Het jaar dat slecht begon en geweldig eindigde!

2009. Een jaar met hele grote ups and downs.

De eerste helft van het jaar was Kut met een Capital K.

Het begon met onze 8e IVF poging in januari. Ik had Husby over kunnen halen om nog 1 poging te doen. We hadden eigenlijk afgesproken dat eind 2008 de IVF-deur dicht ging. Maar alles was zo moeizaam verlopen in 2008 op IVF-gebied en ik kon echt nog niet accepteren dat ik kinderloos ging blijven, dat ik toch nog 1 pogingkje losgepeuterd kreeg.

Ondanks alles was onze hoop heel groot. Het was onze 2e eiceldonatie poging en bij het begin van ons ECD-traject was ons gezegd dat we een hele goede kans maakten, want we haalden al het "slechte" (mijn eigen eitjes) weg en kregen er goede eitjes voor in de plaats. De 1e ECD poging ging al niet van een leien dakje. Nadat deze mislukt was zei de arts dat het misschien ook weleens aan het sperma zou kunnen liggen. We hadden immers goede eitjes nu. Dat was ons in al die jaren IVF nog nooit eerder gezegd! Het sperma was altijd "ok voor ICSI". Dus deden we een 2e poging om het zeker te weten. Deze poging was zo mogelijk nog slechter dan de 1e, dus conclusie: de zaadjes waren ook slecht. Wat vielen we in een diepe put. Al onze hoop in 1x van de baan. De arts stelde nog 1 ding voor. Veel kans van slagen had het niet, maar het was het proberen waard. Ik was toen allàng van "baat het niet dan schaadt het niet", dus ik wilde werkelijk alles proberen. Ook pillen à €300 per maand. Slik. Husby moest die pillen 7 maanden slikken. Ik wilde ook dat hij nog een keer onder het mes ging. Hij had al eens een operatie laten doen en een 2e operatie ging niet veel opbrengen zei de arts, maar ik was toen allang geflipt en wist zéker dat dit ging helpen, dus Husby moest en zou onder het mes. Na veel gezeur van mij ging hij akkoord. De operatie werd in april uitgevoerd. Deze operatie heeft meer slecht dan goed gedaan, bleek achteraf. I was wrong. Maar ik dacht dat we er alleen maar op vooruit konden gaan. Wist ik veel dat het nog slechter kon?!?

In februari werd mijn zus ernstig ziek en lag voor maanden in het ziekenhuis. Ik heb hele Excel schema's opgesteld wie wanneer bij haar op bezoek ging en wie tijdens het bezoekuur op haar 2 kindjes ging babysitten, want zij mochten de eerste tijd niet bij hun mama op bezoek. De hele familie werd gemobiliseerd. Een super hectische tijd met 4x per week op en neer naar Nederland rijden. Gelukkig is alles weer goed gekomen, maar het is kantje boord geweest.

Alsof alles nog niet ellendig genoeg was, vond de (h)ex van Husby dat ze een rechtszaak tegen ons aan moest spannen. Ze had zelf haar baan opgezegd en dat beviel blijkbaar zo goed dat ze helemaal niet meer wilde gaan werken. In plaats daarvan kwam ze bij ons meer alimentatie vragen voor de kinderen. Want ze kon niet meer 'aan de eerste levensbehoeften van de kinderen voldoen'. Ook al heeft ze een multimiljonaire vriend met een yacht en een appartement in Frankrijk, en lopen de kids altijd in merkkleding; eten en drinken kon er niet meer af blijkbaar. Toen wij weigerden kwam ze met een advocaat en een rechtszaak op de proppen.

Intussen waren we al 2 jaar bezig met bakkeleien met de gemeente en onze architect, want we gingen een huis bouwen in Nederland. De grond en het huis wat erop stond waren allang gekocht, maar we kregen maar geen vergunning van de gemeente, om te bouwen wat we wilden. Met onze architect liep het ook allemaal niet lekker. Die heb ik meer achter zijn kont aan moeten zitten dan dat hij werkte, dus die hebben we in mei ontslagen. En daar zaten we dan, zonder architect, maar inmiddels wel met een goedkeuring voor het huis. Ons huis in NL zou in de polder komen te staan: leuk voor de kindjes die gingen komen, konden ze lekker buiten spelen. Maar naarmate de tijd verstreek, bleken er helemaal geen kindjes te komen, dus met het ontslag van de architect kwam weer de vraag, die we ons al veel vaker gesteld hadden, naar boven: moèten wij wel in the middle of nowhere gaan wonen, als we toch met ons tweetjes blijven. We wilden in de polder wonen met kindjes, maar als die dan toch niet kwamen, wilden we in de stad wonen. Uiteindelijk hebben we definitief de knoop doorgehakt: het huis en de grond in NL zou verkocht worden en we gingen op zoek naar een huis in Antwerpen stad. Er kwamen toch geen kindjes en deze nieuwe start zou ons helpen bij de verwerking van het kinderloos blijven.

En toen was ik opgebrand. Ik kon niet meer. Vond mezelf zielig dat ik zoveel voor mijn kiezen kreeg en een ander werd al zwanger van nog maar naar elkaar te knipogen. Ik blies alles op. Ineens was niks meer goed. Husby en ik kregen steeds vaker ruzie. Hij was intussen wel akkoord gegaan met nog een aller- aller- allerlaatste poging in september (de schat: smak!) maar ik vond dat hij net zo ver moest willen gaan als ik. En ik wou doorgaan tot ik er dood bij neerviel. Of in ieder geval tot ik een kindje had. Maar dat wou hij niet. We gingen al een tijdje naar een psycholoog en hieruit kwam naar boven dat we ondanks al onze shit heel erg happy met elkaar waren en elkaar voor geen goud ter wereld wilden en konden missen. Maar dat wisten we natuurlijk al. Ik ging uiteindelijk akkoord (tegen mijn zin) met die allerlaatste poging in september. En daarna zou het over en uit zijn. Want ik zag ook wel in dat ik onredelijk was en dingen wilde die niet zouden gebeuren.

In juni gingen we 12 dagen naar Egypte. Om bij te tanken. Geheel tegen onze gewoonte in (wij gaan altijd heel basic met de rugzak) trokken we naar een 5* all-inclusive hotel en we gingen he-le-maal niets doen. Ook niet van ons doen normaalgesproken. Ik heb welgeteld 1x gedoken en Husby 2x en verder zijn we ons strandbed niet afgeweest. Alleen om veel te eten en te drinken. We hebben geweldig genoten van de rust, het zonnetje en vooral van elkaar.

En vanaf toen leek ineens het tij te keren. The happy period brak aan!!

We wonnen de rechtszaak en zelfs het hoger beroep tegen de (h)ex. Haha. That'll teach her lazy ass!

Samen met een oude schoolvriendin (hi Naat!) organiseerde ik een reünie van de 6e klas van de lagere school. Het was bij bijna iedereen 25 jaar geleden dat ik ze nog gezien had. Was fantastisch en supergezellig.

We zochten en vonden heel snel het huis van onze dromen in hartje Antwerpen. Precies onze smaak, helemaal af, strak, minimalistisch en hypermodern. En met een grote tuin. We konden er zo intrekken. In oktober verhuisden we en het is nog steeds elke dag een feest om thuis te komen.

We hadden ons huis in NL nog niet eens te koop gezet of er stond al iemand op de stoep die het wilde kopen. Hij had via via gehoord dat we het gingen verkopen. En hij gaf er nog een hele goede prijs voor ook, dus we zijn meteen akkoord gegaan.

In september deden we die allerlaatste IVF. Met 0,0 verwachtingen stapten we erin. Onze donor had maar 7 eitjes. Niet veel, maar zeker meer dan ik ooit zelf heb gehad. Er konden er uiteindelijk maar 5 gebruikt worden. Het zaadstaal was, ondanks de 7 maanden van mirakelpillen, bar slecht. Een 2e staal was beter, maar echt niet super. Groot was onze verbazing toen een dag later bleek dat we 100% bevruchting hadden!! We hadden nog nooit meer dan 50% gehad, dus dit was reden voor een feestje! We kregen weer hoop en de 2 wachtweken gingen als een trein voorbij. Ze vielen midden in de verhuizing dus ik had afleiding genoeg. We woonden net 4 dagen in ons nieuwe huis toen we de uitslag kregen: zwanger!! Dit hadden we echt nooit meer verwacht! Onze grootste droom ging in vervullling! Tot op de dag van vandaag leef ik nog steeds op een roze wolk. Of misschien wel een blauwe. Want dat weet u natuurlijk niet. Wij wel sinds gisteren. Want toen hadden we weer een uitgebreide echo. Maar het geslacht houden we lekker voor onszelf tot juni. Hij/zij ligt perfect op schema: beentjes, armpjes, rompje, hoofdje, alles perfect op de middencurve. Alleen zijn buikje was wat dik. Ook teveel gegeten met Kerst waarschijnlijk.

En zo komt er een eind aan een fantastisch jaar. Want zo gaat het de boeken in. 2009, het jaar waarin ik zwanger werd. Een topjaar. Al het andere is onbelangrijk geworden. Het enige wat telt is dat wij een kindje krijgen en dat heeft 2009 gered. Ik kijk al reikhalzend uit naar 2010 !!

Malaga enzo

Fun 'n Sun Rain. Zo kunnen we de afgelopen dagen samenvatten.
Dachten wij daar eventjes een mooi kleurtje te gaan halen. Nou, mooi niet dus. We hadden op de heenreis 4,5 uur vertraging omdat het vliegtuig in Malaga niet kon vertrekken door het noodweer (noodweer??? We gingen toch naar de zon?!?) en dus ook veel later pas in België aankwam. En noodweer = turbulentie hè. Nou heb ik normaal niet zo'n last van een beetje geschommel, maar nu werd ik me toch een partij misselijk! Natuurlijk geen enkel kotszakje te bekennen bij Ry.anair, dus heb de kots maar weggepuft. Kan later nog goed van pas komen, dat wegpuffen. In Malaga werden we opgewacht door schoonzus en -broer en reden we zo:


de bergen in. Mijn maag draaide weer om bij elke haarspeldbocht. En deze keer was er geen puffen meer aan. Het moest eruit. NU! Netjes in een vuilnisbak gevomeerd hoor, want misselijk of niet, ik blijf een keurig meisje, dat begrijpt u. De regen kwam intussen met bakken uit de lucht. En bleef dat de volgende 3 dagen ook fijn doen. Costa del Sol my ass. Costa del Lluvia ja. Niet dat ik weet wat 'regen' is in het Spaans hoor, maar het staat wel stoer hè. Handig, zo'n vertaalprogramma.

Anyway. Zo ziet de nieuwe villa van de in-laws eruit:


De foto is genomen op onze laatste dag aan de Regenkust. De enige zonnige dag. Maar dan ook wel meteen héél zonnig hè. Ziet u die 4 strandstoeltjes daar rechts? Gebruikt. Door ons. De hele middag in een zonnetje-van-meer-dan-20° gezeten. Gegeten in de zon. Zelfs zonnebril nodig gehad. Maar die was ik vergeten.

De dagen vóór het zonnetje ons kwam verblijden hebben we heul veul van dittum gedaan:

Gefret en gezopen. De tapa's komen nu echt m'n strot uit. Kan geen gefrituurde scampi meer zien. Het bier is trouwens niet van mij, mocht u dat denken. Lustikniet. En mag ik ook niet van ons kind-in-de-buik. Wijn ook niet trouwens. Eigenlijk. Maar dat doe ik soms wel. Heel af en toe neem ik een half glaasje. Mag van de gyn!

De sinaasappelen waren trouwens rijp. Je kon ze zo van de boom plukken! Husby heeft er eentje gestolen uit de boom bij een restaurant en man-o-man dat was de lekkerste sien die ik ooit gegeten had! Zo heerlijk zoet en sappig, jummie! Heel het dal staat dan weer vol met olijfbomen. Supermooie streek en ondanks de regen, een superleuke trip!

Nu even back to reality. Back to that gyn. Daar mogen we morgen weer naartoe. Morgen zijn we al 16 weken zwanger. Time flies piepels. Echt wel. We zijn verdorie al bijna op de helft! En opeens heeft mijn buik een groeispurt gemaakt afgelopen week! Zou het de zon regen zijn geweest? Ineens ziet iedereen dat ik zwanger ben! Waarschijnlijk durfden ze het daarvoor niet te vragen omdat ze dachten dat ik wellicht een tikkeltje teveel gesnoept had, maar nu durven ze. Nu is het duidelijk. Jeuj! Hier heb ik zolang op gewacht, op dat buikje. Ik loop er heerlijk mee te pronken. En ik betrap mezelf erop dat ik heel vaak even over mijn buik aai. Iets waar ik een gruwelijke hekel aan had als anderen dat deden. Vroeger. En nu doe ik het zelf.

Wat denken we trouwens? Is het een jongen of een meisje? Want morgen horen we dat met zekerheid. Is het nog steeds het geslacht wat de gyn op 12 en 14 weken dacht maar nog niet zeker wist? Supertrooper spannend!

En verder heb ik wat foto'kes gemaakt. Voor mijn fotografie-cursus. De eerste is in Spanje in een natuurpark en de 2e is nog in België, in de sneeuw. We moesten vaag/scherp fotograferen. Er moet nog wat gewerkt worden aan mijn skills als fotograaf, maar dit is wat ik tot nu toe kan:

Off we go!

Wij gaan vertrekken naar betere temperaturen. Tot over 6 dagen!

Iedereen een hele prettige Kerst en alle geluk voor 2010! Voor diegenen die er al zo lang op wachten: ik hoop dat volgend jaar jullie grootste (kleine) wens in vervulling gaat! Veel geluk!

Groetjes, Edje

Hé!

Tòch een kerstpakket! Van de wereldwinkel.
En ik maar zeuren dat we nooit een kerstpakket krijgen. Sorry boss.

De nootjes waren jummie. De rest wordt vanavond nog soldaat gemaakt.

Een paar foto'kes

Was ik toch zomaar vergeten om de 8 (!) foto's die we bij de 12-weken echo meekregen, te plaatsen. Dus bij deze. Ik zal u niet vervelen met alle foto's, maar hierbij een korte impressie van ons prinsje/prinsesje:

Verrek zeg. Ik zie nu ineens dat er als verwachte bevaldatum 12/06/2010 staat. Dat was altijd 4 dagen later! Hmm.

En dit ben ik. Gedeeltelijk. Zo liep ik er tot vorige week bij:

Tot vriendin L. langskwam met haar zwangerschapsmeuk en alles zo op mijn tafel pleurde:

Dus ik maakte een hele kast vrij van dingendieiktochnietmeerpas en sorteerde alles. Zo ziet mijn kledingkast er dus tegenwoordig uit. Geloof niet dat 'ie ooit zo fleurig en veelkleurig geweest is! Ik zie nu pas dat die foto wel errug wazig is. Waarvoor mijn excuses. En ik kan het niet eens op de drank steken.

Verder ben ik nog steeds bezig / weer begonnen met het maken van een trappelzakje. Het is bijna af! Morgen of overmorgen volgt het resultaat.

Doei !

Een vredevolle Kerst

Cadeaus kopen is niet simpel. Daar moet je echt een paar nachtjes over slapen. Zeker als je het een béétje origineel wilt maken en iets wilt geven wat bij de ontvanger past. Een lekker geurtje of een stropdas kan iedereen kopen, maar iets echt leuks...niet gemakkelijk.

In Australië doen ze niet zo moeilijk. Ik las gisteren dit in de krant: "Ouderen in Australië kopen elkaar zelfmoordkits als kerstgeschenk. In het pakket zit een pil waarmee op een 'vredevolle manier' zelfmoord gepleegd kan worden."

Het is weer eens wat anders dan een paar sokken, niewaar? Maareh 'vredevol'?? Ik vraag mij af wat er vredevol is aan zelfmoord? En vredevol voor wie? Voor degene die eindelijk dood mag? Of voor de erfgenamen die gaan erven?

Maar goed. Over tot de orde van de dag. Wat geeft u aan uw geliefde met kerstmis? Ik weet het nog steeds niet. En mijn geliefde is dan ook nog eens jàrig met kerstmis. Dubbel feest zou je zeggen. Nou, ik kan u vertellen: jarig zijn op 25 december is de rotste dag van het jaar om jarig op te zijn. Er is niks open. Je kunt nergens gaan eten. Je kunt niks gaan doen want alles is dicht. Oh. Dat had ik al gezegd. Moet je nagaan hoe hoog me dat zit. Je kunt niet op vakantie want 'men' verwacht je thuis met de feestdagen (al trekken wij ons daarvan lekker niks aan en gaan fijn naar Malaga volgende week). En je krijgt dan ook nog eens maar 1 cadeau want "we hebben je kerstcadeau en je verjaarscadeau in 1 pakje gedaan". Yeah right. Cheapo's!

Vorig jaar gingen we snowboarden met Kerst. En was mijn Husby hondsberoerd. Ziek tot op het bot. Maar hij wou wel elke dag gaan boarden. Om vervolgens om 8 uur 's avonds al in bed te kruipen. Mijn liefje. Die nooit ziek is. Die normaalgesproken niet voor 1 uur 's nachts in bed kruipt. Ik had speciaal allerlei ingrediënten en mijn mixertje meegenomen om zijn chocoladetaart (die hij al 43 jaar krijgt, en elk jaar op het programma moet staan) te maken. Hij heeft er niet van gegeten. En de meegebrachte champagne heeft hij niet aangeraakt (was er wel lekker veel voor ons over!). Arme Husby.

Dus een gezonde kerst/verjaardag zou eigenlijk al cadeau genoeg zijn hè? Ja. Vind ik ook. Maar ik moet natuurlijk wel iets kopen. En intussen weet ik nog steeds niet wàt. Wat moet ik kopen menschen? Any tips?

Ons hoerenjong

Ik ben niet in de wieg gelegd om kerstbomen op te tuigen (Optuigen. Alleen het woord al. Om nog maar te zwijgen van aftuigen). Het begon al met de boom die 2x omviel. We hebben een boom van 3,5m en daar slaan ze dan zo'n wankel kruisje onder van 20x20 cm. Nou moet u weten dat onze boom van een speciaal niet-uitvallend soort is en dat wij voor dat niet-uitvallen grof hebben betaald. Nou. Als er ooit iemand tegen u zegt dat uw kerstboom zijn naalden niet zal verliezen, geloof dit dan vooral niet. Zulke bomen bestaan niet. Weet ik na 2x de hele woonkamer naald-vrij te stofzuigen (ik hoor u denken: waarom stofzuigd ze niet nàdat de boom helemaal is opgetuigd, gewoon 1x. Yeah I know. Maar ik was toen nog in de naieve veronderstelling dat ik verder niks meer vies zou maken. What was I thinking?)

Nadat de boom ein-de-lijk bleef staan, ging ik sneeuw spuiten. Want dat staat zo gezellig. En op de muur misstaat het ook niet eigenlijk, want daar heb ik meteen ook even een dikke klodder opgespoten (als je meeleest: sorry schatje, ging per ongeluk. Is best leuk hoor. Echt. Smooi! )

De laatste 4 jaar had ik zilveren ballen. Vond ik best sjiek en mooi, zo'n zilveren boom. Maar nu we helemaal in black & white wonen, vond ik dat te saai. Dus moesten er rode ballen komen. Dat zou heel fris en fruitig staan in ons strakke huis en de boel een kleurrijke touch geven, had ik bedacht. Nou ben ik niet alleen niet goed in het kerstballen hangen, ik heb ook totaal geen inzicht in hoevéél ballen ik moet kopen. Vanochtend belde ik Husby even om te melden dat ik niet genoeg ballen had (ja dit soort dingen willen mannen graag weten ja, als ze op hun werk zitten). Ik moest er meer kopen en wel NU METEEN! Na nog een verwoede shoppartij kwam ik wederom met zakken vol ballen thuis en guess what: nu hangt mijn boom verdomme veel te vol!

En dan die verrekte lichtjes hè? Bloody hell. Wie dat ooit uitgevonden heeft! Als ze dan net helemaal mooi in de boom hangen, hangt je stekker helemaal aan de andere kant van waar het stopcontact is. Kun je weer opnieuw beginnen. En wie heeft ze verdomme vorig jaar zomaar opgefrommeld in een plastic zak gepleurd?! IK doe zulk soort dingen niet. Het had echt niet veel langer moeten duren of ik had alle lichtjes 1 voor 1 kapot getrapt.

Maar dat is allemaal nog niet zo erg hè? Nee das niet zo erg. Maar er is iets wat véél erger is. Ik durf het eigenlijk bijna niet te zeggen. Het is namelijk zo dat mijn boom er, na al mijn noeste arbeid van vandaag, er een beetje ehm....ordinair uitziet. Met al die rooie ballen en slingers. Ik vind hem (haar?) helemaal niet mooi en al zeker niet stijlvol. Het is een ordinaire slettenboom geworden! Een hoerenboom. We hebben gewoon een hoerenkerstboom in de woonkamer staan!

Check it out for yourself. Lachen mag.



And so you know: ik ruim hem NIET op !!!

Speciaal voor Astrid en 't Kleine Kikkertje

Dit is 'm dan: Husby, toen hij hout stond te hakken vorige week.

Ja het sneeuwt hier al ja. En we hadden de kerstbomen al in de tuin gezet.

Zo. En nou niet meer zeuren dames!

Beebje liet ons schrikken!

Wij zijn ons dinsdagmiddag lichtelijk te pletter geschrokken. Het scheelde niet veel of ik had een hartverzakking gehad. Ik kreeg namelijk, helemaal uit het niets, zittend op mijn stoel op het werk, dus ik deed niks geks, een bloeding! Niet veel, maar genoeg om zoveel te shaken dat ik het nummer van de gyn bijna niet kon bellen. Gyn werkte niet dinsdag. Fuck. In blinde paniek heb ik dan maar naar mijn oude fertiliteitsarts gebeld, waar ik mijn eerste 4 pogingen gedaan heb. "Kent u mij nog? Ja? Ok, dit is er aan de hand en ik wil NU komen. Huil huil (ja dat hielp, dus sue me)". Bovendien ben ik in zijn straat gaan wonen, dus zijn we buren en vond ik dat hij maar een buren- cq vriendendienst moest doen. Wel eentje van 55 Euri, maar ok, dat had ik graag over voor wat geruststelling. Want alles was dus gewoon ok. Waar die bloeding dan vandaan kwam? Dat weet niemand. Misschien was het een gesprongen bloedvaatje, of een klein stukje van de rand van de placenta, maar meer niet. Niets ernstigs dus en ik heb beebje nog eens zien zwaaien. Maar mèn, dit was echt niet goed voor mijn hart en mijn algehele gemoedsrust zeg. Was er gisteren nog steeds niet goed van en durfde me bijna niet te bewegen heel de dag (vandaar geen logje). Maar buiten een week seks-verbod en "doe het rustig aan" mag ik alles doen.

Oh, en ik zou zweren dat ik vanmorgen onze P.ebbles in de tuin zag staan! Ok, er zat nog wat prut in mijn ogen, maar het leek echt ons beestje! Toen ik hem riep bleef hij eerst even staan, maar toen ik de deur opendeed liep hij weg. En het was een P.ebbles-loopje.

Het weekend van de familie Ettepet

En toen bedacht ik vrijdagnacht ineens dat het over 3 weken solden -oftewel uitverkoop- zijn. En als echte Hollander vond ik het ineens zonde om nu al te gaan kopen kopen kopen want over een kleine maand heb ik alles voor de helft van de prijs. En dus werd er niet gesjopt. Dammit. Had er zo’n zin in. Maar ik moet het nog maar een paar weekjes uitzingen met knoop-open-en-elastiek-erdoor.

Wel heb ik van Sinterklaas (oftewel moeders) allerlei leuke baby- en mamastuff gekregen: Jip & Janneke rompertjes (maatje 50! Zooo schattig!), übercute sokjes (gewone witte sokjes hoor, maar alles wordt zóveel leuker als het zo klein is), een badcapeje, borstencrème en een buikcrèmetje. Vrijdagavond hebben we Sinterklaas gevierd bij mijn zus. Mijn neefjes van 2 en 4 werden he-le-maal wild toen er, nadat we Sinterklaasliedjes hadden gezongen, op de deur werd gebonkt, pepernoten naar binnen werden gegooid en er hocuspocus ineens 2 grote zakken cadeautjes op de deurmat stonden. Ik moest ze vasthouden anders hadden ze zo de deur opengerukt en Husby Sinterklaas zien staan voordat hij langs de achterdeur weer weg kon vluchten. Waar is de schrik gebleven die wij altijd hadden als mijn vader Sinterklaas op de deur bonsde? No way dat ik die deur wou opentrekken! Ik kroop liefst zo ver mogelijk weg achter mijn moeder. Maar gelukkig hadden ze –net als wij 100 jaar geleden toen mijn vader inééns weer binnenkwam nadat de Goede Sint geweest was- niks door toen Husby terugkwam en de over elkaar heenrollende bende op zoek naar pepernoten, zag en zei “oh is Sinterklaas nu net geweest? En ik heb alles gemist?!”. Het was een superleuke avond met veel cadeautjes, hilarische rijmpjes en veel teveel snoep en taart.

Zaterdag dus geen shopdag. Maar eigenlijk was dat niet erg. Het regende pijpenstelen en we hadden zin om lekker binnen te blijven. De kids hingen heel de dag in hun flanellen, van de Sint gekregen, pyama’s rond en vroegen -zoals elke week- 23x of we al wisten “wat het ging worden”. Een broertje of een zusje dus. Ze zijn net zo enthousiast als wij over onze zwangerschap. Heerlijk! En ze studeerden. Want deze week hebben ze examens. En verder werd er niet veel meer gedaan dan Playstation en spelletjes spelen op de pc waar ik nog nooit van had gehoord. Ik dacht zaterdag even de kerstkaartjes te 'doen'. Nou moet u weten dat ik nooit kerstkaartjes verstuur. Niet omdat ik niet wil, maar het is altijd minstens 24 december wanneer ik eraan denk. “Oh ja, kerstkaartjes…Nou ja, volgend jaar dan maar.” Of ik stuur snel nog een e-card rond. Zo gaat het elk jaar. Ben beetje onattent op kaartjesgebied. Maar dit jaar lijkt alles anders. Ik heb de behoefte om ons huisje gezellig te maken en leuk feestig aan te kleden. Ik wil meer thuis zijn. Ik wil kerstkaartjes sturen en denk er zelfs aan om op tijd te beginnen. Dus heb ik 45 kaartjes geschreven zaterdag. Als je het doet, moet je het ook meteen goed doen niewaar?

Mijn moesje belde ook nog. Of we hout wilden komen zagen voor de open haard. Zondag zijn we 4 uur aan het zagen geweest, in de regen. Ik gaf het hout aan en Husby zaagde alles. En ik reed met de kruiwagen naar mijn moeder, die het opstapelde in het houthok. Niet zo’n zwaar werk dus, maar aan het eind van de middag voelde ik eigenlijk voor het eerst dat ik zwanger ben. En misschien toch wel wat teveel had gedaan. Mèn wat was ik moe! Ik heb 1.5 uur geslapen thuis en viel ’s avonds op de bank terug in slaap. Ondertussen heeft Husby ons tafeltje geschilderd. Dat was het enige wat we nog moesten hebben van meubels: een salontafeltje. Maar we vinden echt nèrgens onze zin. Dus heeft Husby ons oude houten tafeltje -zolang we niks kunnen vinden- zwart geverfd. Want dat bruine tafeltje bij onze zwart/witte inrichting was al 2 maanden een doorn in mijn oog!

Verder is onze kerstboom besteld. We hebben een plafond van bijna 4 meter hoog dus een gewoon boompje zoals we altijd nemen, valt in het niet in zo’n hoge ruimte. Dus moest er een grote boom komen. En een aanhangwagentje geregeld worden om hem op te halen. En extra ballen gekocht worden (en een andere kleur ook trouwens, dus eigenlijk moest alles vervangen worden). Volgende week zaterdag komt ‘ie. Joepie!

Vanavond begin ik met een cursus fotografie. Zij vroeg zich af waarom ik daar in Godsnaam zin in had, tijdens mijn zwangerschap. Nou, ten eerste omdat ik me al had opgegeven en voor had betaald voordat ik zwanger bleek te zijn. Maar het lijkt me ook gewoon een superleuke cursus. Kan ik straks extra mooie foto’s maken van ons beebje. In januari begin ik trouwens met nòg een cursus. Tegelijkertijd ja. Dat vond ik ook minder, 2 cursussen per week, maar dat kwam nou eenmaal zo uit. En ik wou ze allebei persé doen. In januari start ik met een cursus tuinarchitectuur en –aanleg. Lijkt me helemaal geweldig! Je neemt het plan en foto’s mee van je eigen tuin en ontwerpt (samen met de tuinarchitect die de lessen geeft natuurlijk) de tuin van jouw dromen. Geweldig toch? Wij willen een soortement van Japanse tuin maar ook weer niet helemaal. Een echte Japanse tuin vinden we te kaal. Maar wel dat idee dus. Niet teveel poespas en vooral lekker makkelijk te onderhouden. En misschien met een zwembadje erin. Daarover zijn we heel erg aan het twijfelen. Willen we dat wel of willen we dat niet? Vóór de zwangerschap wilden we dat wel. Nu vinden we dat een beetje eng voor als onze zoon/dochter straks kan lopen. En nog niet zwemmen.

En dan wou ik hier gisteren ook nog de foto’s van de 12 weken echo neerzetten. Maar het werkte niet. Vanvond nog eens proberen. Ik heb totaal geen idee hoe ik het filmpje zou moeten uploaden, dus dat krijgen jullie niet te zien.

Daag!

ps Even for the record: de enge man op de foto is *niet* (I repeat NIET) mijn Husby!!

12 weken echo

Gisteravond konden we om half 11 naar binnen. Jaja this is Belgium people, hier werken de dokters practically dag en nacht. We hebben een supermooie echo gehad. Heel uitgebreid. En alles zit erop en eraan! Het schedeltje en het buikje zijn mooi dicht, het neusbeentje is aanwezig. Maagje, hartje en niertjes zijn aanwezig en werken. Mooie vlindervormige hersentjes. 2 armpjes, 2 beentjes, 5 vingertjes, 5 teentjes: check! Nekplooimeting = 1mm en uitslag van het bloed is ook helemaal ok. Hartslag 160. As we speak wordt berekend hoeveel kans we maken op een kindje met het syndroom van Down en dat
cijfer horen we vanmiddag.

Hij/zij was weeral 2x zo groot dan vorige keer: 6 cm. Ikzelf ben intussen 1.5 kg aangekomen, maar dat was nog steeds helemaal ok. Ik mocht zelfs tot 3kg zijn aangekomen, dus ik heb net maar een mattentaartje in m’n mik gestouwd want ik zit dus nog niet aan mijn tax.

En en en!!! De gynaecoloog had zelfs al een sterk vermoeden van het geslacht! Maar dat houden we lekker geheim. Onze zwangerschap is vanaf het begin al zo publiek geweest en we kunnen al zo weinig voor onszelf houden omdat iedereen altijd precies op de hoogte was van wanneer we wat deden en wanneer we de uitslag kregen van de behandelingen e.d. dus dit willen we graag geheim houden. Voor zolang ik het voor me kan houden natuurlijk ;-) We hebben supermooie foto’s (ook een paar in 3D) meegekregen en ook een dvd’tje met een filmpje. Geweldig!!! Ik zal ze binnenkort hier komen showen.

Op plas-gebied gaat het ook al beter. Ik moet geen 6x per nacht meer uit bed. Er zijn zelfs nachten dat ik geen enkele keer naar de wc moet. En de honger neemt ook af. Sommige dagen neem ik 2 boterhammetjes terug mee naar huis.

Toch is het soms nog heel onwerkelijk. Dat al die filmpjes en foto’s van ons kindje zijn! Dat wij over een half jaar zo’n schattig klein mensje in huis hebben. Dat wij straks mama en (weer) papa worden. Dat dit fantastische verhaal over ons gaat! Ik blijf het wonderlijk vinden.

En nu mag ik gaan kopen! Voor ons beebje. En voor mij. Het wordt tijd voor wat zwangerschapskleding. Want ik barst uit mijn voegen.

Nog 1 dag, yay!!

Morgen 12 weken!

En hoewel ik natuurlijk héél blij ben dat ik de eerste 3 maanden goed ben doorgekomen (hoop ik toch. Please please please laat alles in orde zijn morgen), ben ik minstens zo blij dat ik morgen voor de aller- aller- allerlaatste keer die mottige Utrogestan moet gebruiken. Ever. Dan gooi ik dat doosje met een héle grote boog in de vuilnisbak. Met een schop erachteraan. Want men oh men wat heb ik die vieze ruftende dingen verafschuwd al die tijd.

Effe voor de leken onder ons en in leken-taal: Utrogestan is een progesteronpreparaat in de vorm van bolletjes die je vaginaal moet opsteken en waarvan de helft terugloopt in je onderbroek. Lekker. En het meurt. Ik heb dat tig keer 2 weken gebruikt tijdens onze pogingen, maar als je zwanger bent moet je dat de eerste 3 maanden gebruiken. Blegh).

Morgen ook voor het laatst Progynova (zit Estradiol in, o.a. voor een mooi baarmoederslijmvlies) en Foliumzuur.

Dus vanaf morgen ben ik helemaal medicijnvrij!
Hoera hoera hoera !!!

En nou morgenavond (om 10 uur pas!!) een hele mooie echo en een dunne nekplooi graag. Dank u.

vakantietjes in het verschiet

Een half jaar geleden heb ik voor het eerst van mijn leven iets gewonnen. En niet één of ander klein rotprijsje bij een tombola, neehee menschen, dit was serieuze shit! Ik heb zomaar even 2 tickets naar India gewonnen. Helemaal graties en veur niet! We hadden die tickets op kantoor gewonnen en ze werden verloot. Maar laat ik nou de enige zijn die naar India wou! Geen enkele van mijn 10 collega's wilde naar dit land. Zelfs niet gratis. Niet dat ze er ooit geweest zijn hoor, maar 'vies en vuil en teveel Indiërs' is wat zij van India denken. Als onwetenden. Wij zijn wel al in India geweest en wij zijn er he-le-maal gek op (alleen al voor het eten willen we terug!), dus ik kreeg die tickets gewoon. Niks loting, gewoon krijgen! Is dat niet fijn? Ja dat is fijn ja. Ware het niet dat India op nr 1 van het lijstje Countries Not To Visit During Your Pregnancy staat. Win ik ook eens wat, konden we niet gaan! Want ik ga natuurlijk niks op het spel zetten voor een mooie reis.

MAAR!!!

Ik heb al mijn vrouwelijke charmes in de strijd gegooid bij meneer de directeur van de airline en gesmeekt om een andere bestemming (yeah yeah, een gegeven paard mag je niet etc, maar dit was een noodgeval) en nu krijgen we 2 retourtjes New York in plaats van India. Fijn. Heel fijn. We zijn al in NYC geweest, maar daar raak je nooit uitgekeken. En we lassen ook een paar shopdagen in natuurlijk. Leuke-babystuff-voor-weinig-geld te krijgen daaro! In februari of maart gaan we naar the big Apple. Kan nog net voordat ik te dik ben om heel Manhattan en omstreken rond te waggelen wandelen.

Kerst vieren we dit jaar in Spanje. Husby's broer heeft net een vakantiehuis gekocht vlakbij Marbella. Met zwembad. Niet dat we daar nu veel aan hebben, maar wel leuk voor latere bezoekjes. Wie weet gaan we er volgend jaar zomer wel heen met onze newborn baby.

En in januari doen we een citytripje naar Lissabon. Met ons 2tjes. Ben benieuwd. Staat al heel lang op mijn citytrip-verlanglijstje, maar we zijn er nog nooit geweest. Iemand tips?

Husby gaat tussendoor ook nog snowboarden met 25 mannen. Vind het jammer dat ik niet kan gaan boarden dit jaar, maar een mens kan niet alles hebben niewaar? 2010 kan sowieso al niet meer stuk voor mij!

Nog 200 dagen

* 11 weken en 3 dagen

* buikomvang 89 cm

* + 1 kg

Mijn verlanglijstje

Lieve Sinterklaas,

Volgende week komt u langs in Antwerpen (toch?) en ik wil u graag nu vast mijn verlanglijstje doorgeven. Zodat ik weer geen parfum of dagcrème in de zak vind. Niet dat ik daar niet blij mee was hoor Sinterklaas, integendeel, maar dan weet u vast wat ik ècht wil hè.

Ik heb dit jaar maar 1 wens:

Ik wil graag een sonde voor 's nachts. Of een catheter. Of een luier. Zodat ik niet meer 83x per nacht uit mijn warme bed moet om naar de wc te gaan. Ik word daar namelijk een beetje moe van Sinterklaas. Ik wil de hele dag slapen. Want daar komt 's nachts dus niet zoveel van. En dat vind mijn baas niet zo fijn. Hij wil dat ik wakker blijf overdag. En nog werk ook. De lul.

Wij hebben geen schoorsteen, dus ik leg de sleutel vrijdagavond onder de mat, ok lieve Sinterklaas? Is voor u ook makkelijker. U bent tenslotte ook al een beetje ouder. Al ziet u er nog heel goed uit voor uw leeftijd hoor! Wat is uw leeftijd eigenlijk?

De catheter legt u maar gewoon op tafel. U hoeft hem niet bij me om (aan?) te doen. Dat doe ik zelf wel.

Dank u wel Sinterklaas!

Ik leg een wortel in mijn schoen voor uw schimmel. En een Belgse pint voor Zwarte Piet.

Groetjes, Edje

Over van alles en nog wat

Wat hebben wij eigenlijk, buiten het zwanger-zijn, nog meer meegemaakt en gedaan wat interessant is voor....tsja, de gehéle mensheid eigenlijk?
*
We zijn naar een concert van the Editors geweest in Brussel. Supergoed! Het voorprogramma stelde niks voor (stelletje stonede apen) maar de 4 heren van the Editors hebben ons fijn een avondje geëntertaind.

*
We hebben een bezoekje aan het fotomuseum gebracht hier in Antwerpen. In al die jaren dat ik hier woon, was ik er nog nooit geweest. Wij houden heel erg van cultuur maar wij zijn normaalgesproken niet zo van de musea. Maar er was een hele mooie tentoonstelling aan de gang en het is echt wel een aanrader!
*
Ik heb me in laten schrijven in België. Ja. Ik was 10 jaar lang zeg maar Ali ill.egali hier. Om allerlei redenen. Of eigenlijk maar om 1 reden: de financiële. Grensar.beider zijn is heel erg leuk als je je belas.tingen moet betalen. Maar nu ben ik dus helemaal le.gaal hier! En heb ik zelfs een parkeerkaart gekregen! Ik rij alleen nog steeds met een NL kenteken. Dus binnenkort moet ik of afscheid nemen van mijn geliefde autootje-met-geel-kenteken (neeheeee! Ben er nogal aan gehecht), of ik laat hem invoeren.
*
Ook zijn we naar de film van Michael Jackson geweest: This is it. Was best leuk, want stiekem vind vond ik Michael best wel leuk eigenlijk. Met zijn grijp-je-piemel-dansjes. En zijn aanstekelijke muziek. Daar word je instant vrolijk van. Maar toch viel ik in slaap in de bioscoop. Gek hè? Of eigenlijk niet zo gek, want ik zou tegenwoordig werkelijk overal mijn kopje willen neerleggen. Maakt niet uit hoe laat. 's Ochtends om 9 uur: slaap. 's Middags om 4 uur: slaap. 's Avonds om 7 uur: slaap. Mijn dagen worden voornamelijk gevuld met slapen dus. En eten. Veel eten. En vaak eten. Dat ook nog steeds.
*
Omdat ik er persé eentje wou, maar zij mij niet wou laten winnen met haar win-de-vlaggetjeslijn-actie, ging ik er zelf maar eentje maken. Je moet wat hè. Nou moet u weten dat ik 4 dozen vol stofjes heb. Alle soorten en maten. Maar ik kwam er tot mijn schrik achter dat ik geen enkel vrolijk stofje heb. En dat is toch wel een eerste vereiste voor zo'n ding, lijkt me. Ok, ik had best wel vrolijke kinderstofjes, maar dat waren nog hele lappen en dat vond ik dan weer zonde om daar driehoekjes van te gaan knippen. Die kan ik namelijk nog gebruiken over, let's say, 7 maanden. De andere waren allemaal effen stofjes en dat is toch net iets minder feestig aan zo'n vlaggetjeslijn. Toen moest ik dus iets anders verzinnen ter vermaak van mijzelve. En zo ben ik aan een übercute babyslaapzakje begonnen uit een Knippie van....jawel 1992. Alles bewaren menschen, niks weggooien!! Maatje héél klein. Neehee ik weet wel dat hele kleine babietjes nog niet in zo'n ding slapen, dus het is niet ècht heel erg klein, maar wel leuk mini. Hoe kleiner de kleertjes, hoe leuker ik het eigenlijk vind. Ik zou hem al 10x af moeten hebben natuurlijk, maar ik doe niks anders dan slapen nowadays. Ik kan mijn ogen gewoon niet openhouden. Laat staan een draad in een naald stoppen. U krijgt hem wel te zien. Ooit. Als ik mijn winterslaap gedaan heb.
*
Het allerheerlijkst wat ik in maanden gedaan heb, was een bezoekje aan de sauna! In ons pré-IVF-tijdperk deden we dat heel vaak. Minstens 1x per maand. Maar sauna en gezonde zaadjes gaan niet zo heel goed samen, dus die bezoekjes werden drastisch beperkt en het laatste jaar zelfs helemaal geschrapt. Maar wat hebben we genoten. Zó genoten dat we zondag weer gaan!
*
Morgen komen er 4 vriendinnen eten. Husby vlucht het huis uit bij zoveel vrouwengeweld. En ik heb nog steeds geen idee wat ik moet koken! Any suggestions? Iets in het genre van wauw-dat-ziet-er-geweldig-en-heel-moeilijk-om-te-maken-uit-maar-is-eigenlijk-poepsimpel. Zoiets zoek ik. Tips in mijn reactiebox graag. En snel een beetje!
*
En nu ga ik slapen. What else?

Poep en varkenspoten

Zo. Zullen we het eens over konten hebben?
Asses ja. Reten. Bipsen. Achterwerken. Derrières. Zitvlakken.
Of zoals ze hier in België zeggen: uw poep. Ja. Dat zeggen ze. En ik moet daar nog altijd om gniffelen.

Vroeger riep ik altijd ‘dat als ik ooit zwanger zou zijn, mijn kind vast op mijn kont zou groeien’. Ik zag mezelf in gedachten al met een platte buik en een giga-ass rondwaggelen. En guess what: dat gaat dus ook zo zijn! Het enige wat hier groeit is mijn kont!

Ik vind dames die je langs achteren ziet met een slanke taille en als ze zich omdraaien dat je dan zegt wow, die is zwànger!!, supermooi. Zo’n vooruitstekend buikje en voor de rest gewoon maatje 36.
Ik heb ook maatje 36 (ok had. Sinds een tijdje is er zomaar plotsklaps een maatje bijgekomen. Heel gek) maar zo’n leuk buikje ga ik niet krijgen vrees ik. Vroeger zei ik altijd dat me dat dan geen reet (haha hoe toepasselijk) zou uitmaken hoe ik eruit zou zien. Als ik maar zwanger werd. Maar nu het eenmaal zo ver is, vind ik het toch iets minder gezellig. Ik voel mijn hammen gewoon bewegen als ik loop. Er steken vetrollen boven mijn onderbroekje-dat-steeds-strakker-gaat-zitten, uit. Er moeten knopen worden opengezet als er gezeten wordt. Vet cool allemaal.

Het tweede wat ik altijd al gedacht heb is dat ik vast heel veel vocht zou vasthouden tijdens de zwangerschap. Dat ik van die varkenspootjes zou krijgen waar je je vinger 2 cm in kunt prikken. Dat ik alleen nog maar slippers en God forbid Teva sandalen aankan. En dat zelfs die helemaal in mijn vel gecarved zouden zijn. Maar van vocht is nu nog niks te bespeuren gelukkig, dus ik heb goede hoop dat mijn voorspellende gaven toch niet super zijn en dat ik hiervan gespaard zal blijven.

En o ja, on the bright side: gisteren weer echootje gehad en het was zo geweldig! Net een klein teddybeertje. En hij/zij zwaaide al naar ons. Echt übercute!

I'm back !

Ik was even off-radar voor een tijdje. Had een algeheel gevoel van Geen Zin Tot Loggen. Of eigenlijk gewoon Geen Zin. Ook niet om blogjes van anderen te lezen. Dus ik heb iedereen verwaarloosd. Maar hey ik heb wel een excuus hoor! Ik ben zwanger! En dan màg je zomaar 2 weken niet loggen. Eigenlijk mag je gewoon alles als je zwanger bent. Vind ik. Als je zwanger bent, mag je 7 boterhammen per dag eten. En 4 mandarijntjes. En 2 sinaasappels. En een kiwi en een passievrucht. En veel avondeten. En drop. En speculaas. En pepernoten. En eigenlijk alles wat toevallig in je handen komt. Zo doe ik het in ieder geval, en ik voel me er kiplekker bij. De weegschaal geeft intussen wel al +1 aan, maar dat is vast de baby die zoveel weegt. Komt vast niet door elk pondje dat door mijn mondje gaat. Toch?

We hebben inmiddels echo numero 2 gehad en kijk eens wat een schatje er in mijn buik woont?


Ik neem aan dat u zelden zo'n mooie baby heeft aanschouwd!? Ons beebje is intussen al 2.11 cm en echt al een klein mensje. Een paar weken geleden was hij/zij niet meer dan een vlekje, maar nu is het echt al een mini-mensje. Super om te zien. Morgen hebben we weeral een echo (want deze echo is al van een week geleden). Dan zijn we 10 weken. En 2 weken daarna hebben we er weer één. Inclusief nekplooimeting e.d. denk ik want dan zijn we 12 weken. Dat is gewoon over 2 weken al! En dan hebben we het eerste trimester al gehad! Time flies when you're having fun hè? Nou, ik heb fun voor 2, dat kan ik u wel vertellen. Want we zijn nog steeds geen seconde ziek zwak of misselijk geweest! Niks! Maar ik maak me wel zorgen. Zorgen dat er alsnog iets fout zal gaan. Want we hebben nu zooo veel geluk en in het verleden is al meerdere keren gebleken dat er iets ergs gebeurd als je op en top gelukkig bent. Alsof dat niet mag, completely happy zijn. Dus ik ben nog steeds bang maar o zo gelukkig.

De vraag die ons het meeste bezighoudt tegenwoordig is: laat ik me wel of niet inenten tegen de Mexicaanse Griep? Ik weet het echt niet. Aan de ene kant denk ik: nu meteen! Maar aan de andere kant is er niet veel bekend over de eventuele gevolgen van zo'n spuit voor een ongeboren kindje. In beide gevallen vergeef je het jezelf nooit als er daardoor iets met je kind gebeurd. Als je de prik wel laat zetten, krijg je zeker de ziekte in je lijf gespoten. Als je de prik niet laat zetten heb je veel kans dat je de ziekte niet krijgt. Of wel, en dan heb je de poppen aan het dansen. Hele moeilijke beslissing. Morgen gaan we dus naar mijn nieuwe gynaecoloog (we zijn fertiliteits-dokter-af sinds vorige week!) en ik zal uitgebreid zijn mening vragen. Voor de 13e week mag ik me toch niet laten inenten, dus ik heb nog 3 weken bedenktijd. Wat zou u doen?

Ik heb ook nog heel erg droevig nieuws trouwens: onze P.ebbles is weg! Al 6 dagen. Ik dacht eerst nog dat hij op vrouwenjacht was, maar zoiets duurt geen 6 dagen. Denk ik toch. En bovendien is hij een je-weet-wel kater, en die gaan niet meer op vrouwenjacht volgens mij. Maar waar is hij dan? 's Nachts is zijn etensbakje al 2x leeggegeten, maar dat kan ook die dikke witte kater geweest zijn, waar Pebbie weleens mee gevochten heeft en die hier weleens rondspookt. Maar voor de rest is hij helemaal spoorloos. We missen hem heel erg, ons lieve dikke pluizenbolletje. Come back to us Pebbeltje!

Big Mama's

Of ik binnenkort eens een update wou geven over hoe misselijk ik wel niet ben, welke lusten ik inmiddels heb en mijn meest vreemde dromen. Vroeg zij. Nou, daar kunnen we heel kort over zijn: ik heb none of the above. Zou wel willen, maar heb ze niet. Ik kots niet, ik eet geen kilo's augurken en ik droom geen absurde dingen.

Maar wat ik wèl heb, zijn big hooters! Yay! Zo groot zelfs dat het vriendinnen opvalt. Zo groot dat ik er commentaar over krijg. In a positive way, dat wel. Ze zijn ook een beetje pijnlijk. Alleen als ik erin knijp, maar dat doe ik te pas en te onpas, om te voelen of ze nog wel gevoelig zijn. Ja. Raar hè? En ik moet constant plassen. Altijd 's nachts. Denk dat mijn blaas het overdag opspaart voor 's nachts. 4x per nacht slaapdronken naar het toilet strompelen is niks. Beetje moe word ik er van. Letterlijk. En het kan tussen mijn oren zitten, maar ik denk dus echt dat ik al een buikje krijg. Ik zweer het! Nou was mijn buik de laatste tijd sowieso niet meer de sixpack die hij altijd geweest is *ahum* maar nu is hij helemaal hard en bol en ook langs de zijkanten dikkig. En dat was daarvoor niet. Ik moet zelfs een knoopje open zetten als ik zit! En honger! Ik heb constant honger. Ik moet 's ochtends echt iets eten nu (deed ik vroegâh alleen als het uitkwam. Wat meestal niet zo was, want 's morgens = haasten). Niet dat ik anders misselijk word ofzo, maar ik heb dan een beetje een raar gevoel. Een leeg gevoel. Het kan dus ook zijn dat die dikke buik van al het gevreet komt, want men-o-men er wordt wat naar binnen gepropt nowadays, maar daar gaan we niet vanuit hè? Neehee, ik krijg gewoon al een zwangerschapsbuikje! En laat maar komen want ik kan niet wachten tot iedereen het kan zien! Op internet lees ik het volgende daarover: Je denkt misschien al dat je dikker wordt. Dat komt door je darmen. De darmen zetten wat uit door de zwangerschapshormonen. Je baarmoeder begint wel al iets op te rekken. Er zijn vrouwen die dat als een zeurend gevoel in de onderbuik ervaren, maar meestal heb je er geen last van. Ik heb daar dus geen last van, maar ik heb wel last van mijn darmen. Van lucht in mijn darmen. Om het maar eens netjes te zeggen. Véél lucht. Verdere details daarover zal ik u besparen.

Voor de rest hebben we dus echt nergens last van. Geweldig! (al word ik daar wel een beetje onrustig van, want is alles nog wel ok down under??)

Ik weet niet of het komt omdat mensen ons zielig vinden/vonden omdat het steeds maar niet lukte, of omdat ze gewoon van hun meuk afmoeten, maar we krijgen ineens van alles en nog wat aangeboden. Er zijn hele zwangerschapsgarderobes en babyuitzetten onderweg richting Antwerpen. Kan niet wachten om erin te gaan snuffelen!

***

3 geboortekaartjes. Dat is de opbrengst van 1 week geboortepost. Het is een vruchtbare maand geweest 9 maanden geleden. 2 eenlingen en 1 tweeling. En ik vond het deze keer niet moeilijk om de kaartjes te zien. Voor het eerst kon ik oprecht blij zijn voor de kersverse ouders. Daarvoor was ik altijd jaloers. Erg hè? Ik moest altijd iedereen feliciteren, maar waarom kwam ik zelf nooit aan de beurt? Ik ging ook al een tijdje niet meer op babybezoek. Wel nog bij vriendinnen en close familie, want daar kun je niet onderuit, maar vage bekenden waar je een kaartje van krijgt konden fluiten naar een bezoekje van mij. Ik kon ook mijn tranen niet meer inhouden als ik op babybezoek ging, en dat wou ik de overgelukkige ouders ook niet aandoen. Zij waren zo gelukkig en dan kwam ik daar een beetje snotteren. Ook al zeiden ze dat ze het begrepen, toch voelde ik me er steeds ongemakkelijker bij. Maar nu kan ik weer. Gisteren voor het eerst sinds we zelf in blijde verwachting zijn. En ik vond het geweldig! Kan me nog steeds niet voorstellen dat er bij ons ook zo eentje ligt over 7 maanden, maar ik heb het beebje vastgehouden en geknuffeld en dat voelde zo goed.

In het kader van 'leuk' voor later / goed om niet te vergeten, een paar facts & figures:
* 4 jaar, 1 maand, 6 dagen 22 uur, 51 minuten en 38 seconden heeft het ons gekost om voor het eerst een positieve Predictor te zien.
* In die tijd hebben we 6 eigen ICSI's en 3 Eiceldonatie pogingen gedaan.
* We hebben 4 ICSI's in Antwerpen en 2 in Brussel gedaan. De 3 ECD pogingen waren in Gent.
* De diagnose was vanaf het begin 'pré-menopauze', maar (pas) na 6 ICSI's kwam daar ook nog 'zeer slecht sperma' bij.
* Ik heb altijd de maximale dosis hormonen gespoten (Menopur 600 IE / Gonal F 450 IE / Puregon weet ik niet meer. 400?) met een magere 2 à 3 follikels als resultaat en bijna altijd maar 1 (slechte) bevruchting.
* We hebben alles geprobeerd wat maar te proberen viel: acupunctuur, Chinese kruiden, Magnetiseur, Osteopaat, Voetreflexoloog, Antioxidanten, Vitaminenpreparaten, Wonderdokters, relaxerende massages, etc. Om maar te zwijgen over de glazen-bollen-kijkers waar ik geweest ben. Die trouwens allemaal zeiden dat ik 2 kinderen zou krijgen. Lang geleden al overigens...
* Al onze IVF'en samen hebben ons ongeveer €10.000 gekost wat we niet terugkregen van het ziekenfonds. En tel daar bovenstaande onzin nog even bij op, en we hadden een klein Afrikaans land een jaar lang van voedsel kunnen voorzien.
* In de tijd dat wij IVF deden hebben al mijn vriendinnen 1, 2 of zelfs 3 kinderen gekregen.
* Ik zat begin dit jaar tegen een depressie aan door alle IVF-shit.
* Daardoor zijn we bij een psychologe belandt en dat heeft ons veel goed gedaan.
* Husby en ik hebben meerdere heftige discussies gehad over de vraag 'wanneer stoppen we?'. Husby zei eind 2008. Ik zei als ik er dood bij neerval.
* Klinkt cliché, maar ondanks alles heeft het ons nog sterker gemaakt dan we samen al waren. Al weet ik *gelukkig* niet waar we geëindigd zouden zijn als we uiteindelijk toch niet zwanger waren geworden....

Ons beebje is intussen 2 cm groot Er zijn oogjes maar er is nog geen iris. De baby kan nog niets zien. Het gezicht is nog bezig zich te ontwikkelen en de hersentjes gaan al werken. Armpjes en beentjes gaan bewegen. En het lichaampje is nu begonnen met de verdere ontwikkeling van het bot. De nieren en lever zijn al helemaal aangelegd maar gaan nog groeien.

Groei maar lekker, lief beebje van me!

Het wordt herfstweer volgende week, dus....

.....pas op:

En het is ook Halloween. En weekend. Dus:

Iedereen !!!!!!!!!

I proudly present to you our son/daughter !!

Jaja, hold your horses! Hier ben ik! ;-)
Ik moest de hele wereld bellen, en daar ben je best wel even mee bezig hoor, dus ik had effe geen tijd voor logjes. Maar ik moet wel lachen om jullie hahaha. Bijna net zo nieuwsgierig als wijzelf. Bijna hè, bijna. Want ìk pieste bijna in mijn broek van de spanning. En dat hebben jullie vast niet gedaan.

Dus. De Echo. WE HEBBEN EEN HARTJE GEZIEN WE HEBBEN EEN HARTJE GEZIEN WE HEBBEN EEN HARTJE GEZIEN WE HEBBEN EEN HARTJE GEZIEN !!!! Yeahhhh!!!!

Kijk eens hoe mooi hij of zij nu al is:

Is het niet geweldig? Het was zo'n emo en mooi moment!

We kwamen dus met 2 auto's. Ik uit Antwerpen en Husby uit Brussel. En Husby stond in de file dus was 5 minuten te laat. 5 minuten! En laat dit nou net de eerste en enige keer zijn dat we eens op tijd naar binnen mochten!! De dok vroeg 'gaan we wachten op je man of gaan we al kijken?'. Oh uh ja laten we maar al kijken hoor, hij vind de eerste keer zijn kind zien vast niet heel erg leuk dus doe maar. Wachten mens, wachten natuurlijk!!! Ik ga toch niet alleen naar ons kindje zitten kijken!!! En toen gingen we dus kijken. Nadat Husby gearriveerd was natuurlijk. De dokter begon haar betoog met 'hmm dit is interessant'. Interessant? Interessant? Hoezo hoezo hoezo? Dokter hoezo? Je verwacht dat zo iemand meteen zegt of het wel of niet goed zit, maar interessant? Ik wist niet goed wat ik daarmee moest. Is dat goed of is dat slecht? Maar het interessante was dus dat er 2 vruchtzakjes te zien waren, waarvan 1 embryootje niet doorgedeeld was, maar het andere dus wel ons kindje wordt!! En dat eentje zag er fantastisch uit. Helemaal goed op schema, en inderdaad precies zoals ik berekend had, 6 weken en 5 dagen. En 6.4 mm. GE-WEL-DIG !!!!!! Zoooo'n super moment!!! Husby kon zelfs èn een filmpje en een foto maken, èn tegelijkertijd ook nog eens mijn hand vasthouden èn m'n rug strelen. Wist wel dat ik met Superman getrouwd was.

Dus de uitgerekende datum blijft 16 juni 2010. Maar stiekem hoop ik op 21 juni. Want dat was de verjaardag van mijn vader. Die 26 jaar geleden gestorven is. Dat zou helemaal mooi zijn. Ik wil namelijk heel graag geloven dat hij ervoor gezorgd heeft dat we nu *toch* dit geluk mogen meemaken....

Een doosje vol geluk

4 dagen voor onze positieve Predictor kreeg ik van een vriendin “Een doosje vol geluk”. In dit doosje zitten tientallen geluksspreuken waar je er per dag eentje van uithaalt. Mijn allereerste spreuk was “Geluk begint op het moment dat je met piekeren stopt”. Ik ben natuurlijk à la minute met piekeren gestopt, dat begrijpt u, want gek genoeg had ik al jaren mijn piekerknop aanstaan, terwijl ik die toch ook oh zo gemakkelijk uit had kunnen zetten. Silly me. Dat ik daar niet eerder aan gedacht had! Maar ik deed het en kijk, ik kreeg zowaar geluk!

Dit weekend trok ik de volgende spreuk: “Ongeluk begint als je teveel ineens wilt”. En daar schrok ik dan weer een bietje van. Want ik wil een tweeling. En een meisje erbij graag. En ze moeten ook nog gezond zijn. Alstublieft. Maar ik wil dus teveel! Nu heb ik geluk en nu wil ik teveel! Dat mag niet. Ik mag niet hebberig zijn. Ik moet mijn wens bijstellen. Mijn moedertje zei het van het weekend ook al: "laat het gewoon over je heenkomen en dan komt alles goed. Niet teveel ineens willen want uiteindelijk ben je toch met alles superblij."

Dus ik heb mijn wens bijgesteld en mijn formele wens is nu: ik wil graag een gezond babietje. Asteblief. Punt. Meer niet. That's it.

En nu wachten wij dus heel ongeduldig af tot vanmiddag. Want vanmiddag om 5 uur hebben wij onze allereerste meet & greet met ons kindje. Is dat niet geweldig?!

Van kikkervisje tot rijstkorrel

En dan moet ik toch weer eens wat schrijven hè? Probleem is alleen dat ik helemaal niks te melden heb. Ik ben niet ziek zwak of misselijk; heb nog niet gekotst; voel me niet anders dan anders en heb geen kwaaltjes whatsoever. Hell, ik weet niet eens of ik wel ècht zwanger ben!
Vanmorgen dacht ik even dat ik een vlaag van misselijkheid voelde opkomen, maar het was wishful thinking. Ik had gewoon te heet gedoucht.
Ja gek hè, dat ik misselijk wìl zijn? Maar dat zou me in ieder geval de bevestiging geven dat er ièts aan de gang was down under. Nu weet ik helemaal niets. Ik lees in de boekjes dat als je niet voor de 7e week misselijk wordt, dat je er dan waarschijnlijk geen last meer van zult
krijgen. Morgen ben ik 6 weken zwanger (in mijn eigen huis- tuin- en keukenberekening). Dus wie weet. Als alles nog goed zit in mijn buik, word ik misschien wel overgeslagen als ze de misselijkheid uitdelen. Het zou zomaar kunnen. En dan ben ik daar heel blij mee hè, laten we daar even duidelijk over zijn. Maar nu nog effe niet. Nu wil ik gewoon weten dat er nog 1 of een paar babies zitten/liggen/zweven.

En wat doe ik dan zo hele dagen, zonder internet en tv? Die vraag brandt natuurlijk op uw lippen. We seksen ons suf. Ik poets. En ik strijk. En ik baal daarvan. Want ik heb normaal een poetsvrouw en ook een strijkster (ja ik ben lui ja) maar beiden konden al 2 weken niet komen. Dus heb ik heel de kiet zelf gedaan. En ben daar maar liefst bijna een hele dag mee bezig geweest. En ik heb 4 avonden gestreken. En zag nog de bodem van de wasmand niet. Hoe doet u, zelfpoetsers, dat? Ik had helemaal geen funtime meer over! I praise the day dat ze allebei weer fijn mijn kot shiny en kreukvrij komen maken!

En ik las. Allemaal zwangerschapsboekskes die ik van een vriendin gekregen heb. Ze zijn wel 10 jaar oud. Maar ik neem aan dat 10 jaar geleden de babies op dezelfde manier geboren werden als nu, dus ik lees verder. Deze week leerden we dat onze baby al 2 hele millimeters lang is en 0 gram weegt. Vorige week was hij/zij nog een kikkervisje, maar nu is hij al een heuse rijstkorrel met bobbeltjes waar later de armpjes en beentjes komen. Ik vind het wonderlijk. Ik vind hem nog het meest op een soort kwalletje lijken, zo helemaal doorzichtig met gekleurde stukjes in. Mijn eigen mooie kwalletje. Het wordt trouwens een drukke week voor de baby, want in 1 week tijd moet hij van 2mm naar 5 mm groeien en hij moet deze week zijn hoofdje, nekje, oogjes en oortjes gaan vormen. En niet te vergeten: zijn hartje moet deze week gaan kloppen!! En hopelijk horen we dat volgende week al! Busy business in the belly dus.

En ik zocht naar oude Knippie Baby’s die ik al jaaaaren bewaar voor als. Ik moest ze eigenlijk al 2 verhuizen geleden weggooien van Husby maar gelukkig luister ik niet zo goed naar hem. Hij heeft wel een beetje gelijk, want ik heb niet alleen hele stapels Knippie Baby’s, maar ook gewone Knip’s, bloemschiktijdschriften, kasten vol recepten-die-ik-echt-ooit-nog-eens-ga-inplakken en knutselboekjes. Dus het neemt wel wat plaats in beslag. Maar hey, nu ik een heuse baby ga krijgen om aan te kleden en mee te spelen, heb ik dat alles dus wel nodig hè! Dus gaan wij weer aan de naai. Heb baby- en kleinekindjeskleertjes naaien altijd het leukste gevonden, maar als het steeds voor andersmans kids is, gaat de fun er ook wel af na een tijdje. Maar nu ga ik helemaal los. Als ons huis een beetje meer ingericht en op orde is, ga ik beginnen. En oh oh oh wat kijk ik daarnaar uit!! Ik ben ook al een week op zoek naar een simpel breipatroontje voor een babyvestje. Ja ook de breipennen gaan weer uit het stof getrokken worden. En ik word een echte grijze huismu(t)s. Heel vroegâh heb ik truien voor mezelf gebreid, dus zo’n babyvestje moet lukken hè, with a little help from my moesje of course.

Nog 6 nachtjes slapen tot D-day, lieve menschen. Laten we er voor de aardigheid eens even een pronostiekje tegenaan gooien:

Hoeveel babies zitten er in mijn buik?

1) Is het er eentje?
2) Zijn het er 2?
3) Of misschien denkt u wel dat het er 3 zijn?
4) Of gaat u helemaal gek en denkt u dat er zich nog eentje heeft gesplitst in een eeneiige tweeling en zijn het er 4? (oh God please no)

De stembussen gaan NU open. Uitslag 26 oktober.

Still goin' strong!

Even snel want geen tijd: HCG is fantastisch goed gestegen van 248 afgelopen vrijdag naar 1673 vanmorgen. Joepieeee!

Nog 13 nachtjes slapen tot de echo. Want slapen is er niet veel bij de laatste dagen. Ik lig niet echt te piekeren maar kan toch niet slapen. Om half 9 val ik om van de slaap maar vind het te gek om dan al in bed te kruipen, dus rek ik het tot een uurtje of half 11 (anders gaan we nooit voor 12 uur slapen) en ga ik hondsmoe richting bed en dan....kan ik niet meer slapen! Gek word ik van mezelf. En moe. Dat ook.

En het geen-internet-en-tv-hebben wordt maar liefst verlengd tot 27 oktober zeg! Leuk grapje van Telenet. Maar er wordt aan gewerkt 'om het eerder rond te krijgen'. Dus. Telenet sucks.

9 oktober 2009: de mooiste dag van mijn leven!!!!!

* 'hallo met Edje'
- 'ja goedemiddag mevrouw Ettepet, u spreekt met het Universitair Ziekenhuis in Gent'.
* 'goedemiddag' zweet breekt uit
- 'u heeft bij ons een IVF poging gedaan?'
* 'ja' klamme handjes
- 'en u heeft vanochtend bloed laten nemen?'
* 'ja' sta te shaken
- 'wij hebben de fax ontvangen van het laboratorium in Antwerpen...'

STILTE


* 'en?' slik
- 'de dokter heeft de resultaten bekeken en.....
* 'MENS ZEG HET NOU TOCH GEWOON!!!!!!!!' ok dit zei ik niet maar dacht het wel
- 'ik mag u feliciteren, u bent zwanger!'
* 'yeeeeaaaaahhhhhh wow joepie geweldig fantastisch ik ben zoooo blij!!!!!'
doet rondedansje en barst in tranen uit

Dat ik dit op m'n ouwe dag nog mag meemaken zeg! Had het echt nooooit meer verwacht. Wel gehoopt. Altijd gehoopt.

We zijn zoooo ontzettend blij! Ik kan echt geen woorden vinden om ons gevoel te beschrijven. In extase. Dat is het eigenlijk. Vlindertjes in de buik. Alsof ik weer voor het eerst verliefd ben. Ongeloof, ook.

HCG is 248 dus dat is supergoed! Ik heb gevraagd of ik volgende week nog een extra bloedafname mag laten doen, gewoon voor mijn gemoedsrust. Dat mocht. Was niet nodig zei ze, want ik ben overtuigend zwanger, maar ik wil het toch graag. Misschien besef ik het dan wat meer.

26 oktober hebben we de 1e echo. Dat is over 2.5 week al!

Op dit moment ben ik de aller aller allergelukkigste vrouw van de hele wereld. En omstreken!

Nog steeds geen nieuws...

Ik zit m'n vingers (ben inmiddels al halverwege m'n arm) hier op te vreten van de spanning. Ik belde net in de pauze even zelf naar het ziekenhuis maar "de fax is wel al binnengekomen maar de dokters zijn er nog mee bezig". Mee bezig? Mee bezig? Hoezo mee bezig? Het is of JA of het is NEE. Toch? Niemand moet daar mee bezig zijn. Ze moeten me gewoon bellen. NU !!!! NU NU NU !!!

Ander merk, zelfde resultaat!

Ook Predictor vond vanmorgen dat ik echt wel een streepje waard ben. En kijk eens wat voor een streep! Ziet er goed uit hè?!



I love streepjes. Streepjes plassen is mijn nieuwe hobby. Heb er voor morgen ook alweer eentje klaar liggen. En morgen is ook de bloedafname. Waar ik heel bang voor ben. Bang dat ze gaan zeggen 'oh hahaha jij dacht dat je zwanger was? Doe toch 'ns normaal! Jij kùnt helemaal niet zwanger worden trutje'. Zoiets. Oh dit moet gewoon goed gaan!

We beginnen het intussen wel een heel klein beetje te geloven maar echt ten volle beseffen doen we eigenlijk nog niet. Het is zo onwerkelijk allemaal. Als je jaar in jaar uit alleen maar slecht nieuws en teleurstellingen krijgt dan ga je je daar een beetje op instellen. Vooral niet te enthousiast doen want straks komt toch weer dat deksel op je neus. Maar nu ineens zijn we dan eindelijk zwanger! Ik kan het gewoon niet bevatten.

WIJ ZIJN ZWANGER!!!

Effe sjekke met u....

...want ik ben bang dat ik dubbel zie. Of dat ik droom. Of dat ik gewoon gek geworden ben. Maar ziet u OOK 2 strepen???

WWWWWWWWAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHH !!!!!!!

De Verhuis

Ik moet even iets anders doen dan om de 10 minuten naar het toilet gaan, dus ik ga jullie maar vervelen met Het Verhuisverhaal. Leuk om later aan onze tweeling te laten lezen. Kijk meisjes kinderen, op die dag kreeg ik al buikpijn van jullie zijn jullie waarschijnlijk ingenesteld.

Zaterdag was het dus zover: the Big Move. Maar zo Big was die helemaal niet, want in 2x waren we over! We hadden dan ook alles uit de kast getrokken: 7 vrouwen, 5 mannen, 1 vrachtwagentje, 1 auto + aanhangwagen, 1 S-Max en 1 jeep. En mijn kleine autootje heb ik ook volgepropt. Vooral met vrouwen. Ik had gedacht dat we met veel teveel zouden zijn en elkaar allemaal in de weg gingen lopen maar alles ging door mijn fantastische voorbereiding en werkschema's very smooth. En als u denkt dat dames geen kasten in elkaar kunnen zetten, dan heeft u het mis. Wij hebben met z'n allen een sterk staaltje vrouwelijke emancipatie laten zien. En de enige 2 mensen die een pleister kwamen vragen trouwens, waren mannen. Tis maar dat u het weet. Women rule.

Maar de mannen waren ook heel fanatiek hoor. Om 7 uur 's avonds was alles ingeruimd en opgeborgen. Alles! Geweldig hè?

Toen mocht onze P.ebbles komen. Ocharme dat beest had de hele dag helemaal alleen in een leeg huis gezeten. Maar hij krijgt er nu wel een tuin èn daarachter een bos, voor terug. Het huis was niet meteen P.ebbles z'n ding denk ik want hij heeft de hele nacht (en dan bedoel ik dus de héle godganse nacht) keihard gemiauwd. Ik heb geen oog dichtgedaan. Husby wel. Die heeft niks gehoord. Typisch. Dat belooft voor als de tweeling er is. Vannacht begon hij weer en toen is Husby even naar hem toegegaan en heeft hem streng toegesproken. In z'n blootje. Hier was P.ebbles blijkbaar zo van onder de indruk geschrokken dat het de rest van de nacht stil is gebleven.

En u krijgt dus geen verhuisfoto's te zien, mocht u dat ook maar enigszins interesseren, want ik heb alleen Photoshop op de vaste pc en die werkt nog niet. En op de lap kan ik niemand onherkenbaar maken, en ik geloof niet dat mijn familie en vrienden erop zitten te wachten om met hun snuit op het www te komen.

En nu zitten we lekker in ons huisje. Zonder tv tot 12 oktober. Dus je zou denken dat we intussen alle kamers al 5x hebben ingewijd, maar dat is dus niet zo. Ik durf dat niet in de wachtweken. U wel?

Twijfels...

of toch nog

?????
Ik weet het echt niet meer.

Gistermiddag had ik opeens wat rozige prut aan de applicator zitten bij het inbrengen van de gehate Utro's. Naja, niet echt opeens, want het was vooraf gegaan door dagen van buikpijn. Lage menstruatieachtige buikpijn. Vandaag is de roze prut er nog steeds. Heel weinig, maar toch, het is er. En dan weet ik meestal wel hoe laat het is.

En toch blijf ik stug hoop houden dat dit *toch* een innestelingsbloedingprutje is (waarschijnlijk tegen beter weten in) want het is volgens mij veel te vroeg om al ongesteld te worden? Ook te laat voor een innesteling denk ik, maar dat feit negeer ik gewoon even. Bij eerdere pogingen werd ik in meer dan de helft van de gevallen gewoon helemaal niet ongesteld. Pas 4 dagen nadat ik met de Utro's stopte. En in de andere gevallen was het zeker 3 dagen later dan nu.

Dus wat moeten we hiervan denken? Ik weiger te geloven dat deze poging ook mislukt is. Ik wil het gewoon niet hebben. En dan gebeurt het dus niet. Zou mooi zijn als het zo ging hè? Niet willen = niet gebeuren.

The one million dollar questions

Na 2 dagen noeste arbeid in het nieuwe huis ben ik een beetje bezorgd: heb ik teveel gezwoegd en gezweet en te weinig gerust? Zitten ze er allemaal nog (of tenminste eentje) en hebben ze zich al stevig vastgeklampt? Of word ik over een week gewoon ongesteld, zoals de vorige keren? Het voelt in ieder geval niet anders dan anders. Geen opgezwollen borsten, geen innestelingsbloed, geen 'tekenen' whatsoever. Heb wel een zeurderig gevoel in mijn onderbuik, maar dat heb ik elke keer al gehad, dus dat is ook verre van een geruststelling. Ik weet ook wel dat je niks hoèft te voelen, maar toch word ik altijd heel onzeker in de wachtweken. Het zou zoveel makkelijker zijn als ik gewoon kotsend boven de pot zou hangen. Dan wist ik tenminste dat er iets aan het gebeuren was.

Week 1 is passé. De makkelijkste week. Die voorbijgevlogen is trouwens. Afgelopen week heb ik veel omhanden gehad want we hadden een deadline to meet: de verhuis. Volgende week zal ik heus nog wel dingen moeten doen in en om het nieuwe huis, maar de druk is er dan een beetje af. Tijd om te piekeren dus. De 2e week is altijd killing. Ik maak mezelf helemaal gek met vragen als: "zou het wel of zou het niet?" "wat betekent dit steekje hier en dat gevoel daar? "wat als ik naast alle zaad- en ei-ellende nou ook nog eens een innestelingsprobleem heb?". Maar ook steeds: "en wat als het nou wéér niet lukt?". Want ik heb deze keer supergoede embies gekregen, en 3 maar liefst, maar dat zegt nog niks over het daadwerkelijke innestelen natuurlijk. Oh ik zou zooo graag eens even in m'n binnenste kijken of ze nog alive & kicking zijn...


En dan nog een vraag die me bezighoudt: test ik zelf van tevoren of test ik niet? Ik doe dat bijna altijd wel, maar nu twijfel ik. Alles is al heel anders verlopen dan alle andere pogingen, dus hopelijk verloopt de uitslag ook wel anders dan anders (ja! ja! ja!) en moet ik maar gewoon afwachten? Husby vindt het jinxen als ik wel zou testen. Maar ik krijg het telefoontje als ik op mijn werk ben. Waar ze wel weten dat ik IVF 'doe' maar niet dat we er eentje aan het doen zijn as we speak. Sowieso niet de meest ideale plek om eventueel slecht nieuws te krijgen. Wat doen/deden jullie, testen of niet?

God wat een zeik-log is dit zeg. Mijn welgemeende excuses.

Morgen is moving day trouwens! En bij deze trek ik de stekker van de pc eruit en hebben we maar liefst tot 12 oktober geen internet! En geen kabeltv. Klein foutje van de provider. Misschien kunnen we draadloos van iemand profiteren, wie weet. You'll read me when you read me!

Het lijkt wel Sinterklaas!

En zo heb ik vorige week tussen al het ge-IVF, inpakken en verhuizen door, ook nog eens zomaar even een cadeautje in elkaar geflanst voor Sab, naar aanleiding van de geweldige cadeautjesactie van Cisca.

Ik vond het een fantastisch idee en wilde persé zelf iets maken, maar bij gebrek aan tijd door al het bovenstaande, werd het iets simpels, snel gemaakt en praktisch: bewonder mijn handmade keukenschort. Die P.ebbles liever niet had afgegeven:

En die ik natuurlijk, zoals het hoort, "gesigneerd" heb:

Verder kocht ik een heerlijk doosje Antwerpse Handjes voor de snoepert:

Wat zo mooi ingepakt was dat ik het niet terug open wilde maken voor de foto, dus u moet het doen met een plaatje van het wereldwijde web:

En lèkker dat die zijn!!!

Ik weet dat u dit altijd al heeft willen weten, dus hierbij een leerzaam stukje geschiedenis over 'mijn' stad, over hoe de naam Antwerpen ontstaan is:

'Een 15de eeuwse sage vertelt dat in het land van de Schelde omstreeks het begin van onze tijdrekening een reus, Druoon Antigoon, heerste, die van elke schipper een zware tol eiste. Wanneer deze weigerde te betalen, werd hem de hand afgehakt. Een Romeinse krijger, Silvius Brabo, bevocht, overwon en doodde de reus, hakte zijn hand af en wierp hem in de Schelde. Het bevrijde volk noemde de stad Antwerpen (van handwerpen).'

Als dat geen interessante info was op de vrijdagmiddag!

Damn nu bedenk ik me ineens dat ik 1 foto van de cadeautjes vergeten ben te maken! Ik had namelijk ook een boekje gekocht over onze stad: '100% Antwerpen'. Voor als Sab eens een weekendje Antwerpen zou doen. Had ze al gedaan zei ze maar ze kwam graag nog eens terug. Naja, jammer dan, geen plaatje voor u.

En ik heb natuurlijk ook een toepasselijke kaart volgeschreven. Ik had de tekst aan de voorzijde liever *op* de schort gehad, maar dat kreeg ik allemaal niet meer voor elkaar.

Volgens mij was ze er blij mee, want dit schreef ze me terug:

Wheoeohooeeeee ik heb een heel gaaf pakje uit Belgenland gekregen!Dat was zo leuk!! En wat zit er veel in!!!! Leesvoer, kookschort, en chocola!!
Het is dubbel feest want ik heb een kadootje gekregen en ik heb ook nog een kadootje uit het buitenland zelfs...pfft gloei gloei gloei!!Heb foto's van t uitpakproces gemaakt en die ga ik snel op mijn weblog zetten met een linkje naar jou toe. Ik mail je als het er op staat.
'geeft Edje een spontane vreugde-dankjewel-knuffel'.

Hahaha leuk!

Maar nu effe waar het eigenlijk allemaal om gaat: wat kreeg ik zelf?? Want ik kreeg natuurlijk ook iets. Gelukkig. Van Petra.

Ik kreeg wijnbedeltjes. Ik heb geen idee wat het zijn of wat ik ermee kan doen, maar dat zal Petra me wel weten te vertellen. Petra??

En ik kreeg een Halloween notitieblokje:

Thanks Petra.

En thanks Cisca voor het superoriginele idee!!