Bevallingsverhalen - deel II

Nou ben ik natuurlijk een heel stoer wijf. En ben ik niet bang van een bietje pijn. Maar bevallen had ik nog nooit gedaan en ik wist dan ook totaal niet wat me te wachten stond. Wel hoorde ik van anderen dat inleiden op zijn zachtst gezegd niet echt lekker was. Dat je de eerste fase van 'langzaam op gang komen' gewoon overslaat en meteen heftige weeën krijgt. En dat was, verhaaltechnisch gezien, natuurlijk ook wel het spannendste geweest om hier te vertellen.

Maar ik moet u teleurstellen. Ik vond het namelijk allemaal wel meevallen!

Om 7 uur des woensdagochtends kreeg ik nog maar eens een gelletje opgespoten, wat wederom geen bal uitvoerde. Alles bleef lekker dicht down under en er was nada wat op gang kwam. Om 8 uur kwamen ze dan maar met het zwaardere werk aandragen. Een infuus met het weeënopwekkende spulletje. Elk kwartier kwam de vroedvrouw de dosis opdrijven. Dat werkte wel. Ik kreeg meteen weeën maar vond het allemaal nog peanuts. Nou heb ik natuurlijk door de jaren heen al heel wat in me laten porren en prikken met al die IVF's dus misschien was ik al wat gewend aan pijn 'in die regionen'? I don't know. In ieder geval was het allemaal goed te doen.

Ik lag aan allerlei toeters en bellen om mijn bloeddruk en ons beebje haar harttoontjes in de gaten te houden. Maar met die harttoontjes ging het niet goed. Elke keer als ik een wee kreeg, reageerde haar hartje daar slecht op. Ze was al wat verzwakt door de zwangerschapsvergiftiging en de weeën kon ze niet aan. Om 11 uur werd besloten om een keizersnede te doen omdat het te gevaarlijk voor ons kindje werd.

De anesthesist kwam. Aardige man, maar wat heeft die me pijn gedaan zeg! Mijn mannetje heeft al tig keer een epidurale verdoving gehad (en ik natuurlijk nog nooit want was zelfs nog maagd op ziekenhuisgebied) en hij zei dat je even een prikje voelt en dat het daarna een beetje 'raar' voelt als de vloeistof ingespoten wordt. Maar OH-MY-GOD wat deed me dat een pijn zeg! Net toen ik toch wel heel erg aan mijn hoge pijngrens ging twijfelen, kneep de vroedvrouw in mijn been en zei "je doet het goed hoor", waarop de anesthesist zei "ja jij wel, maar ik niet". Zat hij dus gewoon te klungelen in mijn rug! Auw auw auw!

Eenmaal in de operatiezaal werd de verdoving verhoogd want ik voelde nog steeds alles. En nog een keer verhoogd want ik bleef het voelen. En nog eens verhoogd. Tot we aan de maximale dosis zaten en ik het nog steeds voelde. Ik was intussen helemaal van de wereld door al dat verdovingsspul en hoorde mezelf in sloooow moooootion allerlei gekke dingen zeggen. En ik bleef maar "filmen hè schatje!!" roepen. Wat schatje ook mooi deed. De verpleging vond dat hij beter op een stoel kon gaan zitten want hij zou vast flauw vallen als ze het mes in mijn buik zetten, maar mijn held heeft alles gefilmd. En das maar goed ook, want toen de epidurale dus niet werkte werd er een Raggie (Raggy? Ik kan het woord niet vinden als ik erop Google) gestoken en daarvan werd ik pas echt helemaal groggy. Heb dus niet veel van de keizersnee meegekregen en bijna heel de tijd geslapen. Maar ik heb mijn fillumpie om terug te zien!

Een Raggie is ook een ruggeprik, maar dan hoger in de rug dan een epidurale, en tot in het ruggemerg. De anesthesist in de operatiezaal (een andere dan die van de epidurale) wilde de epidurale verdoving niet uit mijn rug halen, omdat hij zo slecht gestoken was. Hij eiste dat de 1e anesthesist dit kwam doen want hij wilde er niet verantwoordelijk voor zijn als het mis liep. Lekker. Gelukkig was ik toen al volledig buiten westen en heb ik dat allemaal niet gehoord. Misgaan? Niet verantwoordelijk? En ik had het al niet zo op al dat gepruts in m'n rug...De 1e anesthesist kwam en heeft echt keihard aan de naald moeten rukken en trekken voor hij uit mijn rug was. Yuk.

De Raggie werd zonder problemen gestoken en om 12.38 uur werd het mooiste meisje van de hele wereld uit mijn lijf gehaald. Ik werd wakker gemaakt en kreeg haar 1 minuut te zien, er werd gezegd dat alles super was (Apgarscore 9 en 10) en toen waren zij en ook mijn Husby weg. Er werd nog eens hard op mijn buik geduwd om al het overtollige bloed weg te krijgen en toen werd het hele boeltje gehecht en werd ik only the lonely op de recovery gezet. Voor een heel fucking uur! En dat vond ik vreselijk! Ik had mijn kind maar 1 minuut mogen zien. Husby en ik hebben de tijd niet gehad om onze emoties met elkaar te delen en ik moest verdomme een heel uur wachten om onze dochter vast te houden terwijl ik me meteen alweer heel goed voelde! Ik was in staat om uit dat verrekte bed te klimmen en zelf naar mijn kamer te klauteren als ze me niet heel snel brachten! Voor Man was het wel een hele speciale ervaring, want normaal leggen ze het kindje op de moeders' borst. Nu mocht Lola dat eerste uur op de ontblote borst van haar vader liggen. Ik heb dat eerste uur in de recovery alleen maar gehuild. Van alle emoties. Van het verlangen naar mijn kindje. Van het toch nog moeder mogen worden na al die jaren. Van dankbaarheid. Van verliefdheid. Maar vooral van geluk.

Het lekkere cocoonen met ons drietjes hebben we ruimschoots ingehaald toen ik dan ein-de-lijk weer wel terug naar de kamer mocht. Wat heerlijk! Wat was (en is!) onze dochter mooi! Wat heeft ze een lange vingertjes en teentjes. En lange beentjes. En die zachte haartjes. Dat mooi gevormde mondje. Die donkere oogjes. Dat zachte velletje. Dat kleine warme lijfje. Haar lekkere geurtje. Ik kan nog steeds niet ophouden met uren naar haar te staren. Wat voel je meteen veel liefde voor zo'n klein hummeltje. Het was zo overweldigend.

Ik ben echt de gelukkigste vrouw van de wereld! En omstreken.


En nu wou ik hier een fotootje van onze prinses zetten, maar ik kan het stekkertje niet vinden....