Alloooowwww, daar zijn we weer!

Oh ja, mijn blog. Was u het ook vergeten? Ik wel.
Zomaar 3 maanden onaangekondigd en onbedoeld blogverlof, heerlijk.
Ik heb ervan genoten.

Maar het wordt weer eens tijd voor een update, want het kind is al bijna volwassen man.

Laat ik u in deze koude donkere dagen, eens even mee terug nemen naar onze zonovergoten danwel regenovergoten vakanties van de afgelopen maanden.

In augustus bracht ik een week door in Turkije, samen met vriendin S, haar 2 dochtertjes en natuurlijk mijn eigen bloedje.

Meneer Ettepet kon ons niet naar Rotterdam airport brengen die dag, dus ging ik, met 1 hand een kinderwagen duwend en met de andere hand een koffer trekkend, per tram naar het station, per trein naar Rotterdam CS, per bus naar het vliegveld, per vliegtuig naar Turkije en weer per bus naar de eindbestemming.

In het vliegtuig zaten we naast een oud koppel. Van die mensen die nog net niet "Niet naast mij! Niet naast mij! Niet naast mij!" roepen als je beladen met kind en zooi het vliegtuig instapt. We gingen er lekker wel naast zitten. Maar voordat we bezweet, opgelaten en 1 van ons 2 jankend, gingen zitten kakte Lola nog even lekker alles onder. Gevalletje stank-tot-achter-in-het-vliegtuig en ouderwets lekker tot in haar nek. Was lang geleden dat ze dat nog gedaan had en ze koos wéér het perfecte moment uit om nog eens openbaar en ongegeneerd te kakken. Heeft u ooit al eens een kind helemaal van top tot teen verschoond in zo'n klein vliegtuigtoilet? Moeilijk man. Plankje van pak 'm beet een halve meter op 30 cm waar je je spartelend kind in bedwang probeert te houden, luier en nieuwe kleertjes (die ik thank God nog net voor vertrek in de tas had gestopt; ik leer van vorige keren!) uit tas aan schouder probeert te vissen, nieuwe kleertjes, nieuwe luier en natte doekjes maar even in je mond stopt want waar moet je ze anders laten, kind uit kakkleren wurmt, kind van head 'till toe wast met natte doekjes, bijna over je nek gaat van de stank in zo'n kleine ruimte, nieuwe kleren aandoet en met een gillend kind, aangestaard door 200 vakantievierders, het vliegtuig weer binnenstapt. Daar maak je geen vrienden mee. Ik weet niet of het kinderhaters waren of dat het kwam omdat we door Lola-de-kakker 10 minuten vertraging hadden, maar die 2 hebben heel de weg geen woord gezegd. Ook niet toen Lola meerdere keren hard aan de armharen van meneer trok en alle kruimels van haar croissantje over zijn broek gooide en ik me steeds verontschuldigde. Maar we zaten en konden eindelijk vertrekken.

Onze kinders vermaakten zich uitstekend samen. We lagen elke dag -de godganse dag ook- heel burgerlijk op ons zelfde plekje aan het kikkerbadje, na eerst een hele klim met 2 buggies, want de kids moesten natuurlijk wel slapen tussendoor dus de buggies moesten mee, van 5 trappen -5 trappen! Niet 5 treden, 5 trappen! Met buggy, kind, boot, zwemband, schepjes, emmertjes, tig handdoeken en luiertas- want het feit dat er bij het hotel 'niet toegankelijk voor rolstoelen' en daardoor ook niet echt heel erg toegankelijk voor buggies, stond, hadden we fijntjes genegeerd. Ons hotelletje lag tegen een berg op en boy, dat hebben we geweten. Maar wat was het heerlijk! Terwijl thuis de regen met bakken uit de lucht kwam, lagen wij prinsesheerlijk op onze strandbedjes, speelden de kids in het water en aten we hamburgers en pizza's tot ze onze neus uitkwamen. Elke avond als de kids in bed lagen, ging één van ons met een leeg waterflesje een liter wijn halen in het restaurant want we mochten geen glazen wijn meenemen naar de kamer. En we blijven wel Hollanders natuurlijk. All inclusive is all inclusive.

Dat kind van mij kan éten, echt on-ge-loof-lijk! Lust alles, heeft een grote voorkeur voor zoetigheid (van wie zou ze dat nou hebben?) en eet het liefst de hele dag door.

Lekker hè, die spekbilletjes met luier vanonder haar badpakje?

Valt het op dat ik Lola van roze houdt? En van stippels ook, zie ik nu.

Crox met een X zijn zo mogelijk nog lilliker dan de echte.

Eén avond was er paniek toen we smsjes kregen dat er een ramp op Pukkelpop
had plaatsgevonden, want meneer Ettepet was daar ook. Wij konden hem en hij kon ons niet bereiken want alle gsm-netwerken lagen plat, maar gelukkig kregen we na een paar uur zijn verlossende telefoontje. Op blauwe plekken van de hagel na, was hij voor de rest gelukkig ongedeerd.

Na al dit gezon en gebruin (voor de anderen dan, mijn vel schijnt dat niet te kennen) gingen we in Good ol' Belgium een weekje naar ikdurfhetbijnaniettezeggen.....Centerparcs. Oh My God. Zet ik dat echt zomaar op het wereldwijde web? En zeg ik er dan ook nog bij dat het helemaal zalig was? Ja, dat doe ik. Heerlijk was het. De boys hadden een vriendje bij en zaten overdag in het zwembad achter de meiden aan en 's avonds deden ze hetzelfde maar dan op het droge. En onze kleine waterrat had intussen de time of her life in het zwembad, op de kinderboerderij, in het huisje en natuurlijk in bed, want slàpen dat die griet kan! Nog steeds slaapt ze 's ochtends èn 's middags 2 uur lang en 's nachts knort ze gerust 12 tot 13 (en soms zelfs 14!) uur achter elkaar. Haar biologisch ritme is trouwens ingesteld op weekdag als het weekdag is, en weekend als het weekend is, want dan slaapt ze met gemak tot 9 uur. Geweldig kind. Ook als ze wakker is trouwens. Dan nog meer.

Zwemmen met haar grote broer.

We gingen ook nog een paar keer naar de Ardennen waar vrienden van ons een huis hebben. En een hond. Met de toepasselijke naam Choco. Lola vond Choco helemaal interessant maar ook wel een beetje eng in het begin. Maar aan het einde van de week waren ze dikke maatjes en klom ze nog net niet bovenop hem.

Er was ook een heuse open haard. Waar hout voor gehakt moest worden.
Lola hielp dapper mee:

En ziet u al haar haren? Nee die ziet u niet hè? Nog steeds niet. Het begint nu wel een minibeetje te groeien, maar mèn wat gaat dat langzaam! En het wordt pierenverdriet, let op mijn woorden! Net als bij mama.

En toen was de vakantie voorbij en......gingen we voor het eerst naar de crèche! De eerste week was huilen huilen huilen maar daarna ging het wonderbaarlijk goed. En nog steeds vindt ze het heerlijk om met de andere kindjes te spelen.

Dat groene ding is trouwens haar crèchetasje (niet roze, gedurfd van mij hè?!) en dat tasje moet overal mee naartoe waar zij gaat. Niemand mag er aan komen en afpakken al zeker niet.

En ik ging voor het eerst in een jaar en 3 maanden weer werken! In dat jaar dat ik weg was heb ik er 6 nieuwe collega's bijgekregen (allemaal leuk!), is ons kantoor 2x zo groot geworden, heb ik allemaal nieuwe klanten gekregen en zit ik aan een ander bureau op een andere plaats, maar toch is het of ik nooit weggeweest ben. Ik werk 4 dagen in de week van kwart over 9 tot kwart over 2, zalig toch? Om 3 uur zijn we alweer lekker samen thuis. Heer-lijk! Wil nooit meer anders.

En tatatatadaaaa: ze loopt!!! 5 dagen voor ze 16 maanden werd zette ze ineens 4 hele stappen. Sindsdien crosst ze door het hele huis en heeft ze ook het trappenklimmen ontdekt en helaas ook hoe ze de keukenkastjes open moet krijgen en leeg kan maken.

Haar grote hobby, naast verstoppertje spelen, is bellen (daar heb ik nog niet eens een foto van zie ik nu pas!). Superschattig, met de telefoon tegen haar oor zegt ze allooooowww. Een rekenmachine, afstandbediening en zelfs een tampon werken trouwens ook. Verder kan ze papa, mama, ja en emme! (hebben) zeggen. Voor de rest wijst ze overal naar en ze begrijpt al heel veel. Haar oortjes, voetjes, haartjes (welke haartjes?), handjes en neusje weet ze te vinden en ze doet haar eigen muts af als je dat vraagt en hangt hem op de kapstop. Ok, daar kan ze niet bij, maar ze rekt zich helemaal uit om hem op te hangen.

Lekker ding hè?