De Grote Appel

U zit inmiddels op het puntje van uw stoel. Te wachten op dat NYC-logje van me. Dat weet ik wel. En is begrijpelijk ook. Nou, dat treft! Want ik ging het net schrijven. Ja. Das telepathie.

's Morgens voor dag en dauw opstaan gaat me nooit goed af. En dit was zo'n beetje midden in de nacht. 154x wakker geworden en 154x gezien dat het nog geen tijd was om op te staan. Maar ein-de-lijk mocht ik dan en toen kon ik er niet uit. Heb de wekker nog 10 minuutjes verzet en das dan zooo lekker hè, nog even 10 minuutjes stelen. Gevaarlijk maar lekker.

We reden eerst naar Husby's werk in de buurt van Brussel want zijn secretaresse ging ons verder brengen naar Za.ventem. Heb ik meteen even zijn spiksplinternieuwe kantoor bekeken want ik was nog niet in het spiksplinternieuwe gebouw geweest. Nice.
Mooi mannetje, mooi kantoor. Of course.

We vlogen voor de 2e keer met J.et Air.ways. Eén van de beste maatschappijen ter wereld. Vind ik. Veel beenruimte, superlekker eten en lieve Indische stewardessen. Die ons toch geen upgrade wilden geven. Ku.tlui eigenlijk. Ook al flashte ik nonchalant met mijn nog-steeds-geldige airline-kaart en wees ik even veelbetekenend naar mijn buik en zei "five months". De stewardessen wilden wel maar de piloot niet. Maar ze gingen very good care taken of me, zeiden ze. And so they did! Ik kreeg 2x als eerste mijn bordje voorgeschoteld. Ze vroegen om de 10 minuten of ik misschien nog iets bliefde te drinken nee mens ik lig te slapen! Ze mime-den "are you ok?" vanuit de andere gang, toen ik even een poosje recht ging staan, en we kregen ook nog eens 2 grote flessen rode wijn mee. "For later, in the hotel."

Maar mijn bagage hadden ze dan weer niet meegenomen. Die stond nog in Brussel. Hmm. Dat zijn minpuntjes Je.t Ai.rways! Ik had de dag tevoren nog tegen mijn Husby gezegd (maar meer dan het zeggen had ik niet gedaan) dat we de bagage moesten verdelen. Hij een beetje van mij en ik een beetje van hem. Das wel zo gezellig. Hij nam alleen een klein trolleytje handbagage mee en ik deed het grove werk. Een lekkere grote koffer vol met mijn allerleukste kleren. En schoenen. En onderbroeken. En het cadeautje voor Cisca dat ik voor haar gemaakt had voor haar cadeautjesactie en dat we in NY gingen versturen. En onze gsm- en fototoestelopladers. En allebei onze toiletspullen. Waaronder mijn pincet. En ik had net een hardnekkige ongewilde gezichtshaar ontdekt op de vlucht. En die MOEST weg. NU! Ooit al eens een gezichtshaar proberen uit te trekken met je nagels? Das om gek van te worden. Na 73x pulken en trekken is het enige wat je bereikt hebt een rode vlek in je gezicht en kramp in je vingers.

De 2 flessen wijn hebben we aan de lost-luggage-boys gegeven met de mededeling "find my luggage". En ik zei ook nog "please". Want ik was dan wel bagageloos, maar ik blijf altijd beleefd. Zeker als je iets gedaan wilt krijgen, blijf je beleefd. Aldus de wijze raad van mijn moesje vroeger. En ik wou dus héél graag mijn koffer terug.
We kregen een nightkit mee met toiletspulletjes, een pyama en pantoffeltjes, en off we went.

We namen de Airtrain, de gewone train en de subway tot ons hotel en checkten in op de 10e etage. Lower floor or higher floor? had het incheckmeisje gevraagd. Higher floor zei ik en zag in gedachten al het weidse zicht over Lower Manhattan dat we zouden krijgen. Not. We keken op een kantoorgebouw aan de overkant. Maar dat mocht de pret niet drukken. Ons hotelletje lag in een geweldige buurt op wandelafstand van al het leuks 's avonds, dus mij hoor je niet klagen. En we kregen bovendien onze 2e plattegrond (de eerste kregen we toen we een 7daagse metrokaart kochten). Het is dat we het rode huisje niet hebben kunnen vinden, anders had ik een plattegrondje in je brievenbus gestopt Louise!

De eerste avond gingen we hier eten. Eén van de bekendste (en lekkerste!) pizzaplaces van New York. En daarna ging mijn lichtje uit. Om 9 uur lagen wij al fijn te ronken.



Gelukkig had ik nog 1 inlegkruisje in de krochten van mijn handtas gevonden, dus dag 2 ging dezelfde onderbroek weer aan maar met een schoon inlegkruisje in. Keurig meisje ben ik. De stijve zweetsokken gingen wel weer zonder inlegkruisje terug aan. Heb 's ochtends maar meteen 4 nieuwe onderbroeken gekocht (maatje large!!! MAATJE LARGE!!! Oh my God ik heb maatje large nu!!!) want wie weet wanneer mijn koffer weer gevonden ging worden. Maar we hadden geluk want hij werd op dag 2 al netjes nagestuurd. En das maar goed ook, want halverwege dag 2 was de batterij van mijn fototoestel leeg. En de oplader zat dus in de koffer. En het zou toch héél jammer geweest zijn als ik u deze foto had moeten onthouden:



Een olifant in een Jet-pyama! ("An XXL is all we have left m'ame")

's Avonds wilde mijn mannetje hier naartoe maar na het verplichte 1-uur-slaapje dat ik elke avond voor het eten van hem moest doen, kwamen we ons bed niet meer uit en is Husby een vettige Mac gaan halen die we heerlijk in bed hebben opgesmikkeld.

Die Blues club hebben we de 3e dag wel gedaan. En hoe! Het was meteen 3 uur 's nachts eer we in bed lagen. Michael Powers met zijn band kwam optreden en wàt een goede show gaven ze! We raakten aan de praat met Ed (hé een naamgenoot) en Jimmy uit Louisiana, die aan het tafeltje naast ons zaten. We hebben ze alle Belgische bieren van de kaart laten proeven en ze vonden ze allemaal great en wonderful. Weet niet of ze de laatste biertjes nog zo heel erg goed geproeft hebben (Jimmy had toen al een klein slaapje gedaan met zijn hoofd tegen de muur), maar gezellig was het wel. Er werd uitgebreid gehugd bij het afscheid en we kregen adres en telefoonnummer met de mededeling dat we zeker een keer naar het Jazzfestival in New Orleans moesten komen. Foto's van onze new best friends ontbreken helaas want mijn toestelletje lag nog in het hotel.

Omdat we 2 jaar geleden al veel highlights in NYC gedaan hadden, hebben we nu voornamelijk rondgelopen in buurten die we nog niet gezien hadden en hebben dingen gedaan die je op je eerste NY-tripje niet zo snel doet. Zo zijn we in Chelsea op artgallery-tocht geweest. We houden allebei heel erg van kunst (vooral abstracte schilderijen) en deze galleries waren geweldig! Echt een lust voor het oog. Jammer dat we geen $8000 bij hadden, anders had ik een fantastisch schilderij laten verschepen voor in onze stulp. Niet deze trouwens, maar deze had ik ook best aangenomen als ik hem gekregen had:



In Chelsea kwamen we dezelfde man tegen die ons daags tevoren, met een snottebel aan zijn neus, allerlei tips had gegeven over waar we het best konden gaan eten en wat we zeker niet moesten bezoeken (Chelsea dus). Small world. Hij was een beetje teleurgesteld dat we al zijn adviezen in de wind hadden geslagen en dat we niet gegeten hadden wat hij had voorgesteld. Uhm ja. Maybe tomorrow.

Over eten gesproken. Dit aten we dagelijks:





For breakfast. Geen wonder dat ik 20 jaar geleden tijdens mijn Highschool-jaartje in California 8 kilo ben bijgekomen. Toen was dit dagelijkse kost. Een heel jaar lang.

De voorlaatste avond hebben we trànen met tuiten gelachen in de Comedy Cellar. 2 jaar geleden waren we hier ook geweest en deze keer was het zo mogelijk nog geweldigerder. Ik raad echt iedereen aan die naar New York gaat, om hierheen te gaan. Hi-la-risch!
Een vriendin van ons was toevallig ook in NY dat weekend en we zijn na de show samen een hamburgertje gaan eten. De 3e die week.

Vieze wc's hebben ze trouwens niet alleen in Bombay:





Maar when a girl's gotta go, a girl's gotta go, dus ik heb me weer fijn boven dit viezige ding laten hangen.

Ergens onderweg kwamen we eekhoorntjes tegen. Die normaalgesproken heel schuw waren, hoorden we van een voorbijganger, maar nu heel tam omdat er brood te halen viel. Arme beestjes, ze hadden zo'n honger en er was niks te vinden door de sneeuw. De sneeuw die er trouwens al lag van voor onze komst. Tijdens ons verblijf is het alleen maar goed weer geweest. Koud maar zonnig. De week voor onze komst is er veel sneeuw gevallen en nu is er weer een sneeuwstorm aan de gang. Er zijn al honderden vluchten afgelast, dus wij hebben echt wel geluk gehad!



En kijk! It's superman! my Husby!

De laatste dag kwamen we in China Town deze optocht tegen. Voor het Chinese Nieuwjaar. Dat toen vreemd genoeg al een week voorbij was.





Enthousiast dat de oudjes in de optocht liepen! Met veel confetti en slingers natuurlijk, zoals het een goed Chinees feest betaamd.

Net voor we NY alweer moesten verlaten hebben we een manicure, pedicure en massage laten doen in een Chinese beauty salon en dat was heeeeerlijk aan ons vermoeide lijf!

Maar al het bovenstaande wilt u natuurlijk helemaal niet weten. Het enige waar u echt in geïnteresseerd bent en waar u massaal op zit te wachten, is wat hebben wij allemaal gekocht? Ja. Nou. Hoe zal ik het zeggen? We hebben bijna niks gekocht. Ik heb alleen een skinny en een 't shirt gekocht. En een notebook. Ons kind heeft niks gekregen. Behalve een tricot slen. Mijn Husby heeft helemaal niets gekocht. Alleen een Gretsch tas. En daar baalde hij verschrikkelijk van. En ik ook eigenlijk, want ik wilde zoooveel kopen. Maar ik ben een moeilijke shopper. Ik vind weinig leuk genoeg om te kopen. Voor mezelf, maar dus ook voor mijn kind. In België heb ik daar eigenlijk nooit problemen mee, want ik vind de meeste kinderkleertjes leuk en schattig en lief, maar hier vond ik alles tuttig. Het enige wat ik echt leuk vond was een spijkerbroekje van True Religion, maar $150 voor 1 klein broekje waar onze prins/es na 2 maanden weer uitgegroeid is, vond ik nèt iets te veel.

Laarzen wilde ik ook hebben. En met laarzen werd je werkelijk doodgegooid in New York. Met UGGs. Aan ie-der-een zijn voeten en in al-le winkels stonden UGGs. En laat ik UGGs nou net de meest lillike dingen vinden die ooit gemaakt zijn. Uggs staan, ex aequo met Teva sandalen, Birkies en Crocs op nummer 1 van mijn MUSE-lijstje. De Meest UGGly Schoenen Ever. No offence ladies die ze wel hebben. Maar geen haar op mijn kin hoofd die eraan denkt om met van die schapenvachten te gaan rondlopen. Dus geen laarzen.

Ik heb Husby voorgesteld om dan maar een massage met happy ending bij de Chineesjes te laten doen, als compensatie voor het niks kopen, maar dat wilde hij niet. Gelukkig.

EHBZ

Komt een vrouw thuis van vakantie. Vind ze een briefje in haar brievenbus. Of ze met spoed naar het postkantoor wil snellen want er is een pakketje voor haar gebracht. Uit het verre Nederland. De vrouw loopt in snelle tred richting De Post en wat krijgt ze daar???? Een doos. Met daarin een heus EHBZ pakket! Een Eerste Hulp bij Zwangerschap pakket! Is dat niet helemaal leuk? Gekregen van haar. Zij reageerde vóór mij en mocht moest een cadeautje voor me maken. Omdat zij dat zo wou. Ik vind het super!!



" Ja...Eindelijk...een Verrassingspakket!
En hier is-tie dan. Je persoonlijk samengestelde EHBZ-pakket. Eerste Hulp Bij Zwangerschap dus. Want hóe kom je in vredesnaam de komende ruim 100 dagen door? Ervanuitgaand dat de beeb netjes blijft zitten tot z'n verjaardag natuurlijk"
Dat schreef ze.

Er zitten wel 6 cadeautjes in! Met elk pakje wordt verwoed geschud en aan gesnoven. En geraden wat erin zit. Overal hangt een labeltje met een tekstje aan. Spannend!!



"Voor de beeb (self entertainment set voor babies met sterke armen: in andere gevallen hulp van ouders noodzakelijk)". Een Nijntje-met-muziekje voor boven het bedje!!


"Ook voor de beeb (als het een meisje is. Anders verloten met de slaapzak?)" Das inderdaad een goed idee. Dus menschen, is het een jongetje, dan krijgt u dit zomaar even erbij! Als u het slaapzakje wint natuurlijk. Dat moet u eerst doen.


"Voor zwangere hersens (passend bij bijwerking van zwangerschap: concentratievermogen neemt af tot dat van een pinda)". Oehhhh daar heb ik zooo'n last van! En ik kan gewoon helemaal niks meer onthouden!!!


"Verwennerij voor je vel". Heerlijk!!


"Ter verhoging van een relaxte sfeer (want hé, s vermoeiend hoor, een mens maken)". Nou, zeg dat wel zeg! Vooral voor de dokter was het vermoeiend. Want die heeft het zware werk gedaan.


"Om je chocolade gehalte weer aan te vullen". Mmmmmm altijd lekker!!!


Ik vind het echt heel erg leuk! En lekker. Superbedankt Marije!!!

En wat heb ik gegeven en aan wie? Ik moest voor de de lady herself iets maken. Maken ja, want ik heb het gemaakt. Maar ik laat de foto's nog niet zien, want Cisca is nog op vakantie dus ze heeft het zelf nog niet gezien. Na haar krijgt u de primeur.

By the way, dat New York-verhaal komt nog wel een keertje hoor, maar ik heb een jetlag nu. Geeuw. Voor het eerst van mijn leven....geeuw. Dus ik kruip zo in bed. Truste!

Ik heb slaap. Ik moet naar bed. Maar ik zit nog helemaal in het New York-shopping-gebeuren. Net een hele lijst gemaakt met allerlei Maternity- en baby shops. En mijn Husby met gitaarwinkels. Ieder z'n hobby, niewaar? We moeten een heuse shoppingroute maken om overal te geraken in 5 dagen!

Wat denkt u van winkels met namen als Belly Dance Maternity? Of Rosie Pope? Boing Boing, Pea in a Pod of Little Folks? Daar krijg je toch reuzezin van om daarheen te gaan? En dat gaan we dus doen ook. Morgen. Om 6 uur uit het bedje, 8 uurtjes vliegen en 's middags om 12 uur zijn we al in the Big Apple. Lang leve het tijdsverschil.

Dus, lieve menschen, tot binnenkort. Wij zijn weg!

Bye bye!

I am Legend a Beautiful Blogger !!

Ik heb iets gewonnen ik heb iets gewonnen ik heb iets gewonnen !!!!!!!!!!

Nou ja, winnen, ik heb hem eigenlijk gekregen: Een Beautiful Blogger Award. Van haar. Ik voel me ineens zo speciaal hahaha. Het feit dat blijkbaar éénderde van Blogland hem ook al gekregen heeft, negeer ik gewoon even. I am beautiful.

Ik bedank in de eerste plaats mijn moeder voor haar jarenlange steun tijdens mijn carrière als Blogger. En natuurlijk 1) Linda die me genomineerd heeft. Verder bedank ik mijn Husby voor....ja waarvoor eigenlijk? Gewoon, daarom. En ik bedank heel mijn familie en al mijn vrienden die me bijgestaan hebben in moeilijke blogtijden. Ze weten wel niet dat dit blog bestaat, maar toch. En last but not least, I thank God. Voor de baby in mijn buik, waardoor dit blog ineens verandert is in een babyblog. Wat eigenlijk niet de bedoeling was. Maar waar ik dus wel héél blij mee ben.

Anyway. Over tot de orde van de dag.

2) Zie hierboven
3) Ja hallooo. Kijk hierboven!
4) Maar nu het moeilijkste. Want zoveel is er niet interessant aan mij. Eigenlijk wel natuurlijk. Eigenlijk ben ik de meest interessante persoon op aarde en omstreken maar die vreeschlijk interessante en vooral spannende en hilarische dingen zijn niet voor het oog van het wereld wijde web bestemd. Dus. Hier komen de iets minder spannende feiten:

* Ik heb een beetje hoogtevrees. Ik durfde ooit wel een toren op, maar niet meer af.

* Ik hou niet van geplande dingen. Zo wil ik op (backpack)vakanties alleen de vlucht boeken en hooguit 1 overnachtingkje, maar meer niet. Voor de rest zien we wel en blijven we waar we het leuk vinden en gaan we eerder weg waar het niet gezellig is. Moet er niet aan denken dat ik nu al weet waar ik maandag over 2 weken zal slapen. Op vakantie hè, op vakantie. In real life weet ik graag dat ik maandag over 2 weken gewoon in mijn eigen bed lig. En dat mijn Husby daar dan ook ligt.

* Ik ben heel laks. Ik laat vervelende karweitjes altijd liggen en er is altijd wel iets wat véél leuker is om te doen. Fröbelen komt eerder dan het huishouden en naaien komt eerder dan de administratie etc. Het woordjes mañana mañana zijn zoooo aan mij besteed! En nu ik een ass als een neg.erin heb helemaal!

* Ik maak altijd things-to-do lijstjes. En vind het heerlijk om gedane dingen door te strepen. Een kwart van die things wordt trouwens nooit doorgestreept.

* Als ik moet poepen dan moet ik ook NU poepen (het Nederlandse poepen dus hè, niet het Belgische). Niet straks, niet als de wc vrij is, nee NU!!
Zo stonden we een paar jaar geleden in downtown Bombay en het was zo'n NU-moment. Na lang zoeken vonden we een caféetje en bestelden een drankje (want zo ben ik dan ook wel weer, te chicken om rechtstreeks naar de wc te gaan, zonder drankje). Toen de ober met ons drankje kwam, vroeg ik waar de wc was. "We don't have toilet madam" zei hij. Het zweet brak me uit. Drankje laten staan en verder zoeken. Maar er wàs helemaal niks daar! Uiteindelijk zagen we een portier in Indisch kostuum staan en we dachten dat het een restaurant was. "Desnoods eten we nog een keer als het moet, maar ik ga daar poepen" siste ik tegen Husby. Bleek het een striptease-tent te zijn! Ik heb Husby verboden om oogcontact te maken met de dansende dames (want het dollars-tussen-de-broekjes-stoppen ging daar aan de lopende band zodra je er eentje in je vizier had) en was weg naar 'in the back'. Het toilet was in de kleedkamer van 'de meisjes' en het was het meest gore toilet dat ik ooit gezien heb, maar het was wel het heerlijkste poepje dat ik ooit gelegd heb!

* Ik rij soms eerst achteruit en kijk dan pas in mijn achteruitkijkspiegel. Zo reed ik jaren geleden met mijn auto achteruit zó in de zijkant van mijn zus haar auto. Dat zelfde grapje heb ik een tijdje geleden nog een keer herhaald bij de auto van de buurvrouw. Maar dat lag natuurlijk beide keren niet aan mij. Dat begrijpt u.

* Ik ben getrouwd met het meest geweldige, mooie, lieve, attente en romantische mannetje ter wereld. Maar tis wel een Belg. Das dan weer wel een beetje jammer.

En dan nu dames en heren, de winnaars van mijn Beautiful Blogger Awards. En het was niet gemakkelijk! Hoor ik dan te zeggen hè. In more or less random order. Tatatataaaaaa:

1) Vita. Who else?
2) Louise. Omdat ik zo om haar moet lachen en omdat ik hoop dat ze in april supernieuws krijgt!
3) Flo. Omdat ik haar IRL ken en ze een geweldige meid is, en omdat ik hoop dat ze haar blog weer wat gaat updaten. Tis niet dat ze niks te vertellen heeft!
4) Cisca. Omdat ze helemaal ondergesneeuwd is. En niet door de melkboer.
5) Bloem. Omdat het zo'n lieveke is en omdat ik hoop dat haar grootste wens dit jaar in vervulling gaat.
6) Astrid. Omdat we allebei Sinjoren èn zwanger zijn. En in hetzelfde ziekenhuis gaan bevallen en ook nog in dezelfde week.
7) Mariëlle. Omdat ze het niet gemakkelijk heeft gehad in 2009.

Buik en kont !!

Of ik mijn buik effe wilde showen hier. En snel. U vraagt, wij draaien, dus komt 'ie:

* 21 weken en 4 dagen
* Buikomvang 96 cm

* Borstomvang 95 cm (oh my freaking God, ik heb bijna een meter tiet!)

* + 8 kg

Wij rijzen dus langzaam maar zeker de pan uit. En helaas niet alleen naar voren. De voorkant valt eigenlijk best mee. Er zijn nog steeds mensen die pas nàdat ik het gezegd heb, zien dat ik zwanger ben. De blinde vinken. Mijn baby huist vooral graag op mijn kont. En op mijn heupen.

En zoals ik van tevoren al gedacht had, hou ik dus megaveel vocht vast. Er is nog welgeteld 1 paar laarzen dat ik helemaal dicht krijg. De rest blijft halverwege steken. Mijn ringen krijg ik enkel nog aan en uit met zeep. Waar gaat dit heen? Straks pas ik alleen nog in een jute zak.

En toch vind ik zwanger zijn geweldig. Ik zou nog wel 4x zwanger willen zijn (Husby, what ya think??). Het beebje wat ik nu duidelijk (maar nog niet zo vaak) voel is zooo adorable. We praten tegen hem/haar alsof hij/zij er al is. En hij schopt terug. Alsof hij wil zeggen 'ik hoor jullie wel daarbuiten hoor, maar ik blijf nog even lekker zitten ok?' En that is fine with me. Blijf jij nog maar eventjes waar je bent liefje. Nog een weekje of 18 moet je binnen blijven. Nog maar 4 maanden en we worden papa en mama. Nog zoooo onwerkelijk. Ik kan het eigenlijk nog steeds amper geloven.

Dat schoppen dus. Ik maakte me 2 weken geleden toch zorgen dat ik (op 19 weken) onze beeb nog steeds niet gevoeld had, en of alles nog wel ok was? Nou, diezelfde avond lagen we in bed en ik moest ergens hard om lachen en toen kreeg ik me toch een pijnscheut in mijn buik (waren de banden volgens de gyn. En nee daar heb ik niet speciaal voor gebeld, maar bij de eerstvolgende controle toch even gevraagd). Ik was even volledig in paniek, maar 3 minuten later voelde ik ons beebje ineens heel duidelijk bewegen! Wat een heerlijk gevoel! In Lissabon voelde ik hem 's avonds ook af en toe, en 4 dagen nadat ik hem voor het eerst gevoeld had, ging hij zo hard te keer dat zelfs mijn Husby hem kon voelen. Wat een geluk. Dat ik dit allemaal mag meemaken. Ik kan er nog steeds helemaal emo van worden.

Mijn mannetje is ook zo schattig. Hij praat tegen mijn buik en streelt hem vaak. En hij heeft hem al (?) 2x ingesmeerd met een buikenspullie. Daarna zijn we het vergeten. Maar ik las ergens dat je na je 30ste veel minder kans op striemen hebt. En ik ben natuurlijk al zooo ver over de 30 dat mijn buik waarschijnlijk strakker is na de zwangerschap dan ervoor. Toch? Nee? Laat me nog even in die waan ok? Vanmorgen zei Husby tegen mijn buik "als jij geboren wordt heeft papa lang haar". Want hij wil zijn haren laten groeien. Whoehahaha midlife crisis denk ik.

We hebben intussen een crèche gevonden. En staan bij 6 andere crèches op wachtlijst. Is echt niet normaal hier. Ik heb pas een crèche nodig over 1 jaar en 7 maanden omdat ik na mijn zwangerschapsverlof een jaar ga thuisblijven. Maar alles zit al vol. Of ze maken hun planning pas 3 maanden van tevoren, maar dat is ook geen optie natuurlijk. Dus: woon je in Antwerpen en ben je van plan over een jaar of 7 moeder te gaan worden, ga nu vast een crèche zoeken, scheelt je heel wat kopzorgen!

Ook het kamertje-to-be is opgemeten en er wordt een offerte gemaakt as we speak. Want zoals ik al eerder zei: we komen een kamer te kort, dus er moeten nog muurtjes gezet worden. Omdat wij nogal een 'open' huis hebben met vide en beton en andere hardklinkende materialen, laten we heel het kamertje meteen goed isoleren zodat onze prins/es lekker kan slapen en wij lekker lawaai kunnen maken.

Zwanger zijn heeft alleen maar voordelen. Je krijgt er een kind mee. Er staan mensen voor je op in bus en tram en de laatste 4 maanden mag je in de trein 1e klasse reizen met een 2e klasse kaartje (maar ik ga nooit met het openbaar vervoer. Dammit). Als je iets laat vallen, rapen ze het voor je op. En vanochtend liep ik met een trapje te zeulen en Husby vroeg wat ik ging doen. Toen ik zei dat ik de ramen ging wassen zei hij "ik wil niet dat jij nog op een trapje staat. Laat mij dat maar doen". Kijk, zulke acties kan ik waarderen.

Het enige wat ik af en toe heb, zijn harde buiken. Vorige week deden we weer een houthaksessie bij mams. En dat moet ik toch maar niet meer doen. Mijn buik was loeihard aan het eind van de dag en ik heb toen een uur voor pampus gelegen in bed. Als ik teveel rek en strek heb ik het ook en ook als ik te lang rechtsta. Maar als je je nou zo super voelt als ik, sta je er vaak gewoon niet bij stil dat sommige dingen misschien nu niet zo'n goed idee zijn om te doen.

Voor de rest hebben we nog steeds nergens last van. Ik geniet met volle teugen van het kindje in mijn buik en fantaseer erop los. Hoe zal hij eruit zien? Welke kleur haartjes heeft hij? Hééft hij wel haartjes bij de geboorte (nee nee nee!!! Ik vind kale babies zo cute!). Zal hij op Husby lijken? Krijgen we de babykamer wel op tijd af? Hoe zal ik als moeder zijn? Kan ik het wel?

Ik leef nog !

Hey daar! Kent u mij nog? Ik schreef hier vroeger weleens een logje. In lang vervlogen tijden. Misschien herinnert u het zich nog vaag? Nou, I'm back! Alive & Kicking. Inmiddels ook kicking in mijn buik, maar daarover later meer.

Lissabon dus. Daar gingen we heen de laatste keer dat ik u sprak. En wat was het fijn! Het was heerlijk, gezellig, lekker, romantisch, zonnig en relax. We hebben de benen onder onze kont vandaan gelopen. Want mèn wat is het stijl daar! Lissabon is tussen heuvels (voor mij leken het eerder bergen) gebouwd dus het was constant klimmen en dalen. En in mijn toestand (want nou doe ik net of ik daarvoor wel een goede conditie had) was dat hijgen en puffen.

We hadden een wandelroute geprint van 7.5 km. Best te doen in 1 dag. Ware het niet dat we constant fout liepen (ik had de kaart niet vast, dus blame the husband) maar daardoor wel in allerlei leuke kleine achteraf-straatjes terecht kwamen. En eigenlijk vinden we dat het leukst. Geen grote plannen en schema's, gewoon lopen en zien waar we terecht komen. En af en toe een terrasje in het zonnetje. Want het was maar liefst een graadje of 15 warmer dan in België!
We hebben onze route uiteindelijk wel helemaal gelopen (alle 20 fokking km ofzo) maar in 2 dagen.

We wilden de eerste avond naar Fado gaan luisteren. Dat is een soort Portugees klaaglied. Niet dat ik dat nou zo mooi vind, maar je moet het wel gehoord hebben als je daar bent, want retepopulair. Maar dat begon allemaal pas na 10 uur 's avonds en ik was doodmoe na een hele dag berg op berg af, dus dat hebben we even niet gehaald. Om 9 uur lag ik al lekker te knorren.

Ik wilde persé naar Dolce Vita, het grootste winkelcentrum van Europa, zo zei ons boekje. Oké, het was groot, maar ons winkelcentrum bij Antwerpen is véél groter. En dat is het tweede grootste van Europa. Na London. Het was dus eigenlijk maar een kleintje. Bovendien vind ik shoppen eigenlijk helemaal niet leuk nu ik zwanger ben (behalve voor babystuff, dan wel!!) en er gewoon he-le-maal niks is waar ik nog inpas met mijn dikke lijf. Niks gekocht. Niks!

De laatste dag hebben we lekker niks gedaan. Behalve de Jardim Botanico bezocht. Maar die was waardeloos. Voor de rest hebben we in het zonnetje gezeten, Pasteis de Belem gegeten en genoten. En mijn laarzen laten poetsen. Want dat doe ik zelf nooit niet zo vaak. Gelukkig zijn deze laarzen wel heel gebleven na de poetsbeurt. Een paar jaar geleden liet ik in Bolivia mijn schoenen poetsen en een dag later waren allebei mijn zolen weg. Gewoon weggefreten. En bedankt poetsertje!

En nu nog even wat kiekjes voor het slapen gaan:



Is dit niet een fantastisch straatje? Eén van de vele kleine straatjes waar we doorliepen. Overal hangt de was aan de gevels en veel huizen zouden onbewoonbaar verklaard moeten worden, als je het mij vraagt. Maar niemand vroeg het me, dus de mensen wonen er nog steeds.




Castelo de Sao Jorge. En kijk naar de blauwe lucht!!

Een gitarist op een Miradouro, een uitkijkpunt. Husby, als nieuwbakken gitarist himself, voelde zich meteen verbonden met de meneer en voor een paar Euri speelde hij al onze gevraagde liedjes. Voor ons alleen.

Trammetje 28 moet je 'gedaan' hebben staat in alle boekjes. Normaal zijn wij niet zo van de tourist traps, maar voor de fun toch even ingestapt (ook omdat ik NU moest zitten). We hadden begrepen dat de tocht door een gedeelte van de stad ging en weer op hetzelfde punt zou eindigen. Niet dus. 5 minuten en €1.75 per persoon later stopten we en was het "Terminus!!"
En toen stonden we ergens in Godweetwaar en moesten we heel het eind teruglopenklimmen.

Dit beeld zie je zo vaak. En niet alleen in Lissabon. Wij moeten er altijd om lachen. Een verstopt riool in dit geval, stel ik me zo voor. Er zit 1 mannetje in de put en er staat 7 man toe te kijken. En de beste stuurlui te spelen waarschijnlijk.

Elevador de Santa Justa. Een lift midden in de winkelstraat, zodat je naar een hogergelegen straat kunt. Ik vond het al doodeng met mijn hoogtevrees, maar bovenaan stond een mannetje dat met mij (en eigenlijk met alle dames) op de foto wou. Helemaal aan de rand van de toren. Echt mijn ding. Maar omdat hij lichtelijk geestelijk gehandicapt was, wou ik hem dat pleziertje niet ontnemen. Totdat hij zijn lippen tuitte en "give me kiss" zei en met zijn vieze dikke hand over mijn bolle buik wou wrijven. Toen had ik er genoeg van.

De Beatles waren ook in Lissabon!!

Een heel oud treintje wat stijl naar beneden gaat.

Zomaar een trapje. Eén van de vele trappen die we gelopen hebben.

Heb geen idee wat de beelden zijn of betekenen, maar ze stonden voor ons hotel. Aan het Pombal de Marquès. Daar begint de Avenida de Liberdad, de poepsjieke winkelstraat.

Als afsluiter een vettig maar o zo lekker hamburgertje gegeten bij het Hardrock Café en toen weer huiswaarts.

Het was leuheuk!!!