A.K.A.

Waarom heet ik Edje? Ik ben toch echt een meisje en heb van mijn ouders ook een meisjesnaam gekregen.
Geen superblitse meisjesnaam, maar gewoon, een leuke meisjesnaam. Dus waarom Edje?

Nou, het is allemaal begonnen in 2002, toen ik met vriendinnetje S. op vakantie ging naar Cuba.
Vraag me niet waarom maar sinds die vakantie noem ik vriendinnetje S. Edje en noemt zij mij...ehm...ook Edje! Soms wordt Edje ook weleens Ed, Eddie of Ettepet. Ja. Wij hebben zóveel fantasie.
Ik kan me nog alle leuke dingen van die vakantie herinneren, behalve hoe we ook alweer op Edje terechtkwamen. Gek hè?

Zo zit de vlucht nog steeds vers in mijn geheugen. Het was een nachtvlucht die maar halfvol zat. We hadden allebei 3 stoelen dus konden lekker knorren onderweg. Nadat we ons slap gelachen hadden om de hilarische foto's die we van elkaar maakten met die sexy airline-ooglapjes op en dito oordopjes in, vleiden we ons ieder lekker op ons 3-stoelen-bedje. We vielen net in slaap toen mij plotsklaps een ieniemienie scheetje ontglipte. Doe ik anders nooit. Echt niet. Sommige scheetjes klinken en sommige scheetjes stinken. De mijne (die ene dan hè, want ik doe het anders nooit) zijn van het laatste kaliber. Edje moest zo hard lachen dat ze alle aandacht op mij vestigde. Terwijl ik juist zo mijn best deed om verontwaardigd richting buurman te kijken. Maar het mocht niet baten. Intussen had heel middenvoor-bij-de-vleugel door dat ik het was. En toen legde Edje ook nog een dekentje over m'n...ehm....kont. Busted!

En Dos Metros vergeten we ook nooit. We huurden een paar fietsen en reden lekker op een landweggetje net buiten Havana. Of eigenlijk reed Edje lekker en ik klote, want
mijn fiets trapte steeds door. We kwamen gewoon niet vooruit. En toen kwam er een meneer voorbijgefietst die zich omdraaide en vriendelijk hola zei. Wij ook hola terug. Dit was werkelijk de eerste man die we tegenkwamen die niets van ons wilde! Of ze wilden met ons trouwen. Of ze wilden mee naar Europa. Of ze wilden dat we een brief meenamen naar Amsterdam. Of ze wilden met ons dansen of of of. Gèk werden we ervan. Maar deze vriendelijke meneer-op-fiets moest niks! Hij fietste gewoon voorbij. Een paar honderd meter verder echter bleef hij staan en liet ons weer voorbij. Hij zag er toch wel wat viezig uit vonden we en we gingen wat harder fietsen. En wéér stak hij ons voorbij. Deze keer zijn we 10 minuten gestopt en toen hij allang om de bocht verdwenen was, zijn we verdergereden.
Even verderop zagen we eerst zijn fiets in het gras. En toen zagen we hem. In de sloot. Met Zichzelf Spelen! We hebben hem als bijnaam 'Dos Metros' gegeven, dus dan weet u het wel!

Of die hamburger! Als je een tijdje abroad bent komt de dag dat je echt NU iets junkfooderigs moet hebben. Maar Cuba en Amerika zijn nou niet zulke close friends natuurlijk, dus een McSnack of een KFC....forget it. Dus wat doe je dan? Dan eet je de vieste, smerigste, meest gore hamburger ever in één of ander Cubaans caféetje, wrijft over je buik en zegt "mmmmm dat was héérlijk. Heb jij ook zo genoten?" En het nog menen ook.

Of ons fietstaxi-fietsertje Michael van 15. Michael was een halve dag 'van ons' en fietste en fietste en fietste. Dat vonden we zo zielig dat Ed en ik om beurten gefietst en aan het karretje geduwd hebben en Michael lekker achterin hebben laten zitten. Die had the time of his life. En niet moeten werken èn nog geld verdienen ook. En wij hadden de grootste lol. En bekijks. Dat ook.

Verder zijn we Ernesto Moreno nog tegengekomen en hebben we leuke quizjes gespeeld als: "Edje, wat zou je liever doen? Een hapje nemen van die hondendrol hier op de stoep, of een likje van Dos Metros?" Of "Edje, wat zou je liever doen? Een likje van die gore wcbril in onze guesthouse, of een hapje van die kakkerlak die net voorbij kwam?".

Elke keer als wij elkaar zien (en dat is helaas niet zo vaak want zij woont in de buurt van Amsterdam, en ik in Antwerpen) komt er ergens wel ièts van die reis ter sprake. Tot groot ongenoegen van onze mannen. Die vinden het allemaal niet meer zo grappig na 1257x. Wij wel. Heel grappig. Typisch gevalletje van daar-moet-je-bij-geweest-zijn-lol denk ik. Dit logje is waarschijnlijk ook alleen maar grappig voor vriendin Edje en mijzelf denk ik. Sorry daarvoor dan.

Dus dit herinner ik me allemaal wel. Maar hoe we nou op die naam Edje gekomen zijn??? Ik heb echt geen idee.

Zow. Dat was een lang verhaal om eigenlijk gewoon te zeggen dat ik niet met heel mijn naam en toenaam op het wereldwijde web wil, dus dat ik hier onder mijn alias ga.
Comprende amiga's??