Het jaar dat slecht begon en geweldig eindigde!

2009. Een jaar met hele grote ups and downs.

De eerste helft van het jaar was Kut met een Capital K.

Het begon met onze 8e IVF poging in januari. Ik had Husby over kunnen halen om nog 1 poging te doen. We hadden eigenlijk afgesproken dat eind 2008 de IVF-deur dicht ging. Maar alles was zo moeizaam verlopen in 2008 op IVF-gebied en ik kon echt nog niet accepteren dat ik kinderloos ging blijven, dat ik toch nog 1 pogingkje losgepeuterd kreeg.

Ondanks alles was onze hoop heel groot. Het was onze 2e eiceldonatie poging en bij het begin van ons ECD-traject was ons gezegd dat we een hele goede kans maakten, want we haalden al het "slechte" (mijn eigen eitjes) weg en kregen er goede eitjes voor in de plaats. De 1e ECD poging ging al niet van een leien dakje. Nadat deze mislukt was zei de arts dat het misschien ook weleens aan het sperma zou kunnen liggen. We hadden immers goede eitjes nu. Dat was ons in al die jaren IVF nog nooit eerder gezegd! Het sperma was altijd "ok voor ICSI". Dus deden we een 2e poging om het zeker te weten. Deze poging was zo mogelijk nog slechter dan de 1e, dus conclusie: de zaadjes waren ook slecht. Wat vielen we in een diepe put. Al onze hoop in 1x van de baan. De arts stelde nog 1 ding voor. Veel kans van slagen had het niet, maar het was het proberen waard. Ik was toen allàng van "baat het niet dan schaadt het niet", dus ik wilde werkelijk alles proberen. Ook pillen à €300 per maand. Slik. Husby moest die pillen 7 maanden slikken. Ik wilde ook dat hij nog een keer onder het mes ging. Hij had al eens een operatie laten doen en een 2e operatie ging niet veel opbrengen zei de arts, maar ik was toen allang geflipt en wist zéker dat dit ging helpen, dus Husby moest en zou onder het mes. Na veel gezeur van mij ging hij akkoord. De operatie werd in april uitgevoerd. Deze operatie heeft meer slecht dan goed gedaan, bleek achteraf. I was wrong. Maar ik dacht dat we er alleen maar op vooruit konden gaan. Wist ik veel dat het nog slechter kon?!?

In februari werd mijn zus ernstig ziek en lag voor maanden in het ziekenhuis. Ik heb hele Excel schema's opgesteld wie wanneer bij haar op bezoek ging en wie tijdens het bezoekuur op haar 2 kindjes ging babysitten, want zij mochten de eerste tijd niet bij hun mama op bezoek. De hele familie werd gemobiliseerd. Een super hectische tijd met 4x per week op en neer naar Nederland rijden. Gelukkig is alles weer goed gekomen, maar het is kantje boord geweest.

Alsof alles nog niet ellendig genoeg was, vond de (h)ex van Husby dat ze een rechtszaak tegen ons aan moest spannen. Ze had zelf haar baan opgezegd en dat beviel blijkbaar zo goed dat ze helemaal niet meer wilde gaan werken. In plaats daarvan kwam ze bij ons meer alimentatie vragen voor de kinderen. Want ze kon niet meer 'aan de eerste levensbehoeften van de kinderen voldoen'. Ook al heeft ze een multimiljonaire vriend met een yacht en een appartement in Frankrijk, en lopen de kids altijd in merkkleding; eten en drinken kon er niet meer af blijkbaar. Toen wij weigerden kwam ze met een advocaat en een rechtszaak op de proppen.

Intussen waren we al 2 jaar bezig met bakkeleien met de gemeente en onze architect, want we gingen een huis bouwen in Nederland. De grond en het huis wat erop stond waren allang gekocht, maar we kregen maar geen vergunning van de gemeente, om te bouwen wat we wilden. Met onze architect liep het ook allemaal niet lekker. Die heb ik meer achter zijn kont aan moeten zitten dan dat hij werkte, dus die hebben we in mei ontslagen. En daar zaten we dan, zonder architect, maar inmiddels wel met een goedkeuring voor het huis. Ons huis in NL zou in de polder komen te staan: leuk voor de kindjes die gingen komen, konden ze lekker buiten spelen. Maar naarmate de tijd verstreek, bleken er helemaal geen kindjes te komen, dus met het ontslag van de architect kwam weer de vraag, die we ons al veel vaker gesteld hadden, naar boven: moèten wij wel in the middle of nowhere gaan wonen, als we toch met ons tweetjes blijven. We wilden in de polder wonen met kindjes, maar als die dan toch niet kwamen, wilden we in de stad wonen. Uiteindelijk hebben we definitief de knoop doorgehakt: het huis en de grond in NL zou verkocht worden en we gingen op zoek naar een huis in Antwerpen stad. Er kwamen toch geen kindjes en deze nieuwe start zou ons helpen bij de verwerking van het kinderloos blijven.

En toen was ik opgebrand. Ik kon niet meer. Vond mezelf zielig dat ik zoveel voor mijn kiezen kreeg en een ander werd al zwanger van nog maar naar elkaar te knipogen. Ik blies alles op. Ineens was niks meer goed. Husby en ik kregen steeds vaker ruzie. Hij was intussen wel akkoord gegaan met nog een aller- aller- allerlaatste poging in september (de schat: smak!) maar ik vond dat hij net zo ver moest willen gaan als ik. En ik wou doorgaan tot ik er dood bij neerviel. Of in ieder geval tot ik een kindje had. Maar dat wou hij niet. We gingen al een tijdje naar een psycholoog en hieruit kwam naar boven dat we ondanks al onze shit heel erg happy met elkaar waren en elkaar voor geen goud ter wereld wilden en konden missen. Maar dat wisten we natuurlijk al. Ik ging uiteindelijk akkoord (tegen mijn zin) met die allerlaatste poging in september. En daarna zou het over en uit zijn. Want ik zag ook wel in dat ik onredelijk was en dingen wilde die niet zouden gebeuren.

In juni gingen we 12 dagen naar Egypte. Om bij te tanken. Geheel tegen onze gewoonte in (wij gaan altijd heel basic met de rugzak) trokken we naar een 5* all-inclusive hotel en we gingen he-le-maal niets doen. Ook niet van ons doen normaalgesproken. Ik heb welgeteld 1x gedoken en Husby 2x en verder zijn we ons strandbed niet afgeweest. Alleen om veel te eten en te drinken. We hebben geweldig genoten van de rust, het zonnetje en vooral van elkaar.

En vanaf toen leek ineens het tij te keren. The happy period brak aan!!

We wonnen de rechtszaak en zelfs het hoger beroep tegen de (h)ex. Haha. That'll teach her lazy ass!

Samen met een oude schoolvriendin (hi Naat!) organiseerde ik een reünie van de 6e klas van de lagere school. Het was bij bijna iedereen 25 jaar geleden dat ik ze nog gezien had. Was fantastisch en supergezellig.

We zochten en vonden heel snel het huis van onze dromen in hartje Antwerpen. Precies onze smaak, helemaal af, strak, minimalistisch en hypermodern. En met een grote tuin. We konden er zo intrekken. In oktober verhuisden we en het is nog steeds elke dag een feest om thuis te komen.

We hadden ons huis in NL nog niet eens te koop gezet of er stond al iemand op de stoep die het wilde kopen. Hij had via via gehoord dat we het gingen verkopen. En hij gaf er nog een hele goede prijs voor ook, dus we zijn meteen akkoord gegaan.

In september deden we die allerlaatste IVF. Met 0,0 verwachtingen stapten we erin. Onze donor had maar 7 eitjes. Niet veel, maar zeker meer dan ik ooit zelf heb gehad. Er konden er uiteindelijk maar 5 gebruikt worden. Het zaadstaal was, ondanks de 7 maanden van mirakelpillen, bar slecht. Een 2e staal was beter, maar echt niet super. Groot was onze verbazing toen een dag later bleek dat we 100% bevruchting hadden!! We hadden nog nooit meer dan 50% gehad, dus dit was reden voor een feestje! We kregen weer hoop en de 2 wachtweken gingen als een trein voorbij. Ze vielen midden in de verhuizing dus ik had afleiding genoeg. We woonden net 4 dagen in ons nieuwe huis toen we de uitslag kregen: zwanger!! Dit hadden we echt nooit meer verwacht! Onze grootste droom ging in vervullling! Tot op de dag van vandaag leef ik nog steeds op een roze wolk. Of misschien wel een blauwe. Want dat weet u natuurlijk niet. Wij wel sinds gisteren. Want toen hadden we weer een uitgebreide echo. Maar het geslacht houden we lekker voor onszelf tot juni. Hij/zij ligt perfect op schema: beentjes, armpjes, rompje, hoofdje, alles perfect op de middencurve. Alleen zijn buikje was wat dik. Ook teveel gegeten met Kerst waarschijnlijk.

En zo komt er een eind aan een fantastisch jaar. Want zo gaat het de boeken in. 2009, het jaar waarin ik zwanger werd. Een topjaar. Al het andere is onbelangrijk geworden. Het enige wat telt is dat wij een kindje krijgen en dat heeft 2009 gered. Ik kijk al reikhalzend uit naar 2010 !!