donderdag 31 december 2009

Het jaar dat slecht begon en geweldig eindigde!

















2009. Een jaar met hele grote ups and downs.

De eerste helft van het jaar was Kut met een Capital K.

Het begon met onze 8e IVF poging in januari. Ik had Husby over kunnen halen om nog 1 poging te doen. We hadden eigenlijk afgesproken dat eind 2008 de IVF-deur dicht ging. Maar alles was zo moeizaam verlopen in 2008 op IVF-gebied en ik kon echt nog niet accepteren dat ik kinderloos ging blijven, dat ik toch nog 1 pogingkje losgepeuterd kreeg.

Ondanks alles was onze hoop heel groot. Het was onze 2e eiceldonatie poging en bij het begin van ons ECD-traject was ons gezegd dat we een hele goede kans maakten, want we haalden al het "slechte" (mijn eigen eitjes) weg en kregen er goede eitjes voor in de plaats. De 1e ECD poging ging al niet van een leien dakje. Nadat deze mislukt was zei de arts dat het misschien ook weleens aan het sperma zou kunnen liggen. We hadden immers goede eitjes nu. Dat was ons in al die jaren IVF nog nooit eerder gezegd! Het sperma was altijd "ok voor ICSI". Dus deden we een 2e poging om het zeker te weten. Deze poging was zo mogelijk nog slechter dan de 1e, dus conclusie: de zaadjes waren ook slecht. Wat vielen we in een diepe put. Al onze hoop in 1x van de baan. De arts stelde nog 1 ding voor. Veel kans van slagen had het niet, maar het was het proberen waard. Ik was toen allàng van "baat het niet dan schaadt het niet", dus ik wilde werkelijk alles proberen. Ook pillen à €300 per maand. Slik. Husby moest die pillen 7 maanden slikken. Ik wilde ook dat hij nog een keer onder het mes ging. Hij had al eens een operatie laten doen en een 2e operatie ging niet veel opbrengen zei de arts, maar ik was toen allang geflipt en wist zéker dat dit ging helpen, dus Husby moest en zou onder het mes. Na veel gezeur van mij ging hij akkoord. De operatie werd in april uitgevoerd. Deze operatie heeft meer slecht dan goed gedaan, bleek achteraf. I was wrong. Maar ik dacht dat we er alleen maar op vooruit konden gaan. Wist ik veel dat het nog slechter kon?!?

In februari werd mijn zus ernstig ziek en lag voor maanden in het ziekenhuis. Ik heb hele Excel schema's opgesteld wie wanneer bij haar op bezoek ging en wie tijdens het bezoekuur op haar 2 kindjes ging babysitten, want zij mochten de eerste tijd niet bij hun mama op bezoek. De hele familie werd gemobiliseerd. Een super hectische tijd met 4x per week op en neer naar Nederland rijden. Gelukkig is alles weer goed gekomen, maar het is kantje boord geweest.

Alsof alles nog niet ellendig genoeg was, vond de (h)ex van Husby dat ze een rechtszaak tegen ons aan moest spannen. Ze had zelf haar baan opgezegd en dat beviel blijkbaar zo goed dat ze helemaal niet meer wilde gaan werken. In plaats daarvan kwam ze bij ons meer alimentatie vragen voor de kinderen. Want ze kon niet meer 'aan de eerste levensbehoeften van de kinderen voldoen'. Ook al heeft ze een multimiljonaire vriend met een yacht en een appartement in Frankrijk, en lopen de kids altijd in merkkleding; eten en drinken kon er niet meer af blijkbaar. Toen wij weigerden kwam ze met een advocaat en een rechtszaak op de proppen.

Intussen waren we al 2 jaar bezig met bakkeleien met de gemeente en onze architect, want we gingen een huis bouwen in Nederland. De grond en het huis wat erop stond waren allang gekocht, maar we kregen maar geen vergunning van de gemeente, om te bouwen wat we wilden. Met onze architect liep het ook allemaal niet lekker. Die heb ik meer achter zijn kont aan moeten zitten dan dat hij werkte, dus die hebben we in mei ontslagen. En daar zaten we dan, zonder architect, maar inmiddels wel met een goedkeuring voor het huis. Ons huis in NL zou in de polder komen te staan: leuk voor de kindjes die gingen komen, konden ze lekker buiten spelen. Maar naarmate de tijd verstreek, bleken er helemaal geen kindjes te komen, dus met het ontslag van de architect kwam weer de vraag, die we ons al veel vaker gesteld hadden, naar boven: moèten wij wel in the middle of nowhere gaan wonen, als we toch met ons tweetjes blijven. We wilden in de polder wonen met kindjes, maar als die dan toch niet kwamen, wilden we in de stad wonen. Uiteindelijk hebben we definitief de knoop doorgehakt: het huis en de grond in NL zou verkocht worden en we gingen op zoek naar een huis in Antwerpen stad. Er kwamen toch geen kindjes en deze nieuwe start zou ons helpen bij de verwerking van het kinderloos blijven.

En toen was ik opgebrand. Ik kon niet meer. Vond mezelf zielig dat ik zoveel voor mijn kiezen kreeg en een ander werd al zwanger van nog maar naar elkaar te knipogen. Ik blies alles op. Ineens was niks meer goed. Husby en ik kregen steeds vaker ruzie. Hij was intussen wel akkoord gegaan met nog een aller- aller- allerlaatste poging in september (de schat: smak!) maar ik vond dat hij net zo ver moest willen gaan als ik. En ik wou doorgaan tot ik er dood bij neerviel. Of in ieder geval tot ik een kindje had. Maar dat wou hij niet. We gingen al een tijdje naar een psycholoog en hieruit kwam naar boven dat we ondanks al onze shit heel erg happy met elkaar waren en elkaar voor geen goud ter wereld wilden en konden missen. Maar dat wisten we natuurlijk al. Ik ging uiteindelijk akkoord (tegen mijn zin) met die allerlaatste poging in september. En daarna zou het over en uit zijn. Want ik zag ook wel in dat ik onredelijk was en dingen wilde die niet zouden gebeuren.

In juni gingen we 12 dagen naar Egypte. Om bij te tanken. Geheel tegen onze gewoonte in (wij gaan altijd heel basic met de rugzak) trokken we naar een 5* all-inclusive hotel en we gingen he-le-maal niets doen. Ook niet van ons doen normaalgesproken. Ik heb welgeteld 1x gedoken en Husby 2x en verder zijn we ons strandbed niet afgeweest. Alleen om veel te eten en te drinken. We hebben geweldig genoten van de rust, het zonnetje en vooral van elkaar.

En vanaf toen leek ineens het tij te keren. The happy period brak aan!!

We wonnen de rechtszaak en zelfs het hoger beroep tegen de (h)ex. Haha. That'll teach her lazy ass!

Samen met een oude schoolvriendin (hi Naat!) organiseerde ik een reünie van de 6e klas van de lagere school. Het was bij bijna iedereen 25 jaar geleden dat ik ze nog gezien had. Was fantastisch en supergezellig.

We zochten en vonden heel snel het huis van onze dromen in hartje Antwerpen. Precies onze smaak, helemaal af, strak, minimalistisch en hypermodern. En met een grote tuin. We konden er zo intrekken. In oktober verhuisden we en het is nog steeds elke dag een feest om thuis te komen.

We hadden ons huis in NL nog niet eens te koop gezet of er stond al iemand op de stoep die het wilde kopen. Hij had via via gehoord dat we het gingen verkopen. En hij gaf er nog een hele goede prijs voor ook, dus we zijn meteen akkoord gegaan.

In september deden we die allerlaatste IVF. Met 0,0 verwachtingen stapten we erin. Onze donor had maar 7 eitjes. Niet veel, maar zeker meer dan ik ooit zelf heb gehad. Er konden er uiteindelijk maar 5 gebruikt worden. Het zaadstaal was, ondanks de 7 maanden van mirakelpillen, bar slecht. Een 2e staal was beter, maar echt niet super. Groot was onze verbazing toen een dag later bleek dat we 100% bevruchting hadden!! We hadden nog nooit meer dan 50% gehad, dus dit was reden voor een feestje! We kregen weer hoop en de 2 wachtweken gingen als een trein voorbij. Ze vielen midden in de verhuizing dus ik had afleiding genoeg. We woonden net 4 dagen in ons nieuwe huis toen we de uitslag kregen: zwanger!! Dit hadden we echt nooit meer verwacht! Onze grootste droom ging in vervullling! Tot op de dag van vandaag leef ik nog steeds op een roze wolk. Of misschien wel een blauwe. Want dat weet u natuurlijk niet. Wij wel sinds gisteren. Want toen hadden we weer een uitgebreide echo. Maar het geslacht houden we lekker voor onszelf tot juni. Hij/zij ligt perfect op schema: beentjes, armpjes, rompje, hoofdje, alles perfect op de middencurve. Alleen zijn buikje was wat dik. Ook teveel gegeten met Kerst waarschijnlijk.

En zo komt er een eind aan een fantastisch jaar. Want zo gaat het de boeken in. 2009, het jaar waarin ik zwanger werd. Een topjaar. Al het andere is onbelangrijk geworden. Het enige wat telt is dat wij een kindje krijgen en dat heeft 2009 gered. Ik kijk al reikhalzend uit naar 2010 !!

13 opmerkingen:

  1. Joh. Wat een verhaal. Heftig. Maar gelukkig met een happy end.
    Fijn dat alles goed was op de echo. Enneh, je gaat het natuurlijk niet zeggen, maar zou de kleur van je blog een teken zijn :-) ?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een sprookje zeg ;)
    Het begint slecht en eindigt geweldig!
    Echt zo super voor jullie. En ik kijk uit naar juni want ik ben stikbenieuwd of jullie een roze of blauwe kamer maken (in belgie doen ze toch roze voor jongetjes? tenminste dat zegt mijn belgische husby..)

    Fijne jaarwisseling!
    Liefs Sandra

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Oh Edje, wat een vreselijke periode hebben jullie achter de rug.

    Maar wat ik heel mooi vind (en waar de ogen stiekem een beetje vochtig van werden hier in huize Louise -een huis ZONDER tuin met evt toekomstig zwembad: grr-) is dat je man zo ver voor je en met je is gegaan. En dat dat dan uiteindelijk beloond is. Dat vind ik dus heel mooi. En superfijn voor jullie.

    Liefs en een nog beter 2010!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hee lieffie,

    Wat een jaar! O.o
    Zeker als je het zo allemaal achter elkaar zet en leest.
    Gelukkig loopt jullie verhaal goed af!!
    Ik heb diep respect voor jullie doorzettingsvermogen! En voor jouw husby, die echt wel ontiegelijk veel van je moet houden. Wat een superman, heerlijk.
    We hebben het echt getroffen! En onze mannen ook natuurlijk :-)
    Lieve schat, ik kan niet wachten tot ik je rondingen eens mag bewonderen.
    Want een wonder, dat is het!

    Kus, Naat

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Johhhh, ik wist helemaal niet dat je naar 2000 verhuisd was. Dus nu woon je ook nog gewoon hier om de hoek.

    Oké. Dus. Je woont hier om de hoek. En in juni lig je in het Sint V. En dan hebben we een nagenoeg evenoude baby. Dat is bizar, haha. Het zou dus gewoon zomaar kunnen dat we elkaar voorbij lopen op straat. Naja. Goed. Je weet van mijn log hoe ik eruit zie. En Olief. Dus als jij dan ff zwaait en eh. Dan iets met een teken. Van herkenning. Dus. Leuk. Ja. Oké.
    Doe maar een logdansje ofzo. Tot dan hè!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat een mooi verslag van 2009, wat is er veel gebeurd! Ik wens jullie alle goeds voor 2010! Met natuurlijk een gezond beebje.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hemel, wat hebben jullie een heftige paar jaar achter de rug. Maar nu is daar dan de langverwachte baby! En gewoon lekker in de stad: ik kan je vertellen dat het kinderen niks uitmaakt, spelen kan overal (en mss nog wel beter in een stad). Maar voor verse ouders is het VEEL beter om ook zonder auto, maxicosi, luiertas, voorraad flessen/spenen en dekens op pad te kunnen. Het heeft mijn luie (haha) jaar van niet werken aanzienlijk leuker gemaakt, met alle winkels en terrasjes op loopafstand. 2010 wordt zoooo jullie jaar!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Oh my. Jullie hebben het heel erg voor je kiezen gehad. Wat een jaar was het, 2009. Maar gelukkig was daar het happy end! Zwanger! Wauw. Ik krijg weer helemaal kippenvel van je blog (terwijl het hier ruim 30C is).

    Geniet, geniet, geniet, in 2010. En misschien moet er gewoon eens een zwangerlogmeeting ofzo komen. Voor alle dikke buiken en wannabee buiken. Antwerpen-NL is toch best wel te doen!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. wow, wat een jaar zeg! 2010 wordt the best year ever voor jullie! Dat is wel zeker.
    Gr. uit een winters zweden, marielle

    BeantwoordenVerwijderen
  10. lieve ettepet!
    Jeetje wat een jaar hebben jullie achter de rug....kreeg er tranen van in mijn ogen. Die gevoelens zijn zoooo herkenbaar! En dan die afsluiting! MEISJE toch....wat ben je een doorzetter.....het heeft geloond. geniet zoals je nog nooit genoten hebt van alle moois dat 2010 je gaat brengen!

    Dikke knuffel, bloem

    BeantwoordenVerwijderen
  11. @ Linda: ja je weet het niet hè? Misschien wel. Misschien niet. Jij zegt zelf dat er veel meisjes geboren gaan worden in 2010, dus. Je hoort het wel in juni.

    @ Sandra: haha ja dat is waar! How ugly is that, roze voor een jongen?! Die Belgische traditie gaan we dus echt niet volgen hè!
    Ennuh Belgische Husby? Wist ik niet!!! Waar komt 'ie vandaan??

    @ Louise: Ja das mooi hè? Het ìs ook gewoon een hele grote schat! En nog een lekker ding ook! I am a lucky bird!!

    @ Naat: ja wanneer gaan we nog eens daten?

    @ Astrid: In 2018 wonen we. Vlakbij het St V! Logdansje wordt aan gewerkt. Voor als ik Olief eens zie lopen met haar papaluutje. Maar moeten we eigenlijk geen weeëndans doen? Dat kun jij toch zo goed??

    @ Cisca: alles right back at ya!!!

    @ Vita: we hebben er ook absoluut geen spijt van, dat het met het huis gelopen is zoals het gelopen is. We are supertrooper happy!

    @ KK: Hè ja, een zwangerenwannabezwangerlogmeeting! Leuk! (en dat van die 30° heb ik niet gelezen hoor!)

    @ Mariëlle: Zweden?? Heb ik iets gemist? Have fun daar dan!!!

    @ Bloem: zo'n doorzetter ben ik niet hoor, maar ik wou gewoon zooooooooo graag een kindje en dan word je daartoe wel gedwongen...ik wens jou hetzelfde, echt.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Haha, maar eens iets gaan organiseren dan! In het nieuwe jaar (oh, oops, dat is nu al!). Wel, dan, maar eens iets heenenweergaanmailen dan?

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Jullie ook een heel super en spannend 2010.Poehe wat een verhaal. Kom ik aan met mijn 4 IVF pogingen en 5 terugplaatsingen. En dat was voor mij al haast de grens. Super dat die grens word beloond.
    Jullie hebben al heel wat meer controles/echo's gehad als wij hier in Nederland. België houd alles beter in de gaten heb ik het idee, ach donderdag mag ik weer naar het hartje luisteren. Is ook weer speciaal, maar beeld erbij is beter, maar daar moet ik tot 28 jan. op wachten. Of misschien eerder nog de pretecho. Hoor ik donderdag. Voel jij al actie in je buik? Ik nog niets. Zal wel niet meer lang duren. Heerlijk lijkt me dat. Nou een heel fijn 2010 en dat het maar gauw juni mag zijn. Groetjes Esje

    BeantwoordenVerwijderen