Ik ben het klassebeest uit Lola’s klasje. Ieder kindje mag mij een weekend mee naar huis nemen als hij of zij jarig is, in een bijbehorend koffertje. Bij hen thuis word ik vertroeteld tot en met en krijg ik eten en lig ik lekker warm bij de kindjes in bed. Er worden foto's van mij genomen en die worden dan gezellig in een schriftje geplakt met erbij geschreven wat we dat weekend gedaan hebben. Heel leuk allemaal.
Mijn weekenden zijn helemaal top!
Maar door de week zit ik zomaar in het klasje en word ik al om half 4 's middags in mijn bedje gelegd, als de kindjes naar huis gaan. Ik moet ook al maanden in mijn blootje slapen en er was helemaal niemand die zich daar ook maar iets van aantrok. Alle kindjes van de klas, en zelfs de meester, leken het perfectly normal te vinden dat ik de godganse dag in mijn nakie rondspookte.
Tot de mama van Lola dat zag en meelij met me kreeg. Ze zag hoe koud ik het had nu de winter in volle gang is. Ze voelde hoe koud mijn handjes en voetjes waren. Ze zag mijn ijzige blik. En ze maakte een lekkere flanellen pyjama voor me!! God bless her soul.
De mama van Lola had helemaal geen flanel in haar -toch tot de nok toe gevulde- stoffenkast liggen, maar Ge(s)tikt Wijf Lindsy kwam to the rescue met een mooi geruit flanelleke. Thanks Lindsy!
Het ging allemaal niet van een leien dakje, die pyjama voor mij maken. Allereerst was daar natuurlijk het patroontje. De mama van Lola struinde het internet af op zoek naar een pyjamapatroontje voor een zittende hond, zoals ik. Maar dat vond ze niet. En toen besloot ze zelf maar een patroon te tekenen.
De mama van Lola heeft niet veel kaas gegeten van patroontekenen, daar ben ik intussen wel al achter. Ze begon met een patroonpapiertje op mijn rug en buik te leggen en aan de hand van mijn contouren tekende ze het pyjama-jasje. Ze naaide eerst een proefjasje en dat zat na een paar aanpassingen als gegoten. Daarna tekende ze er een kraagje en mouwen bij en zette de schaar in het mooie flanelleke. Ze naaide er her en der een biaisbandje tussen en zette er 2 groene kamsnaps aan en daar was het pyjama-jasje al, helemaal klaar!
Maar toen mijn broekje. Ik geloof niet dat ik ooit een dame zo heb horen vloeken!
Ze zei: 'Modest, je hebt een dikke kont, je hebt geen schouders en je hebt overal rondingen waar ze niet horen te zijn!'. Dat kwetste me wel een beetje.
Maar ze begon er toch aan en tekende en tekende. En maakte 2 proefbroekjes, die steeds te klein bleken aan mijn achteruitstekende poepke. Het feit dat ik alleen maar kan zitten, vond ze ook heel erg vervelend, want een gewoon broekjespatroon ging dus niet. Er moest steeds weer iets aan vergroot worden. En het moest ook een gat krijgen voor mijn staart.
Toen ze na uren, eindelijk het ultieme broekje getekend en in de proefstof gemaakt had, ging ze tevreden even iets eten. Ze kwam terug aan tafel en wèg was het patroon! Helemaal weg! Ze zocht het hele huis af en keerde de vuilnisbak en papierbak om, maar niks. Ze legde alle huisgenoten op de rooster, maar niemand wist waar het patroontje gebleven was. Mijn broekpatroon was gewoon foetsie...(en nu, 10 dagen later, is het nog steeds nergens opgedoken!?!)
Gelukkig had ze het laatste proefbroekje nog, dus dat werd terug opengetornd en op het flanelleke gelegd en zo kreeg ik toch nog mijn warme broekske, yay!
De dag dat ik het broekje voor het eerst aan had in de klas, liet de meester alle kinderen van de klas een mooie tekening maken voor de mama van Lola, en niette die allemaal achter een tekening van hemzelf. Dat vond de mama van Lola heel erg leuk.
Eind goed, al goed.
En ik leefde nog lang en gelukkig.
En warm.
THE END
