Our house is a very very very fine house!

Yep it's ours!!!! Wij hebben onderstaand huis gekocht!! Of eigenlijk gaan we dat vanavond doen want dan gaan we naar de notaris. Spannend hè?

Zal ik u ook even de rest van het huis laten zien? Ja? Kom binnen!!

Aan de buitenkant een leuke oude stadsgevel en de binnenkant rete-strak, minimalistisch en industrieel. Precies zoals wij mooi vinden. En het leuke is: we hoeven er helemaal niets meer aan te doen! Niet schilderen, niet klussen, geen vloeren leggen, geen leidingen trekken, niets afbreken of aanbouwen, nada, niks. Is dat niet geweldig?

Het huis is he-le-maal gestript (behalve de gevel) en terug opnieuw opgebouwd aan de binnenkant. En nog maar pas af. Oh ik ben zo in mijn nopjes!!!

De tuin moet nog wel gedaan worden maar dat is iets voor lente 2010. Aangezien wij beiden verre van groene vingers hebben, wordt dat een lekker makkelijk te onderhouden tuin. Een terrasje of 2, een lounge-setje (haat dat woord, maar hoe noem je het anders?), wat leuke springplanten, zo weinig mogelijk bloemen en zo veel mogelijk gras zodat ik mooi vanuit mijn tuinstoel naar mijn Husby kan kijken als hij achter de grasmaaier loopt. Heb dan wel geen groene vingers, maar delegeren kan ik als de beste. Iemand moet de boel toch in de gaten houden niewaar?

Oh! oh! oh! en een buitenbar! Een buitenbar moet ik hebben! Aan ons toekomstige tuinhuis, wat hopelijk ooit nog eens poolhouse wordt, wil ik een bar maken dat Husby een bar maakt. Vinnik zo gezellie, lekker cocktailtje lurken aan de bar. Loopt bij u ook het kwijl langs uw kin?

Wat vindt u van dit huis?

Zonder de Hummer hè! Zonder de Hummer.

A.K.A.

Waarom heet ik Edje? Ik ben toch echt een meisje en heb van mijn ouders ook een meisjesnaam gekregen.
Geen superblitse meisjesnaam, maar gewoon, een leuke meisjesnaam. Dus waarom Edje?

Nou, het is allemaal begonnen in 2002, toen ik met vriendinnetje S. op vakantie ging naar Cuba.
Vraag me niet waarom maar sinds die vakantie noem ik vriendinnetje S. Edje en noemt zij mij...ehm...ook Edje! Soms wordt Edje ook weleens Ed, Eddie of Ettepet. Ja. Wij hebben zóveel fantasie.
Ik kan me nog alle leuke dingen van die vakantie herinneren, behalve hoe we ook alweer op Edje terechtkwamen. Gek hè?

Zo zit de vlucht nog steeds vers in mijn geheugen. Het was een nachtvlucht die maar halfvol zat. We hadden allebei 3 stoelen dus konden lekker knorren onderweg. Nadat we ons slap gelachen hadden om de hilarische foto's die we van elkaar maakten met die sexy airline-ooglapjes op en dito oordopjes in, vleiden we ons ieder lekker op ons 3-stoelen-bedje. We vielen net in slaap toen mij plotsklaps een ieniemienie scheetje ontglipte. Doe ik anders nooit. Echt niet. Sommige scheetjes klinken en sommige scheetjes stinken. De mijne (die ene dan hè, want ik doe het anders nooit) zijn van het laatste kaliber. Edje moest zo hard lachen dat ze alle aandacht op mij vestigde. Terwijl ik juist zo mijn best deed om verontwaardigd richting buurman te kijken. Maar het mocht niet baten. Intussen had heel middenvoor-bij-de-vleugel door dat ik het was. En toen legde Edje ook nog een dekentje over m'n...ehm....kont. Busted!

En Dos Metros vergeten we ook nooit. We huurden een paar fietsen en reden lekker op een landweggetje net buiten Havana. Of eigenlijk reed Edje lekker en ik klote, want
mijn fiets trapte steeds door. We kwamen gewoon niet vooruit. En toen kwam er een meneer voorbijgefietst die zich omdraaide en vriendelijk hola zei. Wij ook hola terug. Dit was werkelijk de eerste man die we tegenkwamen die niets van ons wilde! Of ze wilden met ons trouwen. Of ze wilden mee naar Europa. Of ze wilden dat we een brief meenamen naar Amsterdam. Of ze wilden met ons dansen of of of. Gèk werden we ervan. Maar deze vriendelijke meneer-op-fiets moest niks! Hij fietste gewoon voorbij. Een paar honderd meter verder echter bleef hij staan en liet ons weer voorbij. Hij zag er toch wel wat viezig uit vonden we en we gingen wat harder fietsen. En wéér stak hij ons voorbij. Deze keer zijn we 10 minuten gestopt en toen hij allang om de bocht verdwenen was, zijn we verdergereden.
Even verderop zagen we eerst zijn fiets in het gras. En toen zagen we hem. In de sloot. Met Zichzelf Spelen! We hebben hem als bijnaam 'Dos Metros' gegeven, dus dan weet u het wel!

Of die hamburger! Als je een tijdje abroad bent komt de dag dat je echt NU iets junkfooderigs moet hebben. Maar Cuba en Amerika zijn nou niet zulke close friends natuurlijk, dus een McSnack of een KFC....forget it. Dus wat doe je dan? Dan eet je de vieste, smerigste, meest gore hamburger ever in één of ander Cubaans caféetje, wrijft over je buik en zegt "mmmmm dat was héérlijk. Heb jij ook zo genoten?" En het nog menen ook.

Of ons fietstaxi-fietsertje Michael van 15. Michael was een halve dag 'van ons' en fietste en fietste en fietste. Dat vonden we zo zielig dat Ed en ik om beurten gefietst en aan het karretje geduwd hebben en Michael lekker achterin hebben laten zitten. Die had the time of his life. En niet moeten werken èn nog geld verdienen ook. En wij hadden de grootste lol. En bekijks. Dat ook.

Verder zijn we Ernesto Moreno nog tegengekomen en hebben we leuke quizjes gespeeld als: "Edje, wat zou je liever doen? Een hapje nemen van die hondendrol hier op de stoep, of een likje van Dos Metros?" Of "Edje, wat zou je liever doen? Een likje van die gore wcbril in onze guesthouse, of een hapje van die kakkerlak die net voorbij kwam?".

Elke keer als wij elkaar zien (en dat is helaas niet zo vaak want zij woont in de buurt van Amsterdam, en ik in Antwerpen) komt er ergens wel ièts van die reis ter sprake. Tot groot ongenoegen van onze mannen. Die vinden het allemaal niet meer zo grappig na 1257x. Wij wel. Heel grappig. Typisch gevalletje van daar-moet-je-bij-geweest-zijn-lol denk ik. Dit logje is waarschijnlijk ook alleen maar grappig voor vriendin Edje en mijzelf denk ik. Sorry daarvoor dan.

Dus dit herinner ik me allemaal wel. Maar hoe we nou op die naam Edje gekomen zijn??? Ik heb echt geen idee.

Zow. Dat was een lang verhaal om eigenlijk gewoon te zeggen dat ik niet met heel mijn naam en toenaam op het wereldwijde web wil, dus dat ik hier onder mijn alias ga.
Comprende amiga's??

Een nieuw begin...

Ik wist al maanden, zo niet jaren, hoe ik dit blog ging beginnen: Hoera wij zijn zwanger!!!
Leek me leuk, een blog starten op het moment dat ik zwanger werd. Vòòr die tijd had ik niet bijster veel interessants te melden vond ik. Niet dat ik niks meemaak hoor. Integendeel. Heb een heel leuk leven. Maar wij behoren niet tot die gelukkigen die lekker tussen de lakens zwanger worden, en we hebben in heel het baby-making-gebeuren nog niets dan ellende en teleurstelling gekend, dus vond het nou niet zo nodig om daarover een blog te maken en iedereen te vervelen met onze zoveelste teleurstelling of onze 425.786ste traan.

Intussen zijn we 4 jaar en 8 ICSI's (soort IVF) verder en ben ik nog steeds niet zwanger. En tenzij er ergens binnenkort een divine intervention gaat plaatsvinden, zal ik dat naar alle waarschijnlijkheid ook nooit worden.

Waarom dan toch dit blog? Nou, omdat ik mijn energie ergens anders in wil gaan steken dan in het zwanger-worden. Want dat is energie-vretend, dat kan ik u wel vertellen. Niet alleen het op de meest ongelukkige momenten van de dag ziekenhuis-in-en-ziekenhuis-uit-gaan, maar ook het dagelijkse spuiten en pillen op uur en tijd vergt enorm veel van je body en vooral van je mind. En over de energie die alle hoop en wanhoop vreten zwijg ik maar.
Bovendien staat ons leven al zo lang on hold, want alles staat altijd in het kader van de behandelingen. Je word geleefd als je IVF doet. En dat zijn we meer dan beu. Daarom stoppen we met de behandelingen. We hebben nog 1 poging ergens in het najaar gepland, en daarna is het afgelopen. Einde oefening. En omdat wij niet spontaan zwanger kunnen worden betekent dat ook meteen het einde van het hoofdstuk kinderen.
En dat doet pijn. Dat doet vreselijk veel pijn en we hebben daar ongelofelijk veel verdriet van. Ik kan en wil me geen leven zonder kinderen voorstellen maar ik word gedwongen dat wel te doen. Life goes on. Ook zonder kinderen. En wij moeten verder.

En daarom begin ik dit blog. Om verder te gaan. En om mijn verhaaltjes en avontuurtjes van alledag met u te delen. Het is niet mijn bedoeling om hier een depri blog van te maken met elke dag een huilende Edje die alleen ellende schrijft. Nee. Dit moet een leuke blog worden. Hope you like it!

Zo, en nu even uitzoeken hoe zo'n blog precies in elkaar zit. Moet hem ook nog een beetje opleuken natuurlijk. En ik als computer-nitwit heb geen idee hoè...
Dat wordt dus mijn eerstvolgende projectje: pimp my ride blog! Tips zijn welkom ;-)