Kerk, kots, kedoos en een ouwe Donald op een boerderij

Hoewel wij niet superkatholiek zijn en nooit in een kerk komen (behalve op vakantie, dan ga ik vreemdgenoeg wel elk kerkje binnen om een kaarsje aan te steken voor wijlen loved ones) hebben wij ons klein meisje gisteren laten dopen. We zijn zelf allebei min of meer katholiek opgevoed en heel de rataplan van dopen, communie en vormsel hebben we gehad en een doopsel wilden we voor onze prinses ook. Dus hebben we gisteren een feestje gevierd, in hetzelfde kapelletje van de mooiste kerk van Antwerpen, waar we 5 jaar geleden ook getrouwd zijn.

Ik had speciaal voor the occasion een jurkje gemaakt, maar ik hou niet van traditionele doopjurken, dus het werd een gewone lekker warme winterjurk. Het patroontje was eigenlijk met een knoopje opzij, maar ik vond een lintje leuker dus het werd een lintje. Achteraf begrijp ik wel waarom het patroon een knoopje beter vond want Lola pulkte de godganse dag die strik open.



Het lijkt op de foto een rood biesje, maar het is natuurlijk roze, wat dacht u dan!

Ik had gewacht om het haar aan te trekken tot een kwartier voor vertrek, want ik ken m'n dochter. Doe je haar een nieuwe jurk aan en een uur later zit ze onder de kots en riekt ze naar melk die een week in de zon heeft gestaan. Dat zou me nu niet overkomen, ha! Yeah right. Haar ene arm zat nog niet in de mouw of er lag al een zure sloot op haar jurk. Nou ja, witte jurk, witte kots, ziet niemand.

Mijn immer zo rustige en vrolijke meisje heeft in de kerk heel Antwerpen bij elkaar geblèrd maar voor de rest was het mooi en leuk en emo. Ik word altijd helemaal week van zulk soort gelegenheden ja. Toen wij trouwden en onze zelfgeschreven beloften moesten voorlezen, kwamen er welgeteld 2 woorden goed m'n strot uit en de rest heb ik gesnotterd. Gisteren ging al iets beter. Tegen de tijd dat ze trouwt kan ik hele speechen houden zonder te janken. Echt.

We hadden een taartje laten maken en de bakker had nog nooit zo'n mooi meisje op een taart moeten zetten zei hij. Ik glunderde van oor tot oor. Wat zegt u? Nee, natuurlijk zegt hij dat niet tegen elke taartkopende ouder! Alleen tegen ons. Ja.
Eeuwig zonde om dat mooie gezichtje in 25 stukken te snijden.



Allemaal leuk en aardig hè, jurken, kerken en taarten, maar het allerbelangrijkst en waar het eigenlijk allemaal om draait op zo'n dag, zijn natuurlijk de kedoos. Aja.



Uiteraard vindt Lola het grootste cadeau het leukst. Aardje naar haar moeder. Hoe groter de doos, hoe leuker het cadeau. Tenzij het in een heel klein doosje zit waar 'juwelier' opstaat natuurlijk. Dan zijn de kleinste cadeaus het leukst.
De Baby Walker dus. Veel walken doet ze er niet mee, maar ze ramt er met handen en voeten tegelijk op en kraait het uit van plezier. Ik heb vandaag al 934 x 'spelen op de boerderij is altijd zo leuk' op de wijs van 'Old Mc Donald had a farm' horen zingen. Oh. Zit het nu ook in uw hoofd? Gelukkig. Dan ben ik niet de enige.