnenkant, en vooral het eten, waren beter dan de buitenkant. Halverwege de avond schoven we een paar stoeltjes op zodat we met iedereen konden kletsen, wat vooral voor mij leuk was want ik kende ze nog niet goed. Maar wat een gezellige buurvrouwen heb ik! We hebben ons slap gelachen. Ik moet mee naar de Zumba en naar de badminton en we moeten vooral ook eens gaan lunchen tussen de middag. Dat laatste juich ik van harte toe. Maar over al dat sportgedoe moet ik nog eens heel diep nadenken. Zo sportief ben ik sowieso al niet, maar na 1.5 jaar van totale nonsport, lig ik natuurlijk na 1 dansje of 1 partijtje (heet dat eigenlijk wel zo? Een partijtje badminton??) al hijgend langs de kant.

De wijn vloeide rijkelijk. En Harry trakteerde. Na het etentje kwam iedereen mee naar ons thuis alwaar we de mannen in licht danwel iets minder licht benevelde toestand aan ons kookeiland aantroffen. Lola zat er ook lekker tussen te kraaien. Na een paar uurtjes slaap wilde ze ab-so-luut niet meer en heeft meneer Ettepet haar maar uit bed gehaald en tussen de mannen geplant. Een geweldig idee, want na die nachtelijke escapades heeft ze in 1 ruk tot 10 uur 's morgens geslapen. Thanks Lo'tje, kon mama ook eens fijn doorslapen. Dat was voor het eerst in laaaaange tijd!

De volgende dag hadden we een kinderfeestje en de tasjes waren een hit! Ze waren net op tijd af en de kleine dametjes waren er heel blij mee.





Ik heb zelfs bestellingen gekregen! ;-)