Daar ben ik weer! Heb een beetje langer blogverlof genomen dan gepland...
Maar wat was het leuk in Peru! Genieten van de eerste tot de laatste minuut.
Als je het allemaal wilt lezen, ga er dan maar eens goed voor zitten, want het duurt lang!
We kregen een hele week geen eten, behalve allerlei vieze insecten en andersoortige vier- of meervoeters, moesten in stallen slapen en de proeven waren op leven en dood.
Nee, grapje, zo Ex.peditie Ro.binson was het helemaal niet. We sliepen elke nacht in een heel goed hotel en kregen de heerlijkste Peruviaanse gerechten voorgeschoteld.
Toen we de eerste avond aankwamen, na 22 uur op geweest te zijn, gingen we meteen 'een activiteit' doen. Iedereen hondsmoe van de lange reis en het gebrek aan slaap, maar de activiteit was meteen een leuke (en de gemakkelijkste van de hele expeditie): Pisco Sours (dè nationale cocktail) drinken en elkaar leren kennen.
Het bleek een superleuke groep! Er waren een aantal teamleden die elkaar al kenden, en anderen kenden elkaar helemaal niet (ik kende mijn teamgenote niet van tevoren, op 1 ontmoeting een paar weken voor vertrek na) maar het klikte met iedereen! Er waren 5 teams van 2 personen, plus voor elk team een begeleider die erop toezag dat de proeven juist uitgevoerd werden en hij/zij moest ook de foto's en video's maken onderweg. 11 Franstaligen en 4 Nederlandstaligen. Het grappige was dat iedereen in de ander zijn/haar taal praatte dus zelfs de Franstaligen deden moeite. De teams waren heel divers: een aantal prille twintigers, een paar dertigers en veertigers en zelfs een vijftiger, en die laatste heeft nog gewonnen ook met zijn team. Het ging -dus- niet alleen om snelheid maar ook om inzicht en kennis. Wij hebben dus niet gewonnen, maar waren ook niet laatst, en het was zoooo'n superleuke reis en zo'n avontuur, dat die winst niet eens meer zo belangrijk was. Al had ik die tickets naar Peru natuurlijk wel graag gewonnen. Maar goed, you can't have it all.
De dagen waren lang en de nachten kort. We mochten 's avonds niet weten hoe laat we 's ochtends op moesten staan (we werden wakker gebeld), maar meestal was dat om 5 uur. Dat is echt een tijd waarop ik me graag nog eens omdraai. 1x mochten we uitslapen tot jawel, half 7. En het was zwaaaaaar! My God wat was het zwaar! Peru ligt op grote hoogte dus je hebt meteen al de helft minder lucht en dus uithoudingsvermogen. We leken soms wel een stelletje bejaarden als we aan het rennen waren.
In Cuzco (de hoofdstad van het oude Incarijk), onze eerste stop na Lima en meteen op grote hoogte (3400m), deden we een zoektocht in de stad. We werden op een bepaald punt gedropt met een plattegrond en 15 bezienswaardigheden die gezocht moesten worden. Dit was een loodzware middag, want je wilt alles in draf doen om zo snel mogelijk te zijn maar eigenlijk kan dat niet omdat je door de hoogte, bij de minste inspanning hijgend op de stoep hangt.
Ik heb Cuzco al eens gezien dus je zou denken dat dit een piece of cake zou zijn maar àls ik me al iets herinnerde, liet mijn verdomde oriëntatievermogen me in de steek. Wat ook een groot nadeel was hier, was dat geen van ons tweeën Spaans sprak, en we moesten wel eerst alle bezienswaardigheden op de kaart zien te krijgen, anders holden we van hot naar her. Desalniettemin waren we op tijd klaar (binnen de 3 uur) en zijn we tweedes geëindigd.
In
de heilige vallei deden we verschillende proeven. We waren o.a. te gast bij een zeer arme Indianenstam. Daar hebben we een ezelrace gehouden en een spelletje zoals de lokale kindjes doen, een bandenrace. Stomme ezel is echt wel een gepaste term voor die dieren zeg. Die doen nou eens niks van wat je zegt! Was wel erg leuk en heel hard lachen.
De organisatie wilde naast de expeditie, ook de lokale bevolking een beetje steunen en had aan iedereen gevraagd om tweedehandskleding, eten, snoepjes, speelgoed e.d. mee te nemen. Onze koffers en rugzakken zaten tot de nok toe gevuld en bij deze stam hebben we een gedeelte achtergelaten. Hier poseren ze in hun schooluniform. Gelukkig gingen deze kinderen wel naar school.
En natuurlijk gingen we ook naar de Machu Picchu! GE-WEL-DIG! Zelfs voor de tweede keer.
Onvoorstelbaar hoe dit op die hoogte ooit door mensenhanden gemaakt is!
Helaas begon de dag zo:
Maar klaarde het gelukkig al snel op en daar kwamen de prachtige ruïnes tevoorschijn.
Die grootste berg is de bekende
Huayna Picchu, in de Inca-tijd woonplaats van enkele hooggeplaatsten.
Op de Machu Picchu site hadden we weer een zoekopdracht en daarna moesten we zo snel mogelijk naar Aguas Calientes (een plaats niet ver van Machu Picchu) zien te geraken en daar ging de zoektocht verder, tot een bepaald hotel. Alles in de stromende regen maar wat was dat leuk! Op een gegeven moment kwamen we 2 andere teams tegen, renden en zochten we een stukje samen, en werd het heel spannend, maar uiteindelijk scheidden onze wegen weer (zij hadden de verkeerde aanwijzigingen gevolgd, wij niet, ha!).
In
Maras moesten we zoveel mogelijk zout dragen over een parcours door de zoutpannen. Snelheid en gewicht telden.
We zijn van Lima naar Cuzco gevlogen, en vanuit daaruit hebben we een treinrit van 10 uur naar het Titicacameer gedaan. 10 uur is lang, maar wat een prachtig landschap!
En natuurlijk kregen we onderweg ook allerlei opdrachten. Naast de quizzen over onze Peru-kennis, die vaste prik waren tijdens bus- danwel treinreizen, moesten we cocktails maken. Ik ben vergeten hoe deze cocktail ook alweer heette, maar hij was lekkerrr en dat is toch het belangrijkste, nietwaar? Ons glaasje is de rechter. Dat viel trouwens helemaal nog niet mee om op een boemeltrein (want 10 uur voor 300 kilometer is ècht wel boemel) die heen en weer schudde, een cocktail te bereiden waarvan de verschillende lagen niet door elkaar mochten lopen.
In de bar van de trein (waar wij zo'n beetje 9 van de 10 uur zaten) speelde een orkestje, werd er een modeshow gedaan (wij moesten meelopen!) en deden we het dansje van deze Peruviaanse schone na. Allemaal voor punten.
Aangekomen bij Lake Titicaca, voeren we naar de
Uros Indianen, een volk dat leeft op rieten eilanden. Werkelijk alles is van riet: de huizen, de stoelen, tafels, bedden, boten en zelfs de ondergrond van het eiland is van riet. Dit wordt elk jaar aan de bovenkant opgehoogd met riet want aan de onderkant rot het.
We hulden ons in de plaatselijke klederdracht en deden een volksdans na.
We roeiden wat.
We volleybalden tegen elkaar en tegen de Indianen (niet gemakkelijk op die rieten ondergrond!)
En we deden een wedstrijdje zaklopen. Op riet natuurlijk.
Op de Uros-eilanden hebben we ook onze laatste avond in Peru geslapen. Wat een geweldig gezellige mensen! Na het eten in het 'restaurant' werden de tafels en banken opzijgeschoven en danste iedereen. De locals net zoveel als wij!
Bij een andere indianenstam op het Titicacameer hebben we bakstenen gemaakt. Ieder team kreeg een hoop grond, een schop en een mal om 3 (grote!) bakstenen in te maken. De grond moest met water en stro gemengd worden, niet te drassig want dan blubbert alles zo uit de mal en niet te droog want dan valt hij uit elkaar, dus makkelijk was dat niet. En dan ook nog zo snel mogelijk. We kregen punten op snelheid en op de schoonheid danwel bruikbaarheid van de stenen.
De jury was de plaatselijke bevolking. Die het allemaal errug vermakelijk vond. En ik weet het niet zeker, maar volgens mij zijn ze ons hier aan het uitlachen. Gekke gringo's denken ze vast.
Verder moesten we schapen en een biggetje vanuit de bergen naar hun hok proberen te brengen.
Niet gemakkelijk als die beesten precies het tegenovergestelde doen van wat jij wilt. We aasden op cavia's en vingen vissen, we kookten en zochten op een markt naar poppetjes en broden met onze teamnaam erop, we zochten de bloem van de Inca's, we raceten te voet en in een auto, we liftten en we liepen kilométers.
We deden héél veel (veel meer dan ik hier kan laten zien) en er was veel competitie tijdens de opdrachten, en veel vriendschap daarbuiten. Kortom, het was genieten met een hoofdletter G!
