dinsdag 31 mei 2011

Van de blogmeet, de fotoshoot en het heerlijke chocomousseke

Zondagochtend deden we een blog-twitter-ex-en-nog-bezig-zijnde-IVFers-date in Den Haag. Ik, die helemaal niet *op* Twitter zat en dat ook helemaal niet van plan was (want ik wou niet nòg vaker op tinternet zitten), maar een beetje onder druk en een beetje met het idee van ik moet ze toch vast wat leren kennen, maakte ik 2 dagen voor de grote ontmoeting dan toch maar een account aan.

We noemden het de Flo-meet, want zij was weer in het land en dat gingen we dus doen, Flo meeten. Bij haar thuis in Den Haag. Flo was ook de enige die ik in real life kende. Verder 'kende' ik er een paar van hun blog, maar de rest was helemaal new to me. Best spannend!

En toen moest Flo ineens terug naar Syrië. Een paar dagen vóór onze date. Gelukkig wilde Louise, die ik natuurlijk ook irl ken, intussen ook heul graag mee, zodat we samen al die nieuwe mensen konden trotseren. Maar guess what: het wàs helemaal niet eng! Al die 9 dames waren -gek genoeg- hele gewone mensen! Najaaa. En ze waren nog leuk ook!

We spraken nu af bij Aagje in de Vinexwijk. Lieve Aagje en man Geregistreerd Partner die zo goed voor ons gezorgd hebben. Ik haalde eerst Miranda op in Breda en daarna Louise, zodat we fijn hand in hand naar binnen konden. Iedereen bracht wat te eten mee. Er waren stroopwafels, worstelworstenbroodjes, ik bakte een broodpudding (edit: hij wordt op Twitter zelfs orgastische taart genoemd. Ik bedoel maar), sommigen brachten roze koeken mee maar lieten die in de auto liggen en anderen zouden aardbeien meenemen maar du foebal gooide roet in het eten en er waren schijfjes komkommer waar ik niet van durfde te eten. En waar waren trouwens die M&M's? Maar verder was er genoeg eten voor een klein leger, dus yummie.

Wat was het gezellig! De kinderen (een stuk of 10 meisjes en 2 jongens) vermaakten zich met elkaar of alleen. En wij kletsten. Mijn Lola vond een vergiet zo'n beetje het meest interessante speelgoed dat ze ooit gezien had.

Oh. U wilt foto's? Hier dan.







Lola was helemaal in haar nopjes, tot ze bij Vita-met-de-babyknuffelfetisj op schoot terecht kwam. Al waren al die tranen niet Vita's schuld (denk ik) want het kind is sinds 2 weken opeens heel eenkennig en wil alleen nog maar bij mama zitten. Vinnik helemaal niet zo erg trouwens.



Zelfs als ze huilt is ze schattig hè? Vind ik toch.

Dames, wij vonden het leuk en volgende keer komen we weer!

En vanmorgen hadden we de fotoshoot van het knuffelbeestenmerk dat vast niet met naam en toenaam op mijn blog genoemd mag worden. Of misschien wel, maar ik doe het niet. We moesten op het onchristelijke tijdstip van 9 uur al gewassen en geschoren paraat staan ("en wel graag stipt" stond er in de mail, dus dat waren we) en toen moesten we tot kwart over 10 wachten! Mijn veelslaapnodighebbende dochter trok dit niet helemaal en tegen de tijd dat wij aan de beurt waren, had ze geen lachjes meer over voor de foto. Ze huilde niet, maar lachte allesbehalve. 1x trok ze haar mondhoekjes een millimetertje omhoog, maar daar moesten we het dan ook mee doen. Ik denk dat we niet in de boekskes komen.

Toen ik snel nog even zelf een foto wou nemen na de shoot (ja hey, dit hadden we nog nooit eerder gedaan hè. Ik moet toch bewijsmateriaal hebben voor het nageslacht?!), vond ze het echt niet meer leuk



(de foto had ook nog een hele leuke achtergrond enzo hoor, maar ik denk dat ik dat ook niet online mag gooien voordat het boekske uit is).

Nadat we ons volgepropt hadden met drank, Snickers, bananen, snoepjes èn nog een graai in de mand met beestenstuff mochten doen (leuk, zo'n shoot!), gingen we thuis lekker slapen.

Deze foto's wil ik ook nog even laten zien. Lola op haar verjaardag die voor het eerst helemaal alleen mocht eten. We aten spaghetti en een chocomousseje na.

Het lepeltje wat ze kreeg gooide ze na 1 hap op de grond en ging toen verder met haar handjes. Veel gemakkelijker ook. Kan veel meer tegelijk in.

We begonnen best netjes...



...en we eindigden zo.



Mmmmmm lekker!

donderdag 26 mei 2011

1 JAAR !!!

Hiep hiep hoera! Lang zal ze leven! En happy 1st birthday Lola!

Zondag vierden we dus haar 1e verjaardag al met familie en vrienden. Het was een stralende dag, we konden heerlijk buiten zitten en Lola is enorm verwend met cadeautjes, kaartjes en kusjes.

Ik was een beetje over the top gegaan met de decoratie, maar hey, ze wordt maar 1x 1 hè?

Zo kon ik ein-de-lijk Lola's naamslinger weer eens uit de krochten van de kast tevoorschijn halen.







Deze vrolijke bloemen heb ik naar Dana's voorbeeld van servetten gemaakt en door heel het huis opgehangen.



Lola kreeg al cadeaus voordat ze aangekleed was! Hoe groter het cadeau, hoe leuker natuurlijk. Vindt mama ook altijd.



En kijk die pop nou! 2 druppels water mijn dochter!



Schepje en emmertje kreeg ze ook. 3x. Deze is van Hello Kitty, yuk. Misschien moffelt mama die wel even snel ergens weg want Hello Kitty motteweniehebbe hier in huis, sprak ze naief.



Zoals altijd vond ze het papier veeeel interessanter dan het hele cadeau. Lekker om op te eten!



Alhoewel. Dit is wel een èrg leuk cadeau!



Hier ben ik dus een Godganse zaterdag aan bezig geweest: 2 taarten (en 36 brownies voor de kids). Was de eerste keer dat ik een taart met marsepein maakte. Superleuk om te doen! Voor de goedkoop moet je het niet doen, en ook niet als je snel een taart wilt hebben, want My God wat een werk! Maar je krijgt véél veren in je reet op het feest, dat dan weer wel. De ene is met biscuit en crème au beurre en de andere is een chocoladetaart.





En natuurlijk mocht het poppetje haar handje in de taart steken! Ze had wel een beetje hulp nodig om door die laag marsepein te komen ;-)



En dan natuurlijk de verjaardagskroon, die ik een maand geleden al maakte (van vilt) omdat hij op de uitnodiging moest. Voordat ik tot de foto kwam die op haar uitnodiging kwam te staan, gingen er vele andere foto's aan vooraf. Zulk soort dus:



Dat wordt wat voor de fotoshoot die Lola dinsdag heeft! Ze is gevraagd om op de foto te gaan voor een knuffelberenmerk. Spannend!

zondag 22 mei 2011

De prinses in Egypte

Al een tijdje geleden dat ik over the love of my life geschreven heb hè? De hoogste tijd dus om nog eens wat Lola-over-the-top te doen, met lekker veel foto's. Brought to you live from Egypt, waar we op vakantie zijn as we speak.



Maar eerst moet ik het nog even met u over moederdag hebben. Mijn tweede officiële moederdag, want hier in Antwerpen hebben we natuurlijk op 15 augustus ook moederdag. En dat vieren wij OOK. Vaderdag bestaat ook 2x maar dat vieren we gekgenoeg maar 1x. Ja zeg, we kunnen niet blijven vieren. En ik heb me toch een leuk cadeau gekregen! Meneer Ettepet heeft dit samen met de 3 kids gemaakt



Is dat niet helemaal geweldig? Ik hartje zelfgemaakte moederdagdingen. Moederdagcadeaus moèten door de kinderen gemaakt worden. Ik ben tenslotte niet meneer Ettepet zijn moeder. Al kreeg ik van hem wel een prachtige bos bloemen.

Maar over Lola dus. En Egypte. We zijn hier lekker met ons drietjes, heerlijk. 2 jaar geleden, in dat turbulente jaar 2009 zijn we hier ook geweest, zelfde plaats, ander hotel, maar dat geeft niet. We doen hier toch niet veel meer dan in het water



en op het droge spelen,



eten, drinken, luiers volkakken en slapen.

Het kleintje wordt groot. Veel te snel naar mijn zin. Over minder dan een week wordt ze verdorie al 1! Eén heel jaar, kunt u zich dat voorstellen? Ik herinner me ALLES vanaf de dag dat ik 2 streepjes plaste nog alsof het gisteren was. Nou ja, alles, met mijn geheugen is trouwens wel iets dramatisch mis sinds ik bevallen ben, maar de meeste dingen staan voor altijd op mijn harde schijf. Leuke dingen, schattige dingen, lieve dingen, ondeugende dingen, emotionele dingen, maar alles even mooi en geweldig. Wat een geluk, zo'n klein lief meisje in ons gezin! Haar 2 grote broers zijn stapelgek op haar en als ze net 5 minuten in bed ligt, vragen ze "wanneer mag ze er weer uit?" en als ze dan 1 kik geeft "mogen we haar uit bed halen?". Heel lief.

Toen ze 11 maanden werd, besloot ze ineens dat ze tòch wilde leren kruipen en sindsdien ren ik achter haar aan door het hele huis. Mijn arme moederhart heeft heel wat te verduren als ze wéér eens valt, want zich optrekken aan alles wat maar in haar gezichtsveld komt, doet ze inmiddels ook. Ze kruipt zo enorm schattig, op 1 onderbeen en 1 voetje.



Ik ben ook echt op mijn buik moeten gaan liggen om eventuele gevaren te detecteren want haar vliegensvlugge handjes hebben alles in no time te pakken en stoppen het in haar mondje. Ze heeft de zool van mijn schoenen, die ik dus ook niet meer onder tafel kan laten staan, al afgelikt en zat bijna met haar vingers in een stopcontact te roeren. Ze reed bijna met haar loopwagentje van de 2 trapjes naar de hal en ze had ineens een veiligheidsspeld in haar mondje. Geen idee waar ze die dan weer gevonden had. Op de grond natuurlijk, dat begrijp ik ook wel, en die zal ik daar heus zelf wel laten slingeren hebben, maar ze vindt dus alles. Toen hebben we maar meteen het hele huis kidproof gemaakt, van veiligheidshekjes tot van die stootdinges aan tafelhoeken, want het is een beweeglijk ding, dat Lolaatje van ons.





Ze heeft vorige week op een paar dagen tijd ineens 4 tanden bijgekregen (alleen van tand 3 had ze last: hoge koorts en hangerig/huilerig) en alle 6 die tanden lacht ze constant bloot tegen iedereen die maar naar haar kijkt. En dat zijn er veel. Op straat en in de tram en zeker ook hier in Egypte. Vanaf dag 1 wond ze iedereen hier rond haar kleine vingertje. Ze is ook zo ontzettend übercute met haar kleine zwembroekje en zonnehoedje dus I don't blame them.







Op de heenreis heeft ze het supergoed gedaan. We moesten om half 3 ' s nachts opstaan en na een huiltje van een halve minuut heeft ze de rest van de reis gelachen. Op die 3 uur slapen in het vliegtuig na. We hadden 2 lege stoelen achter ons en onze prinses heeft daar heerlijk languit op gelegen.



De rest van de tijd heeft ze vrolijk zitten gillen en hebben we het gangpad op en neer gelopen aan het handje en oooh's en aaaah's in ontvangst genomen). Want dat doet ze ook, lopen aan 2 handjes. Ze loopt en staat heel grappig op haar teentjes maar ze staat best al stevig.



's Ochtends sliep ze altijd een uurtje in haar buggy aan het zwembad en 's middags sliep ze lekker rustig op de kamer.



Zei ze een maand geleden constant 'aap' ("Lola, wat is papa? Papa is een...."), nu zegt ze de godganse dag piekepiekepieke, whatever that may mean. Ze weet ook al dat ze bij "bye" moet zwaaien (geleerd door haar broer, en ze zegt dan zelf ook baaaaa) en bij 'applaus' in haar handjes moet klappen.

Oh! En er was ook nog brand. Jahaaa sensatie op vakantie. Het rieten dak van onze poolbar stond in de fik. Maar de Egyptische machomannen sprongen massaal op het dak en blusten het brandje, zodat wij de volgende dag weer fijn ons cocktailtje konden bestellen.



Zo. En zover was ik op vakantie gekomen met m'n logje. Ja hey, ik moest wel zonnen hè. En spelen. En slapen.
Anyway. We zijn intussen weeral een paar dagen terug thuis, maar toen moest ik eerst de koffers uitpakken en de was en plas doen (wat ik normaal best wel een week paar dagen laat liggen, maar nu moest het kot clean zijn voor het verjaardagsfeestje van Lola). En daarna moest ik 3 dagen op de wc zitten, wat best lastig was want ik had veel voorbereidingswerk te doen voor het feestje. Ik denk dat we een virusje meegebracht hadden uit Egypte, want ook man en kind hadden er last van. Lola deed dit grapje weer een keer of 5 per dag. Gelukkig binnenshuis deze keer. En zonder de pies.

Meer over het verjaardagsfeestje krijgt u later deze week, maar het was dus vanmiddag en supertrooper! Wat een blij kind heb ik!
Laat ik u al even een preview geven van de foto op haar uitnodigingskaartje:



En verder ga ik van de week mijn 4-dagen-tot-6-uur-baan opzeggen en heb ik morgen een sollicitatiegesprek voor een parttime job. Want ik wil Lola echt geen 4 dagen per week naar de crèche brengen. En zeker niet tot 6 uur 's avonds.

dinsdag 3 mei 2011

Ik ben nu een heel net meisje!

Stinkend jaloers ben ik altijd op mensen met een heuse craftroom. Je weet wel, zo'n kamer in huis helemaal alleen voor jou en je knutseldingskes. Volgens mij word je gewoon van zo'n kamer alleen al veel creatiever. Ja echt! Als je alles bij de hand hebt en vooral mooi geordend om je heen, zodat je ook echt iets kunt vinden als je iets zoekt. En niet zoals ik, die alle zooi in een veel te kleine kast pleurde en wanneer ik iets nodig had het niet meer terug kon vinden (tenzij ik àlles er weer uithaalde) en het dan maar opnieuw kocht. Om het een dag later tòch weer terug te vinden. Bijzonder frustrerend.

Dit is mijn naai- cq. knutselplek:



Best leuk. Groot werkblad en veel licht en ruimte om van alles en nog wat te doen. Maar geen kasten in de buurt.

Vaak naai ik ook gewoon aan de keukentafel. Die ziet er dan ongeveer zo uit (mèt 1 van de 4 zakjes drop die ik van haar kreeg binnen handbereik):



Als ik naai maak ik altijd een enorme bende. Overal liggen stofjes, draadjes, patroonpapier en klosjes garen (en een mand strijk waar ik gewoon overheen kijk want hey, ik ben wel aan het nààien hè. Veel belangrijker). De man des huizes vond altijd na een dag of 5 rommel in de keuken (of ik vond dat zelf als er bezoek kwam. Jahaa als er bezoek komt verdwijnt de meuk ineens als sneeuw voor de zon. Doe ik net of ik heel organized en netjes ben) dat ik mijn handeltje maar weer eens moest opruimen. Heel gek. Gehoorzaam als ik ben, pakte ik alles dan weer in, zeulde het naar beneden en dumpte het in de veel te kleine kast. Om de volgende dag geen zin te hebben om alles er weer uit te halen en dus naaide ik dan niet voor een tijd. En zo ging dat maar door. Enorme bende, opruimen, enorme bende, opruimen, enorme bende, opruimen, you get the picture.

Maar nu lieve dames en uhm dames, mag ik u met trots mijn eigen craftcorner laten zien!



We lieten 4 meter kast van muur tot muur en plafond tot vloer maken in de boysroom en toen bedacht ik dat ik die kamer eigenlijk wilde opeisen. Staat toch 24 dagen per maand leeg. Dus tekende ik een ingenieus plan om een werkplek in die kast te maken. Met uittrekbaar werkblad zodat ik 's avonds zó alle rotzooi en ellende terug in de kast zou kunnen schuiven, deurtjes ervoor rotzooi foetsie, en 's morgens alles weer tevoorschijn kon toveren. De schrijnwerker krabde eens achter zijn oren en kwam met een werkblad van 70 cm. Nee meneer, ik heb veel plaats nodig. Dus na wat gedub en gereken is het nu 2x zo groot. Yay! En met allerlei plankjes en snufjes. Na een hele week ordenen en rangschikken tijdens Lola's slaapjestijd zit alles nu in mooie doorzichtige dozen en heb ik overzicht. Ik ben zo blij als Lola die een soepstengel krijgt!

Kijk eens hoe leuk dat blad kan uitgeschoven worden? En het kan nog een halve meter verder dan dit! Massa's werkspace. (Als u zich afvraagt wat die ronde babyvoedingsdozen daar doen: daar bewaar ik alle scharen, pennen, potloden en meer van die dingen die anders overal en nergens liggen, in. Ik ben er speciaal voor van merk melkpoeder veranderd omdat ik deze dozen mooier vond. Ze moeten alleen nog beplakt worden met leuks).



En ziet u daar die nieuwe naaimachine blinken? Gekregen van het mannetje voor mijn verjaardag. Het is dus toch de Husqvarna Viking 835 geworden. Niet de 855 want die wordt niet meer gemaakt blijkbaar. De Bernina was niet alleen veel duurder maar kon nagenoeg hetzelfde als deze, dus uiteindelijk was de keuze snel gemaakt.

Zullen we eens even close uppen? Als ik nou leuke foto's zou kunnen nemen dan zou dit plaatje heel scherp en mooi zijn, maar dat kan ik dus niet, dus u zult het hiermee moeten doen.



Verwend nest ben ik hè?

Ik heb ook maar meteen de kast ernaast in beslag genomen voor al een deel van mijn stofjes:



Van onder naar boven:
* Dikke stoffen / vilt / zeil / fiberfill enzo
* gordijnstoffen en voering
* kinderstofjes en andere gewone stoffen
* recyclestuff

En langzaam maar zeker ga ik de hele kast innemen, want er zijn nog 3 kasten. Maar dat weet meneer Ettepet nog niet.