Het jaar dat slecht begon en geweldig eindigde!

2009. Een jaar met hele grote ups and downs.

De eerste helft van het jaar was Kut met een Capital K.

Het begon met onze 8e IVF poging in januari. Ik had Husby over kunnen halen om nog 1 poging te doen. We hadden eigenlijk afgesproken dat eind 2008 de IVF-deur dicht ging. Maar alles was zo moeizaam verlopen in 2008 op IVF-gebied en ik kon echt nog niet accepteren dat ik kinderloos ging blijven, dat ik toch nog 1 pogingkje losgepeuterd kreeg.

Ondanks alles was onze hoop heel groot. Het was onze 2e eiceldonatie poging en bij het begin van ons ECD-traject was ons gezegd dat we een hele goede kans maakten, want we haalden al het "slechte" (mijn eigen eitjes) weg en kregen er goede eitjes voor in de plaats. De 1e ECD poging ging al niet van een leien dakje. Nadat deze mislukt was zei de arts dat het misschien ook weleens aan het sperma zou kunnen liggen. We hadden immers goede eitjes nu. Dat was ons in al die jaren IVF nog nooit eerder gezegd! Het sperma was altijd "ok voor ICSI". Dus deden we een 2e poging om het zeker te weten. Deze poging was zo mogelijk nog slechter dan de 1e, dus conclusie: de zaadjes waren ook slecht. Wat vielen we in een diepe put. Al onze hoop in 1x van de baan. De arts stelde nog 1 ding voor. Veel kans van slagen had het niet, maar het was het proberen waard. Ik was toen allàng van "baat het niet dan schaadt het niet", dus ik wilde werkelijk alles proberen. Ook pillen à €300 per maand. Slik. Husby moest die pillen 7 maanden slikken. Ik wilde ook dat hij nog een keer onder het mes ging. Hij had al eens een operatie laten doen en een 2e operatie ging niet veel opbrengen zei de arts, maar ik was toen allang geflipt en wist zéker dat dit ging helpen, dus Husby moest en zou onder het mes. Na veel gezeur van mij ging hij akkoord. De operatie werd in april uitgevoerd. Deze operatie heeft meer slecht dan goed gedaan, bleek achteraf. I was wrong. Maar ik dacht dat we er alleen maar op vooruit konden gaan. Wist ik veel dat het nog slechter kon?!?

In februari werd mijn zus ernstig ziek en lag voor maanden in het ziekenhuis. Ik heb hele Excel schema's opgesteld wie wanneer bij haar op bezoek ging en wie tijdens het bezoekuur op haar 2 kindjes ging babysitten, want zij mochten de eerste tijd niet bij hun mama op bezoek. De hele familie werd gemobiliseerd. Een super hectische tijd met 4x per week op en neer naar Nederland rijden. Gelukkig is alles weer goed gekomen, maar het is kantje boord geweest.

Alsof alles nog niet ellendig genoeg was, vond de (h)ex van Husby dat ze een rechtszaak tegen ons aan moest spannen. Ze had zelf haar baan opgezegd en dat beviel blijkbaar zo goed dat ze helemaal niet meer wilde gaan werken. In plaats daarvan kwam ze bij ons meer alimentatie vragen voor de kinderen. Want ze kon niet meer 'aan de eerste levensbehoeften van de kinderen voldoen'. Ook al heeft ze een multimiljonaire vriend met een yacht en een appartement in Frankrijk, en lopen de kids altijd in merkkleding; eten en drinken kon er niet meer af blijkbaar. Toen wij weigerden kwam ze met een advocaat en een rechtszaak op de proppen.

Intussen waren we al 2 jaar bezig met bakkeleien met de gemeente en onze architect, want we gingen een huis bouwen in Nederland. De grond en het huis wat erop stond waren allang gekocht, maar we kregen maar geen vergunning van de gemeente, om te bouwen wat we wilden. Met onze architect liep het ook allemaal niet lekker. Die heb ik meer achter zijn kont aan moeten zitten dan dat hij werkte, dus die hebben we in mei ontslagen. En daar zaten we dan, zonder architect, maar inmiddels wel met een goedkeuring voor het huis. Ons huis in NL zou in de polder komen te staan: leuk voor de kindjes die gingen komen, konden ze lekker buiten spelen. Maar naarmate de tijd verstreek, bleken er helemaal geen kindjes te komen, dus met het ontslag van de architect kwam weer de vraag, die we ons al veel vaker gesteld hadden, naar boven: moèten wij wel in the middle of nowhere gaan wonen, als we toch met ons tweetjes blijven. We wilden in de polder wonen met kindjes, maar als die dan toch niet kwamen, wilden we in de stad wonen. Uiteindelijk hebben we definitief de knoop doorgehakt: het huis en de grond in NL zou verkocht worden en we gingen op zoek naar een huis in Antwerpen stad. Er kwamen toch geen kindjes en deze nieuwe start zou ons helpen bij de verwerking van het kinderloos blijven.

En toen was ik opgebrand. Ik kon niet meer. Vond mezelf zielig dat ik zoveel voor mijn kiezen kreeg en een ander werd al zwanger van nog maar naar elkaar te knipogen. Ik blies alles op. Ineens was niks meer goed. Husby en ik kregen steeds vaker ruzie. Hij was intussen wel akkoord gegaan met nog een aller- aller- allerlaatste poging in september (de schat: smak!) maar ik vond dat hij net zo ver moest willen gaan als ik. En ik wou doorgaan tot ik er dood bij neerviel. Of in ieder geval tot ik een kindje had. Maar dat wou hij niet. We gingen al een tijdje naar een psycholoog en hieruit kwam naar boven dat we ondanks al onze shit heel erg happy met elkaar waren en elkaar voor geen goud ter wereld wilden en konden missen. Maar dat wisten we natuurlijk al. Ik ging uiteindelijk akkoord (tegen mijn zin) met die allerlaatste poging in september. En daarna zou het over en uit zijn. Want ik zag ook wel in dat ik onredelijk was en dingen wilde die niet zouden gebeuren.

In juni gingen we 12 dagen naar Egypte. Om bij te tanken. Geheel tegen onze gewoonte in (wij gaan altijd heel basic met de rugzak) trokken we naar een 5* all-inclusive hotel en we gingen he-le-maal niets doen. Ook niet van ons doen normaalgesproken. Ik heb welgeteld 1x gedoken en Husby 2x en verder zijn we ons strandbed niet afgeweest. Alleen om veel te eten en te drinken. We hebben geweldig genoten van de rust, het zonnetje en vooral van elkaar.

En vanaf toen leek ineens het tij te keren. The happy period brak aan!!

We wonnen de rechtszaak en zelfs het hoger beroep tegen de (h)ex. Haha. That'll teach her lazy ass!

Samen met een oude schoolvriendin (hi Naat!) organiseerde ik een reünie van de 6e klas van de lagere school. Het was bij bijna iedereen 25 jaar geleden dat ik ze nog gezien had. Was fantastisch en supergezellig.

We zochten en vonden heel snel het huis van onze dromen in hartje Antwerpen. Precies onze smaak, helemaal af, strak, minimalistisch en hypermodern. En met een grote tuin. We konden er zo intrekken. In oktober verhuisden we en het is nog steeds elke dag een feest om thuis te komen.

We hadden ons huis in NL nog niet eens te koop gezet of er stond al iemand op de stoep die het wilde kopen. Hij had via via gehoord dat we het gingen verkopen. En hij gaf er nog een hele goede prijs voor ook, dus we zijn meteen akkoord gegaan.

In september deden we die allerlaatste IVF. Met 0,0 verwachtingen stapten we erin. Onze donor had maar 7 eitjes. Niet veel, maar zeker meer dan ik ooit zelf heb gehad. Er konden er uiteindelijk maar 5 gebruikt worden. Het zaadstaal was, ondanks de 7 maanden van mirakelpillen, bar slecht. Een 2e staal was beter, maar echt niet super. Groot was onze verbazing toen een dag later bleek dat we 100% bevruchting hadden!! We hadden nog nooit meer dan 50% gehad, dus dit was reden voor een feestje! We kregen weer hoop en de 2 wachtweken gingen als een trein voorbij. Ze vielen midden in de verhuizing dus ik had afleiding genoeg. We woonden net 4 dagen in ons nieuwe huis toen we de uitslag kregen: zwanger!! Dit hadden we echt nooit meer verwacht! Onze grootste droom ging in vervullling! Tot op de dag van vandaag leef ik nog steeds op een roze wolk. Of misschien wel een blauwe. Want dat weet u natuurlijk niet. Wij wel sinds gisteren. Want toen hadden we weer een uitgebreide echo. Maar het geslacht houden we lekker voor onszelf tot juni. Hij/zij ligt perfect op schema: beentjes, armpjes, rompje, hoofdje, alles perfect op de middencurve. Alleen zijn buikje was wat dik. Ook teveel gegeten met Kerst waarschijnlijk.

En zo komt er een eind aan een fantastisch jaar. Want zo gaat het de boeken in. 2009, het jaar waarin ik zwanger werd. Een topjaar. Al het andere is onbelangrijk geworden. Het enige wat telt is dat wij een kindje krijgen en dat heeft 2009 gered. Ik kijk al reikhalzend uit naar 2010 !!

Malaga enzo

Fun 'n Sun Rain. Zo kunnen we de afgelopen dagen samenvatten.
Dachten wij daar eventjes een mooi kleurtje te gaan halen. Nou, mooi niet dus. We hadden op de heenreis 4,5 uur vertraging omdat het vliegtuig in Malaga niet kon vertrekken door het noodweer (noodweer??? We gingen toch naar de zon?!?) en dus ook veel later pas in België aankwam. En noodweer = turbulentie hè. Nou heb ik normaal niet zo'n last van een beetje geschommel, maar nu werd ik me toch een partij misselijk! Natuurlijk geen enkel kotszakje te bekennen bij Ry.anair, dus heb de kots maar weggepuft. Kan later nog goed van pas komen, dat wegpuffen. In Malaga werden we opgewacht door schoonzus en -broer en reden we zo:


de bergen in. Mijn maag draaide weer om bij elke haarspeldbocht. En deze keer was er geen puffen meer aan. Het moest eruit. NU! Netjes in een vuilnisbak gevomeerd hoor, want misselijk of niet, ik blijf een keurig meisje, dat begrijpt u. De regen kwam intussen met bakken uit de lucht. En bleef dat de volgende 3 dagen ook fijn doen. Costa del Sol my ass. Costa del Lluvia ja. Niet dat ik weet wat 'regen' is in het Spaans hoor, maar het staat wel stoer hè. Handig, zo'n vertaalprogramma.

Anyway. Zo ziet de nieuwe villa van de in-laws eruit:


De foto is genomen op onze laatste dag aan de Regenkust. De enige zonnige dag. Maar dan ook wel meteen héél zonnig hè. Ziet u die 4 strandstoeltjes daar rechts? Gebruikt. Door ons. De hele middag in een zonnetje-van-meer-dan-20° gezeten. Gegeten in de zon. Zelfs zonnebril nodig gehad. Maar die was ik vergeten.

De dagen vóór het zonnetje ons kwam verblijden hebben we heul veul van dittum gedaan:

Gefret en gezopen. De tapa's komen nu echt m'n strot uit. Kan geen gefrituurde scampi meer zien. Het bier is trouwens niet van mij, mocht u dat denken. Lustikniet. En mag ik ook niet van ons kind-in-de-buik. Wijn ook niet trouwens. Eigenlijk. Maar dat doe ik soms wel. Heel af en toe neem ik een half glaasje. Mag van de gyn!

De sinaasappelen waren trouwens rijp. Je kon ze zo van de boom plukken! Husby heeft er eentje gestolen uit de boom bij een restaurant en man-o-man dat was de lekkerste sien die ik ooit gegeten had! Zo heerlijk zoet en sappig, jummie! Heel het dal staat dan weer vol met olijfbomen. Supermooie streek en ondanks de regen, een superleuke trip!

Nu even back to reality. Back to that gyn. Daar mogen we morgen weer naartoe. Morgen zijn we al 16 weken zwanger. Time flies piepels. Echt wel. We zijn verdorie al bijna op de helft! En opeens heeft mijn buik een groeispurt gemaakt afgelopen week! Zou het de zon regen zijn geweest? Ineens ziet iedereen dat ik zwanger ben! Waarschijnlijk durfden ze het daarvoor niet te vragen omdat ze dachten dat ik wellicht een tikkeltje teveel gesnoept had, maar nu durven ze. Nu is het duidelijk. Jeuj! Hier heb ik zolang op gewacht, op dat buikje. Ik loop er heerlijk mee te pronken. En ik betrap mezelf erop dat ik heel vaak even over mijn buik aai. Iets waar ik een gruwelijke hekel aan had als anderen dat deden. Vroeger. En nu doe ik het zelf.

Wat denken we trouwens? Is het een jongen of een meisje? Want morgen horen we dat met zekerheid. Is het nog steeds het geslacht wat de gyn op 12 en 14 weken dacht maar nog niet zeker wist? Supertrooper spannend!

En verder heb ik wat foto'kes gemaakt. Voor mijn fotografie-cursus. De eerste is in Spanje in een natuurpark en de 2e is nog in België, in de sneeuw. We moesten vaag/scherp fotograferen. Er moet nog wat gewerkt worden aan mijn skills als fotograaf, maar dit is wat ik tot nu toe kan:

Off we go!

Wij gaan vertrekken naar betere temperaturen. Tot over 6 dagen!

Iedereen een hele prettige Kerst en alle geluk voor 2010! Voor diegenen die er al zo lang op wachten: ik hoop dat volgend jaar jullie grootste (kleine) wens in vervulling gaat! Veel geluk!

Groetjes, Edje

Hé!

Tòch een kerstpakket! Van de wereldwinkel.
En ik maar zeuren dat we nooit een kerstpakket krijgen. Sorry boss.

De nootjes waren jummie. De rest wordt vanavond nog soldaat gemaakt.

Een paar foto'kes

Was ik toch zomaar vergeten om de 8 (!) foto's die we bij de 12-weken echo meekregen, te plaatsen. Dus bij deze. Ik zal u niet vervelen met alle foto's, maar hierbij een korte impressie van ons prinsje/prinsesje:

Verrek zeg. Ik zie nu ineens dat er als verwachte bevaldatum 12/06/2010 staat. Dat was altijd 4 dagen later! Hmm.

En dit ben ik. Gedeeltelijk. Zo liep ik er tot vorige week bij:

Tot vriendin L. langskwam met haar zwangerschapsmeuk en alles zo op mijn tafel pleurde:

Dus ik maakte een hele kast vrij van dingendieiktochnietmeerpas en sorteerde alles. Zo ziet mijn kledingkast er dus tegenwoordig uit. Geloof niet dat 'ie ooit zo fleurig en veelkleurig geweest is! Ik zie nu pas dat die foto wel errug wazig is. Waarvoor mijn excuses. En ik kan het niet eens op de drank steken.

Verder ben ik nog steeds bezig / weer begonnen met het maken van een trappelzakje. Het is bijna af! Morgen of overmorgen volgt het resultaat.

Doei !

Een vredevolle Kerst

Cadeaus kopen is niet simpel. Daar moet je echt een paar nachtjes over slapen. Zeker als je het een béétje origineel wilt maken en iets wilt geven wat bij de ontvanger past. Een lekker geurtje of een stropdas kan iedereen kopen, maar iets echt leuks...niet gemakkelijk.

In Australië doen ze niet zo moeilijk. Ik las gisteren dit in de krant: "Ouderen in Australië kopen elkaar zelfmoordkits als kerstgeschenk. In het pakket zit een pil waarmee op een 'vredevolle manier' zelfmoord gepleegd kan worden."

Het is weer eens wat anders dan een paar sokken, niewaar? Maareh 'vredevol'?? Ik vraag mij af wat er vredevol is aan zelfmoord? En vredevol voor wie? Voor degene die eindelijk dood mag? Of voor de erfgenamen die gaan erven?

Maar goed. Over tot de orde van de dag. Wat geeft u aan uw geliefde met kerstmis? Ik weet het nog steeds niet. En mijn geliefde is dan ook nog eens jàrig met kerstmis. Dubbel feest zou je zeggen. Nou, ik kan u vertellen: jarig zijn op 25 december is de rotste dag van het jaar om jarig op te zijn. Er is niks open. Je kunt nergens gaan eten. Je kunt niks gaan doen want alles is dicht. Oh. Dat had ik al gezegd. Moet je nagaan hoe hoog me dat zit. Je kunt niet op vakantie want 'men' verwacht je thuis met de feestdagen (al trekken wij ons daarvan lekker niks aan en gaan fijn naar Malaga volgende week). En je krijgt dan ook nog eens maar 1 cadeau want "we hebben je kerstcadeau en je verjaarscadeau in 1 pakje gedaan". Yeah right. Cheapo's!

Vorig jaar gingen we snowboarden met Kerst. En was mijn Husby hondsberoerd. Ziek tot op het bot. Maar hij wou wel elke dag gaan boarden. Om vervolgens om 8 uur 's avonds al in bed te kruipen. Mijn liefje. Die nooit ziek is. Die normaalgesproken niet voor 1 uur 's nachts in bed kruipt. Ik had speciaal allerlei ingrediënten en mijn mixertje meegenomen om zijn chocoladetaart (die hij al 43 jaar krijgt, en elk jaar op het programma moet staan) te maken. Hij heeft er niet van gegeten. En de meegebrachte champagne heeft hij niet aangeraakt (was er wel lekker veel voor ons over!). Arme Husby.

Dus een gezonde kerst/verjaardag zou eigenlijk al cadeau genoeg zijn hè? Ja. Vind ik ook. Maar ik moet natuurlijk wel iets kopen. En intussen weet ik nog steeds niet wàt. Wat moet ik kopen menschen? Any tips?

Ons hoerenjong

Ik ben niet in de wieg gelegd om kerstbomen op te tuigen (Optuigen. Alleen het woord al. Om nog maar te zwijgen van aftuigen). Het begon al met de boom die 2x omviel. We hebben een boom van 3,5m en daar slaan ze dan zo'n wankel kruisje onder van 20x20 cm. Nou moet u weten dat onze boom van een speciaal niet-uitvallend soort is en dat wij voor dat niet-uitvallen grof hebben betaald. Nou. Als er ooit iemand tegen u zegt dat uw kerstboom zijn naalden niet zal verliezen, geloof dit dan vooral niet. Zulke bomen bestaan niet. Weet ik na 2x de hele woonkamer naald-vrij te stofzuigen (ik hoor u denken: waarom stofzuigd ze niet nàdat de boom helemaal is opgetuigd, gewoon 1x. Yeah I know. Maar ik was toen nog in de naieve veronderstelling dat ik verder niks meer vies zou maken. What was I thinking?)

Nadat de boom ein-de-lijk bleef staan, ging ik sneeuw spuiten. Want dat staat zo gezellig. En op de muur misstaat het ook niet eigenlijk, want daar heb ik meteen ook even een dikke klodder opgespoten (als je meeleest: sorry schatje, ging per ongeluk. Is best leuk hoor. Echt. Smooi! )

De laatste 4 jaar had ik zilveren ballen. Vond ik best sjiek en mooi, zo'n zilveren boom. Maar nu we helemaal in black & white wonen, vond ik dat te saai. Dus moesten er rode ballen komen. Dat zou heel fris en fruitig staan in ons strakke huis en de boel een kleurrijke touch geven, had ik bedacht. Nou ben ik niet alleen niet goed in het kerstballen hangen, ik heb ook totaal geen inzicht in hoevéél ballen ik moet kopen. Vanochtend belde ik Husby even om te melden dat ik niet genoeg ballen had (ja dit soort dingen willen mannen graag weten ja, als ze op hun werk zitten). Ik moest er meer kopen en wel NU METEEN! Na nog een verwoede shoppartij kwam ik wederom met zakken vol ballen thuis en guess what: nu hangt mijn boom verdomme veel te vol!

En dan die verrekte lichtjes hè? Bloody hell. Wie dat ooit uitgevonden heeft! Als ze dan net helemaal mooi in de boom hangen, hangt je stekker helemaal aan de andere kant van waar het stopcontact is. Kun je weer opnieuw beginnen. En wie heeft ze verdomme vorig jaar zomaar opgefrommeld in een plastic zak gepleurd?! IK doe zulk soort dingen niet. Het had echt niet veel langer moeten duren of ik had alle lichtjes 1 voor 1 kapot getrapt.

Maar dat is allemaal nog niet zo erg hè? Nee das niet zo erg. Maar er is iets wat véél erger is. Ik durf het eigenlijk bijna niet te zeggen. Het is namelijk zo dat mijn boom er, na al mijn noeste arbeid van vandaag, er een beetje ehm....ordinair uitziet. Met al die rooie ballen en slingers. Ik vind hem (haar?) helemaal niet mooi en al zeker niet stijlvol. Het is een ordinaire slettenboom geworden! Een hoerenboom. We hebben gewoon een hoerenkerstboom in de woonkamer staan!

Check it out for yourself. Lachen mag.



And so you know: ik ruim hem NIET op !!!

Speciaal voor Astrid en 't Kleine Kikkertje

Dit is 'm dan: Husby, toen hij hout stond te hakken vorige week.

Ja het sneeuwt hier al ja. En we hadden de kerstbomen al in de tuin gezet.

Zo. En nou niet meer zeuren dames!

Beebje liet ons schrikken!

Wij zijn ons dinsdagmiddag lichtelijk te pletter geschrokken. Het scheelde niet veel of ik had een hartverzakking gehad. Ik kreeg namelijk, helemaal uit het niets, zittend op mijn stoel op het werk, dus ik deed niks geks, een bloeding! Niet veel, maar genoeg om zoveel te shaken dat ik het nummer van de gyn bijna niet kon bellen. Gyn werkte niet dinsdag. Fuck. In blinde paniek heb ik dan maar naar mijn oude fertiliteitsarts gebeld, waar ik mijn eerste 4 pogingen gedaan heb. "Kent u mij nog? Ja? Ok, dit is er aan de hand en ik wil NU komen. Huil huil (ja dat hielp, dus sue me)". Bovendien ben ik in zijn straat gaan wonen, dus zijn we buren en vond ik dat hij maar een buren- cq vriendendienst moest doen. Wel eentje van 55 Euri, maar ok, dat had ik graag over voor wat geruststelling. Want alles was dus gewoon ok. Waar die bloeding dan vandaan kwam? Dat weet niemand. Misschien was het een gesprongen bloedvaatje, of een klein stukje van de rand van de placenta, maar meer niet. Niets ernstigs dus en ik heb beebje nog eens zien zwaaien. Maar mèn, dit was echt niet goed voor mijn hart en mijn algehele gemoedsrust zeg. Was er gisteren nog steeds niet goed van en durfde me bijna niet te bewegen heel de dag (vandaar geen logje). Maar buiten een week seks-verbod en "doe het rustig aan" mag ik alles doen.

Oh, en ik zou zweren dat ik vanmorgen onze P.ebbles in de tuin zag staan! Ok, er zat nog wat prut in mijn ogen, maar het leek echt ons beestje! Toen ik hem riep bleef hij eerst even staan, maar toen ik de deur opendeed liep hij weg. En het was een P.ebbles-loopje.

Het weekend van de familie Ettepet

En toen bedacht ik vrijdagnacht ineens dat het over 3 weken solden -oftewel uitverkoop- zijn. En als echte Hollander vond ik het ineens zonde om nu al te gaan kopen kopen kopen want over een kleine maand heb ik alles voor de helft van de prijs. En dus werd er niet gesjopt. Dammit. Had er zo’n zin in. Maar ik moet het nog maar een paar weekjes uitzingen met knoop-open-en-elastiek-erdoor.

Wel heb ik van Sinterklaas (oftewel moeders) allerlei leuke baby- en mamastuff gekregen: Jip & Janneke rompertjes (maatje 50! Zooo schattig!), übercute sokjes (gewone witte sokjes hoor, maar alles wordt zóveel leuker als het zo klein is), een badcapeje, borstencrème en een buikcrèmetje. Vrijdagavond hebben we Sinterklaas gevierd bij mijn zus. Mijn neefjes van 2 en 4 werden he-le-maal wild toen er, nadat we Sinterklaasliedjes hadden gezongen, op de deur werd gebonkt, pepernoten naar binnen werden gegooid en er hocuspocus ineens 2 grote zakken cadeautjes op de deurmat stonden. Ik moest ze vasthouden anders hadden ze zo de deur opengerukt en Husby Sinterklaas zien staan voordat hij langs de achterdeur weer weg kon vluchten. Waar is de schrik gebleven die wij altijd hadden als mijn vader Sinterklaas op de deur bonsde? No way dat ik die deur wou opentrekken! Ik kroop liefst zo ver mogelijk weg achter mijn moeder. Maar gelukkig hadden ze –net als wij 100 jaar geleden toen mijn vader inééns weer binnenkwam nadat de Goede Sint geweest was- niks door toen Husby terugkwam en de over elkaar heenrollende bende op zoek naar pepernoten, zag en zei “oh is Sinterklaas nu net geweest? En ik heb alles gemist?!”. Het was een superleuke avond met veel cadeautjes, hilarische rijmpjes en veel teveel snoep en taart.

Zaterdag dus geen shopdag. Maar eigenlijk was dat niet erg. Het regende pijpenstelen en we hadden zin om lekker binnen te blijven. De kids hingen heel de dag in hun flanellen, van de Sint gekregen, pyama’s rond en vroegen -zoals elke week- 23x of we al wisten “wat het ging worden”. Een broertje of een zusje dus. Ze zijn net zo enthousiast als wij over onze zwangerschap. Heerlijk! En ze studeerden. Want deze week hebben ze examens. En verder werd er niet veel meer gedaan dan Playstation en spelletjes spelen op de pc waar ik nog nooit van had gehoord. Ik dacht zaterdag even de kerstkaartjes te 'doen'. Nou moet u weten dat ik nooit kerstkaartjes verstuur. Niet omdat ik niet wil, maar het is altijd minstens 24 december wanneer ik eraan denk. “Oh ja, kerstkaartjes…Nou ja, volgend jaar dan maar.” Of ik stuur snel nog een e-card rond. Zo gaat het elk jaar. Ben beetje onattent op kaartjesgebied. Maar dit jaar lijkt alles anders. Ik heb de behoefte om ons huisje gezellig te maken en leuk feestig aan te kleden. Ik wil meer thuis zijn. Ik wil kerstkaartjes sturen en denk er zelfs aan om op tijd te beginnen. Dus heb ik 45 kaartjes geschreven zaterdag. Als je het doet, moet je het ook meteen goed doen niewaar?

Mijn moesje belde ook nog. Of we hout wilden komen zagen voor de open haard. Zondag zijn we 4 uur aan het zagen geweest, in de regen. Ik gaf het hout aan en Husby zaagde alles. En ik reed met de kruiwagen naar mijn moeder, die het opstapelde in het houthok. Niet zo’n zwaar werk dus, maar aan het eind van de middag voelde ik eigenlijk voor het eerst dat ik zwanger ben. En misschien toch wel wat teveel had gedaan. Mèn wat was ik moe! Ik heb 1.5 uur geslapen thuis en viel ’s avonds op de bank terug in slaap. Ondertussen heeft Husby ons tafeltje geschilderd. Dat was het enige wat we nog moesten hebben van meubels: een salontafeltje. Maar we vinden echt nèrgens onze zin. Dus heeft Husby ons oude houten tafeltje -zolang we niks kunnen vinden- zwart geverfd. Want dat bruine tafeltje bij onze zwart/witte inrichting was al 2 maanden een doorn in mijn oog!

Verder is onze kerstboom besteld. We hebben een plafond van bijna 4 meter hoog dus een gewoon boompje zoals we altijd nemen, valt in het niet in zo’n hoge ruimte. Dus moest er een grote boom komen. En een aanhangwagentje geregeld worden om hem op te halen. En extra ballen gekocht worden (en een andere kleur ook trouwens, dus eigenlijk moest alles vervangen worden). Volgende week zaterdag komt ‘ie. Joepie!

Vanavond begin ik met een cursus fotografie. Zij vroeg zich af waarom ik daar in Godsnaam zin in had, tijdens mijn zwangerschap. Nou, ten eerste omdat ik me al had opgegeven en voor had betaald voordat ik zwanger bleek te zijn. Maar het lijkt me ook gewoon een superleuke cursus. Kan ik straks extra mooie foto’s maken van ons beebje. In januari begin ik trouwens met nòg een cursus. Tegelijkertijd ja. Dat vond ik ook minder, 2 cursussen per week, maar dat kwam nou eenmaal zo uit. En ik wou ze allebei persé doen. In januari start ik met een cursus tuinarchitectuur en –aanleg. Lijkt me helemaal geweldig! Je neemt het plan en foto’s mee van je eigen tuin en ontwerpt (samen met de tuinarchitect die de lessen geeft natuurlijk) de tuin van jouw dromen. Geweldig toch? Wij willen een soortement van Japanse tuin maar ook weer niet helemaal. Een echte Japanse tuin vinden we te kaal. Maar wel dat idee dus. Niet teveel poespas en vooral lekker makkelijk te onderhouden. En misschien met een zwembadje erin. Daarover zijn we heel erg aan het twijfelen. Willen we dat wel of willen we dat niet? Vóór de zwangerschap wilden we dat wel. Nu vinden we dat een beetje eng voor als onze zoon/dochter straks kan lopen. En nog niet zwemmen.

En dan wou ik hier gisteren ook nog de foto’s van de 12 weken echo neerzetten. Maar het werkte niet. Vanvond nog eens proberen. Ik heb totaal geen idee hoe ik het filmpje zou moeten uploaden, dus dat krijgen jullie niet te zien.

Daag!

ps Even for the record: de enge man op de foto is *niet* (I repeat NIET) mijn Husby!!

12 weken echo

Gisteravond konden we om half 11 naar binnen. Jaja this is Belgium people, hier werken de dokters practically dag en nacht. We hebben een supermooie echo gehad. Heel uitgebreid. En alles zit erop en eraan! Het schedeltje en het buikje zijn mooi dicht, het neusbeentje is aanwezig. Maagje, hartje en niertjes zijn aanwezig en werken. Mooie vlindervormige hersentjes. 2 armpjes, 2 beentjes, 5 vingertjes, 5 teentjes: check! Nekplooimeting = 1mm en uitslag van het bloed is ook helemaal ok. Hartslag 160. As we speak wordt berekend hoeveel kans we maken op een kindje met het syndroom van Down en dat
cijfer horen we vanmiddag.

Hij/zij was weeral 2x zo groot dan vorige keer: 6 cm. Ikzelf ben intussen 1.5 kg aangekomen, maar dat was nog steeds helemaal ok. Ik mocht zelfs tot 3kg zijn aangekomen, dus ik heb net maar een mattentaartje in m’n mik gestouwd want ik zit dus nog niet aan mijn tax.

En en en!!! De gynaecoloog had zelfs al een sterk vermoeden van het geslacht! Maar dat houden we lekker geheim. Onze zwangerschap is vanaf het begin al zo publiek geweest en we kunnen al zo weinig voor onszelf houden omdat iedereen altijd precies op de hoogte was van wanneer we wat deden en wanneer we de uitslag kregen van de behandelingen e.d. dus dit willen we graag geheim houden. Voor zolang ik het voor me kan houden natuurlijk ;-) We hebben supermooie foto’s (ook een paar in 3D) meegekregen en ook een dvd’tje met een filmpje. Geweldig!!! Ik zal ze binnenkort hier komen showen.

Op plas-gebied gaat het ook al beter. Ik moet geen 6x per nacht meer uit bed. Er zijn zelfs nachten dat ik geen enkele keer naar de wc moet. En de honger neemt ook af. Sommige dagen neem ik 2 boterhammetjes terug mee naar huis.

Toch is het soms nog heel onwerkelijk. Dat al die filmpjes en foto’s van ons kindje zijn! Dat wij over een half jaar zo’n schattig klein mensje in huis hebben. Dat wij straks mama en (weer) papa worden. Dat dit fantastische verhaal over ons gaat! Ik blijf het wonderlijk vinden.

En nu mag ik gaan kopen! Voor ons beebje. En voor mij. Het wordt tijd voor wat zwangerschapskleding. Want ik barst uit mijn voegen.

Nog 1 dag, yay!!

Morgen 12 weken!

En hoewel ik natuurlijk héél blij ben dat ik de eerste 3 maanden goed ben doorgekomen (hoop ik toch. Please please please laat alles in orde zijn morgen), ben ik minstens zo blij dat ik morgen voor de aller- aller- allerlaatste keer die mottige Utrogestan moet gebruiken. Ever. Dan gooi ik dat doosje met een héle grote boog in de vuilnisbak. Met een schop erachteraan. Want men oh men wat heb ik die vieze ruftende dingen verafschuwd al die tijd.

Effe voor de leken onder ons en in leken-taal: Utrogestan is een progesteronpreparaat in de vorm van bolletjes die je vaginaal moet opsteken en waarvan de helft terugloopt in je onderbroek. Lekker. En het meurt. Ik heb dat tig keer 2 weken gebruikt tijdens onze pogingen, maar als je zwanger bent moet je dat de eerste 3 maanden gebruiken. Blegh).

Morgen ook voor het laatst Progynova (zit Estradiol in, o.a. voor een mooi baarmoederslijmvlies) en Foliumzuur.

Dus vanaf morgen ben ik helemaal medicijnvrij!
Hoera hoera hoera !!!

En nou morgenavond (om 10 uur pas!!) een hele mooie echo en een dunne nekplooi graag. Dank u.